เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 1019

“ย้อนกลับไปเมื่อตอนที่แม่ท้องผมและทานอย่างตะกละตะกลามแล้วผมเกิดมาน้ำหนักเท่าไหร่นะ? แม่แน่ใจเหรอว่าผมได้รับสารอาหารทั้งหมดนั้น?” แจ็คสันถามพลางยิ้ม

ซัมเมอร์ขดริมฝีปาก “ก็ลูกเป็นความผิดหวังไง ลูกไม่ได้ต้องการที่จะเป็นเด็กอ้วน แม่น้ำหนักขึ้นมากกว่า 24 กก. ตั้งแต่ที่เริ่มท้องจนถึงตอนที่คลอด แต่สุดท้ายลูกก็หนักเพียง 3.9 กก. และไม่ถึง 4.2 กก. ด้วยซ้ำ ความพยายามของแม่สูญเปล่าไปหมด ระหว่างที่ตั้งครรภ์แม่กลัวมากว่าจะประสบปัญหาใด ๆ หรือเปล่า”

แจ็คสันตกตะลึง “คำที่ผมได้ยินจากแม่บ่อยที่สุดตั้งแต่ยังเด็กคือคำว่า 'ความผิดหวัง' และว่าผมคือผิดหวังของแม่ ผมสงสัยจริง ๆ ว่าผมผิดพลาดตรงไหนเหรอ? ผมเป็นเด็กที่เพื่อนบ้านของเราเอาไปเปรียบเทียบกับลูก ๆ ของพวกเขา แต่แม่ก็ยังเรียกผมว่าความผิดหวังอยู่ดี

แม่ควรจะเรียนรู้จากความผิดพลาดของแม่นะครับ ปริมาณอาหารที่เพิ่มขึ้นไม่จำเป็นว่าจะต้องทำให้เด็กในครรภ์อ้วนขึ้นไปด้วยนะ หยุดบังคับให้ทิฟฟ์ทานอาหารเยอะ ๆ ได้แล้ว เธอมีร่างกายที่อ้วนง่ายอยู่แล้วและช่วงนี้เธอก็ดูค่อนข้างจะล่ำขึ้น…”

ทิฟฟานี่แอบเหยียบเท้าของเขา ล่ำเหรอ? อย่าใช้คำนั้นอธิบายเธออีกเชียวนะ!

ขาของแจ็คสันเจ็บปวด เขาไม่กล้าพูดอะไรอีกและเพียงแต่ทานอาหารต่อไปในขณะที่แสร้งทำเป็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ซัมเมอร์ถอนหายใจ

“ก็ได้ ก็ได้ จากนี้ไปทิฟฟ์จะสามารถทานได้มากหรือน้อยเท่าที่เธอต้องการได้เลย แม่จะไม่ยุ่งแล้ว แม่สงสารทิฟฟ์ไม่ได้หรือไง? ท้ายที่สุดลูกก็ยังสงสารภรรยาตัวเองเลย”

หลังจากที่ทานอาหารเย็นเสร็จทิฟฟานี่ก็รู้สึกง่วงนอนและจึงขึ้นไปพักผ่อนที่ชั้นบน วันนี้เธอเดินมาทั้งวันและรู้สึกอ่อนเพลียอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน หลังจากที่ตั้งครรภ์ทุกสิ่งทุกอย่างก็ดูเปลี่ยนไปจากเดิมโดยสิ้นเชิง ตอนแรกเธอไม่ได้รู้สึกแตกต่างไปจากเดิมมากนักแต่เมื่อเวลาผ่านไปเธอก็เริ่มที่จะรับรู้ถึงการเปลี่ยนแปลง

แจ็คสันอยู่ข้างล่างต่ออีกสักพักก่อนที่จะขึ้นไปชั้นบน เขาเพิ่งจะเปิดประตูห้องเมื่อซัมเมอร์มาหยุดเขา "ลูกกำลังจะทำอะไร? ลูกจะต้องไปนอนในห้องนอนแขกข้าง ๆ เพื่อที่จะไม่รบกวนการพักผ่อนของทิฟฟ์”

ทิฟฟานี่มองไปที่ประตูและกระซิบว่า “ถ้าอย่างนั้นก็รอให้พวกเขาเข้านอนก่อนแล้วคุณค่อยแอบเข้ามาก็ได้ ฉันไม่ชินกับการต้องนอนที่นี่อยู่แล้ว มันจะยากขึ้นไปอีกถ้าฉันจะต้องนอนโดยที่ไม่มีคุณอยู่ด้วย ข้างนอกก็มีพายุลูกใหญ่และฟ้าก็ร้อง ฉันกลัว"

น้ำเสียงของเขาอ่อนลง “โอเค ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวผมค่อยไปหานะ คุณพยายามนอนไปก่อนเลย ไม่ต้องกลัวนะ”

ในที่สุดซัมเมอร์และแอตติคัสก็เข้านอนเมื่อเวลา 23.00 น. แจ็คสันรู้สึกโล่งใจ เขาไม่เข้าใจว่าคนชราสองคนนี้สามารถอยู่จนดึกป่านนี้ได้อย่างไร เขาแอบเข้าไปในห้องของทิฟฟานี่อย่างเงียบ ๆ แล้วเปลื้องผ้าก่อนที่จะปีนขึ้นไปบนเตียงอย่างช่ำชอง จากนั้นเขาก็ดึงร่างกายที่อ่อนนุ่มและหอมกรุ่นของเธอเข้ามาในอ้อมแขนของเขา ตอนนี้ทุกอย่างลงตัวหมดแล้ว

ทิฟฟานี่ขยับตัวในอ้อมแขนของเขาเล็กน้อย “ทำไมคุณถึงไม่ได้ใส่เสื้อผ้าเลยล่ะ?”