เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 1016

แอเรียนยื่นมือออกไปและกดรหัสผ่านของประตู "ได้สิ" จากนั้นประตูเหล็กก็ค่อย ๆ เปิดออก เจนิซขอบคุณเธอและรีบเข้าไปในบ้าน นี่เป็นครั้งแรกที่เจนิซมาที่นี่ แต่ดูเหมือนว่าเธอจะคุ้นเคยกับสถานที่นี้มากทีเดียว ถ้าไม่ใช่เพราะว่าแอเรียนอยู่บ้านตลอดเวลาเธอคงจะสงสัยว่านี่เป็นครั้งแรกที่เจนิซมาที่นี่จริง ๆ หรือเปล่า…

แอเรียนเดินเข้าไปในบ้านด้วยความเฉยเมย เจนิซขึ้นไปข้างบนแล้วแต่แอเรียนไม่ได้ไปจับตาดูพวกเขา เธอเพียงแต่แต่รอในห้องนั่งเล่นเงียบ ๆ ผ่านไปประมาณห้านาที เจนิซก็ลงมาที่ชั้นล่าง "คุณนายเทรมอนต์ ดิฉันขอตัวกลับก่อนนะคะ”

แอเรียนยิ้มจาง ๆ “เธอกำลังทำงานล่วงเวลาอยู่ ดังนั้นฉันจะไม่ขอให้เธออยู่ต่อหรอก แต่เธอช่วยถามอะไรเดวี่แทนฉันได้ไหม? เขาว่างขนาดนั้นเลยเหรอ? ทำไมเขาถึงขอให้เด็กฝึกงานอย่างเธอมาส่งเอกสารที่สำคัญ? เขากำลังรังแกพนักงานใหม่เหรอ?”

การแสดงออกทางสีหน้าของเจนิซตกตะลึงเล็กน้อย เธอสามารถเข้าใจความหมายที่ซ่อนอยู่ในสิ่งที่แอเรียนพูดไม่มากก็น้อย “ไม่เป็นไรเลยค่ะ… ไม่มีกำไรใด ๆ หากไม่มีแรงงาน ดิฉันไม่ได้รู้สึกเหนื่อยเลยและดิฉันก็ไม่คิดว่าดิฉันกำลังถูกรังแกอยู่ค่ะ”

คำตอบนั้นค่อนข้างน่าทึ่งและลื่นไหลปราศจากการติดขัดใด ๆ แอเรียนสังเกตเห็นมันแล้ว แม้ว่าเจนิซจะเพิ่งเริ่มทำงานแต่เธอก็ไม่ใช่เด็กสาวที่สวยแต่โง่เขลา

หลังจากที่เธอจากไป แอเรียนก็มองสายฝนผ่านหน้าต่างเป็นเวลานานก่อนที่จะอุ้มสมอร์และขึ้นไปข้างบน เมื่อสองแม่ลูกเข้าไปในห้องทำงาน เธอก็ได้กลิ่นบุหรี่จาง ๆ แม้ว่ามันจะค่อนข้างจางแต่มันก็ยังสามารถรับรู้ได้ง่ายสำหรับคนที่ไม่ได้สูบบุหรี่

เธอเดินไปที่หน้าต่างและเปิดผ้าม่านที่ปิดสนิทออก จากนั้นเธอก็เปิดหน้าต่างเล็กน้อย “คุณจะบูดบึ้งและขังตัวเองไว้ที่นี่อีกนานไหม? ฉันรู้ว่าทุกคนต่างเสียใจอย่างมากเกี่ยวกับการจากไปของเอริก… ช่างมันเถอะ อย่าพูดถึงเรื่องนั้นเลย อย่าสูบบุหรี่มากล่ะ กว่าคุณจะเลิกสูบบุหรี่ได้ไม่ใช่ง่าย ๆ เลยนะ มันไม่ดีต่อร่างกายของคุณด้วย”

มาร์คเอนตัวพิงเก้าอี้แล้วถอนหายใจ “ฉันสูบไปสองสามมวนเอง… พาสมอร์ออกไปเถอะ ข้างในนี้อากาศไม่ดี เดี๋ยวฉันจะกลับไปที่ห้องนอนและเข้านอนแล้ว ฉันง่วงแล้ว เพราะฉะนั้นฉันจะไม่ทานข้าวเย็นด้วย เธอทานไปเลยนะ”

ทันใดนั้นแอเรียนก็รู้สึกหมดหนทางโดยไม่ทราบสาเหตุ เธอปรารถนาที่จะแบ่งปันเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่เขารู้สึกอยู่กับเขา เธอรู้สึกอยากจะคุยกับเขาเรื่องความจริงที่ว่าทิฟฟานี่และแจ็คสันกำลังจะแต่งงานกันในไม่ช้านี้ แต่เมื่อเผชิญกับความเศร้าโศกและความบูดบึ้งของเขา เธอก็รู้สึกว่าทั้งหมดนั้นไม่จำเป็น ไม่ เธอรู้สึกว่าแม้แต่คำเดียวหรือประโยคเดียวก็ไม่จำเป็น

ในช่วงสองสามวันที่ผ่านมานี้ข่าวเกี่ยวกับการแต่งงานของอเลฮานโดรได้รับความสนใจอย่างมาก เมื่อถึงเวลาที่ข่าวไม่ได้รับความสนใจจากสาธารณชนอีกต่อไปก็ผ่านไปถึงครึ่งเดือนแล้ว

เมื่อพวกเธอไปถึงที่เคาน์เตอร์เครื่องประดับทิฟฟานี่ก็ตกตะลึงกับทุกสิ่งที่นั่น “ทำไมถึงมีมากมายขนาดนี้? และทั้งหมดก็ต่างสวยงามมาก แต่พวกมันค่อนข้างแพงด้วย…”

ซัมเมอร์พูดอย่างไม่เห็นแก่ตัวว่า “อยากได้อันไหนก็หยิบเอาเลย เรามีเงินเหลือเฟือ เธอแต่งงานแค่ครั้งเดียวในชีวิตนะ ฟุ่มเฟือยหน่อยจะไม่ทำให้ขนหน้าแข้งเราร่วงหรอก ท้ายที่สุดแล้วเงินและทรัพย์สินที่ฉันเก็บไว้จนถึงตอนนี้ก็จะเป็นของเธอกับแจ็คสันทั้งหมด”

ทิฟฟานี่รู้สึกอึดอัดเล็กน้อย "คุณเวสต์ หนูจะเลือกไม่ได้ถ้าคุณพูดแบบนั้นนะคะ… ทำไมคุณไม่ช่วยหนูเลือกแทนล่ะคะ?”

ซัมเมอร์จ้องมองเธออย่างอ่อนแรง “ก่อนหน้านี้เธอเรียกฉันว่าแม่ได้อย่างง่ายดายไม้ใช่เหรอ? ตอนนี้เธอกำลังจะแต่งงานกับแจ็คสันแล้วแท้ ๆ แต่ดูเหมือนว่าเธอจะไม่สามารถเปลี่ยนคำที่เธอใช้เรียกฉันได้นะ”