เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 1004

เมื่อกี้นี้ทิฟฟานี่ยังโกรธจนตัวสั่น ทว่าตอนนี้เธอกลับเงียบอย่างกะทันหัน

แจ็คสันคาดไม่ถึงว่าสายนั้นจะเป็นสายของลินน์เพราะมันเป็นเบอร์แปลก เขาจึงพูดอย่างเย็นชาว่า “ไม่สะดวก” จากนั้นเขาก็วางสายทันที

ทิฟฟานี่ยิ้มจาง ๆ และถามว่า “คุณบอกว่าคุณเลิกติดต่อกับผู้หญิงคนอื่น ๆ หลังจากที่คุณเลิกกับพวกเธอแล้วไม่ใช่เหรอ? นี่คุณเรียกว่าเลิกติดต่ออย่างนั้นเหรอ? คุณกำลังขัดแย้งกับตัวเองนะ รู้สึกดีไหมล่ะ? เธอยังเรียกคุณว่าแจ็คด้วยซ้ำ ช่างสนิทสนมเหลือเกิน! แม้แต่ฉันก็ยังไม่เรียกคุณแบบนั้นเลย”

แจ็คสันค่อนข้างจะทำอะไรไม่ถูก “อย่าเอามันมารวมกันสิ ผมไม่เคยติดต่อเธอ จู่ ๆ เธอก็โทรมาหาผมเอง ผมก็ปฏิเสธที่จะไปพบเธอไม่ใช่เหรอ? ก็ได้ ตอนนี้เราเจ๊ากันแล้ว อย่าพูดถึงเรื่องที่น่ารำคาญพวกนี้อีกเลย หลังจากที่คุณส่งของขวัญแต่งงานให้อเลฮานโดรแล้ว ผมก็ไม่อยากเห็นคุณติดต่อเขาอีก

ผมจะไม่ติดต่อกับผู้หญิงคนอื่นเช่นกัน โอเคไหม? นอกจากนี้ผมยังคิดว่าเราควรจะแจ้งแม่ผมว่าคุณตั้งครรภ์อีกด้วย ตอนนี้เราต้องเริ่มที่จะนึกถึงการแต่งงานของเราบ้าง เราจำเป็นต้องเตรียมการตั้งแต่เนิ่น ๆ”

ทิฟฟานี่พูดด้วยความรำคาญว่า “ใครบอกว่าฉันจะแต่งงานกับคุณ? พอคุณบอกว่าคุณอยากแต่งงาน ฉันก็เลยไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากจะต้องเชื่อฟังคุณอย่างนั้นเหรอ? การที่คุณอยากแต่งงานกับฉันไม่ได้หมายความว่าฉันจะต้องอยากแต่งงานกับคุณด้วยซะหน่อย ฉันกลัวว่าคุณจะคอยหาเรื่องโกรธฉันตลอดไป!”

แจ็คสันไม่แม้แต่จะใส่ใจกับคำพูดของเธอ ในไม่ช้าเขาก็ส่งข้อความถึงซัมเมอร์ว่า 'แม่ครับ ทิฟฟ์กำลังตั้งครรภ์นะครับ'

ทิฟฟานี่รีบพยายามที่จะคว้าโทรศัพท์ของแจ็คสัน ทว่าเธอกลับตอบสนองช้าเกินไป “คุณส่งข้อความหาแม่ของคุณเหรอ? ใช่ไหม? เอามาให้ฉันดู! อย่าส่งนะ! รออีกสักพักก่อน! ถ้าพวกเขารู้เรื่องนี้ฉันจะไม่มีความสุขแม้แต่ในช่วงเวลาแห่งความสงบเพราะว่าพวกเขาจะต้องจู้จี้ฉันตลอดเวลาแน่ ๆ!”

หัวใจของทิฟฟานี่เต้นข้ามจังหวะ จากนั้นเธอก็โอบแขนตัวเองรอบคอเขาและเริ่มจูบเขากลับด้วยความเร้าร้อน ผู้ชายส่วนใหญ่จะไม่ปล่อยให้มือตัวเองว่างในขณะที่กำลังจูบ แจ็คสันก็เหมือนกัน เมื่อลมหายใจของพวกเขาเริ่มหนักและเร็วขึ้น ซัมเมอร์ก็โทรหาแจ็คสัน

แจ็คสันหยุดตัวเองได้ทันเวลาพอดี เขาลุกขึ้นและรับโทรศัพท์ "ครับแม่"

ซัมเมอร์ค่อนข้างที่จะตื่นเต้น "จริงหรือเปล่า? ทิฟฟ์ท้องจริงเหรอ? เร็วขนาดนี้เลยเหรอ? ตั้งแต่เมื่อไหร่? แล้วทำไมลูกถึงไม่บอกเราให้เร็วกว่านี้? แม่ยังพูดอยู่เลยว่าท้องของเธอดูอวบอิ่มขึ้นเมื่อครั้งสุดท้ายที่เธอมาที่บ้านของเรา สรุปว่าเธอท้องหรอกเหรอ?

ตอนนี้ลูกอยู่ที่ไหน? พาเธอกลับมาบ้านเราเพื่อที่เราจะได้ดูแลเธอเป็นอย่างดีในระหว่างที่เธอตั้งครรภ์เลยนะ อย่าปล่อยให้เธอทำงานต่อเชียวล่ะ! มันจะทำให้เธอเหนื่อยเกินไป! ขอให้เธอย้ายกลับมาที่นี่เพื่อที่แม่จะได้ดูแลเธอด้วยตัวเองนะ! แม่คงจะกังวลมากถ้าจะต้องปล่อยให้ลูกดูแลเธอ!”