เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 1003

เมลานีตั้งใจแน่วแน่ “ฉันจะไม่ทำผิดพลาดแบบนั้นแน่นอนค่ะ ฉันมีความสุขกับเขามากเกินพอแล้ว คืนนี้ฉันจะค้างที่นี่และค่อยกลับบ้านพรุ่งนี้เพื่อไปเตรียมตัวสำหรับงานแต่ง คุณแม่กลับบ้านกับคุณพ่อและคนอื่น ๆ ก่อนเลยนะคะ ไม่ต้องห่วงฉัน ฉันต้องหล่อเลี้ยงความสัมพันธ์ของฉันกับเขาก่อน”

คุณนายลาร์คพยักหน้า "ตกลงตามนั้น จำไว้ว่าลูกห้ามอุทิศตัวเองให้กับอเลฮานโดรจนเกินไป ลูกเป็นสมาชิกของครอบครัวลาร์ค ลูกจะต้องตื่นตัวและระมัดระวังตัวอยู่ตลอดเวลา หากลูกจำเป็นต้องแยกทางกับเขา ลูกสามารถกลับมาหาเราได้เสมอนะ”

เมลานีไม่ชอบฟังคำพูดแบบนี้ มันเหมือนกับว่านี่เป็นเพียงธุรกรรมทางธุรกิจเท่านั้น ดูเหมือนว่าเธอจะลืมไปว่าก่อนหน้านี้เธอก็เคยคิดเช่นนั้นเหมือนกัน เธอขมวดคิ้ว “ฉันรู้ค่ะ… หยุดพูดได้แล้ว”

...

ที่คฤหาสน์เทรมอนต์

มาร์คกำลังดูข่าวเกี่ยวกับครอบครัวสมิธผ่านโทรศัพท์ของเขา แอเรียนเดินมาหาเขาพร้อมกับแอริสโตเติลในอ้อมแขนของเธอ “อเลฮานโดรกำลังจะแต่งงาน เขามอบของขวัญให้สมอร์ตอนที่เราฉลองครบรอบหนึ่งเดือน เราน่าจะส่งอะไรบางอย่างไปตอบแทนของขวัญของเขานะ”

มาร์คเงยหน้าขึ้นมองเธอก่อนที่จะรับแอริสโตเติลมาอุ้มเอง “ฉันกำลังหาของขวัญที่เหมาะสมอยู่พอดีเลย มันจะต้องมีมูลค่ามากกว่าของขวัญของเขา เนื่องจากเขามอบคฤหาสน์ให้สมอร์ เราสามารถตอบแทนเขาด้วยคฤหาสน์ที่มีราคาแพงกว่าก็ได้ เราไม่ต้องเข้าร่วมพิธีแต่งงานเพราะเขาก็ไม่ได้มาร่วมงานฉลองครบรอบหนึ่งเดือนเหมือนกัน เราควรจะหลีกเลี่ยงผู้ชายคนนี้ให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ดีกว่า"

แอเรียนเห็นด้วย “ฉันได้ยินมาว่าตระกูลสมิธเกี่ยวข้องกับธุรกิจสกปรกบางอย่าง แต่เราทำธุรกิจซื่อสัตย์ เราแตกต่างกับเขาโดยสิ้นเชิง ดังนั้นเราไม่ควรเข้าใกล้พวกเขา”

มาร์คตัวแข็งทื่อเล็กน้อย ในอดีตครอบครัวเทรมอนต์ก็เคยทำธุรกิจแบบนั้นเหมือนกัน… คำพูดของแอเรียนจึงได้กระทบและรื้อฟื้นส่วนที่เจ็บปวดในความทรงจำของเขา

แอเรียนตระหนักว่าเธอได้แทงใจดำของเขาโดยไม่ได้ตั้งใจและจึงรีบเปลี่ยนเรื่องอย่างรวดเร็ว “อเลฮานโดรเตือนทิฟฟ์ให้ระวังและเมื่อคืนนี้ก็มีคนตั้งเป้าเธอ แต่วันนี้ทุกอย่างดูเหมือนจะกลับมาปกติแล้ว

ตอนนั้นฉันกลัวมาก ๆ เลย ฉันไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ แต่เนื่องจากอเลฮานโดรกำลังจะแต่งงาน ทิฟฟ์จึงได้ตัดสินใจที่จะมอบภาพวาดให้เขาเป็นของขวัญแต่งงาน เธอเลยไปขอภาพวาดชิ้นหนึ่งจากพ่อของแจ็คสันมา

ใช่ ฉันสัญญากับคุณว่าฉันจะไม่ติดต่ออเลฮานโดรอีก แต่นี่เป็นครั้งสุดท้ายแล้วจริง ๆ เขากำลังจะแต่งงาน ฉันเลยอยากให้ของขวัญเขา นี่เป็นวิธีที่ดีที่สุดในการขีดเส้นระหว่างกันด้วย หยุดจับผิดฉันเสียที! ฉันไม่อยากเห็นหน้าที่บูดบึ้งของคุณแล้วนะ!”

แจ็คสันเอนตัวพิงโซฟา สีหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นโกรธจัด “เขากำลังจะแต่งงาน แล้วคุณก็ให้ของขวัญเขา คุณไม่กังวลหน่อยเหรอว่าเขาอาจจะคิดว่าคุณไม่เต็มใจที่จะเห็นเขาแต่งงานหรือเปล่า? คุณสัญญาว่าจะไม่ยุ่งกับเขาแล้วทำไมคุณถึงให้ของขวัญเขาล่ะ? อย่ามาอ้างผมเลยว่านี้จะเป็น 'ครั้งสุดท้าย' ผมไม่เชื่อคุณหรอก คุณขอให้ผมตัดสัมพันธ์กับผู้หญิงคนอื่น ๆ และผมก็ทำให้ แล้วทำไมคุณถึงทำไม่ได้ล่ะ? มันยากขนาดนั้นเลยเหรอ?”

หน้าอกของทิฟฟานี่ยกขึ้นลงด้วยความโกรธ “ก็คุณมีความสัมพันธ์ที่ไม่อาจพูดถึงได้กับผู้หญิงพวกนั้น แต่ความสัมพันธ์ของฉันกับเขาไม่ได้ใกล้ความสัมพันธ์เหล่านั้นเลย แล้วมันจะเหมือนกันได้ยังไง? สักวันหนึ่งคุณจะทำให้ฉันเครียดจนหัวใจวายนะ ทำไมเรื่องต่าง ๆ ระหว่างเราจึงไม่เคยสงบสุขเลย?

ฉันจะกลับบ้านแม่สักสองวันและจะเริ่มทำงานเมื่อการโอนย้ายเสร็จสมบูรณ์แล้ว อย่าลืมเตือนฉันล่วงหน้าด้วยล่ะ! ฉันไม่ขอเป็นผู้ช่วยผู้อำนวยการที่สำนักงานใหญ่นะ ฉันทำงานอะไรก็ได้ที่นอกเหนือจากนั้น”

ทันใดนั้นโทรศัพท์ของแจ็คสันก็ดังขึ้น เขาสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อสงบสติอารมณ์ตัวเองแล้วรับโทรศัพท์ เสียงของลินน์ดังมาจากอีกด้านหนึ่งของสายอย่างชัดเจนในคืนที่เงียบสงบนี้แม้ว่าแจ็คสันจะไม่ได้เปิดโหมดลำโพงก็ตาม “พี่แจ็ค ฉันมีเรื่องที่จะคุยกับคุณ เรานัดเจอกันได้ไหม? คุณสะดวกหรือเปล่า?”