เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 1025

เวลาล่วงเลยไป ดวงจันทร์ซ่อนอยู่หลังก้อนเมฆและเสียงในบ้านก็สงบลงในที่สุด มาร์คและแอเรียนกอดกันและผล็อยหลับไป คืนนี้พวกเขาไม่มีสมอร์อยู่เป็นก้างขวางคออีกต่อไป

เช้าวันรุ่งขึ้น แอเรียนออกไปทำงานอย่างเร่งรีบก่อนที่มาร์คจะออกจากบ้านด้วยซ้ำ วันนี้เป็นวันแรกของการทำงานของเธอและเธอก็อารมณ์ดี ดังนั้นเธอจะไปสายไม่ได้เด็ดขาด

สมอร์อยู่ในอ้อมแขนของแมรี่ซึ่งยืนอยู่ที่ประตูขณะที่แอเรียนกำลังจากไป เขาดูเหมือนจะไม่สามารถห่างกับแม่ของเขาได้ เขาโบกมือเล็ก ๆ ไปในทิศทางที่แอเรียนจากไปและนอกจากนี้ดวงตาของเขายังน้ำตาคลออีกด้วย

เมื่อเห็นเช่นนั้น มาร์คก็ยิ้มอย่างไม่พอใจ จากนั้นเขาก็พูดว่า “ตอนนี้นายค่อนข้างโตแล้วนะ นายจะห่างแม่ตัวเองหน่อยไม่ได้เลยเหรอ? ไม่อายบ้างหรือไง? แม่นายต้องการออกไปข้างนอกนั่นและสร้างชื่อให้ตัวเอง แม้ว่าฉันเองจะไม่สามารถห่างเธอได้แต่ขนาดฉันยังไม่กล้าทำอะไรเลย แล้วนายจะทำให้เธออยู่ได้ยังไง? ถ้านายร้องอีกแม่นายจะไม่ต้องการนายอีกแล้วนะ”

แมรี่ค่อนข้างกลัวและปิดหูของสมอร์ “นายท่านอย่าพูดว่านายหญิงไม่ต้องการเขาอีกนะคะ นายน้อยสามารถเข้าใจบางส่วนได้ไม่มากก็น้อย ถ้าเขาร้องขึ้นมาเราจะปลอบเขาได้ยากนะคะ”

มาร์คไม่เชื่อว่าสมอร์จะเข้าใจเขา “เขาอายุเท่าไหร่เอง? เขาจะเข้าใจสิ่งที่ผมพูดได้อย่างไร? ถ้าคุณไม่เชื่อก็ดูนี่นะ สมอร์ แม่นายไม่ต้องการนายแล้ว”

สมอร์เบะปาก น้ำตาของเขาไหลลงมาอย่างหล่นเหลือ จากนั้นเขาก็ร้องไห้โฮ

มาร์คฉุกละหุก เขารีบรับสมอร์มาอุ้มและกอดเขา “ฉันล้อเล่นน่า เดี๋ยวแม่ก็กลับมา โอ๋ ๆ อย่าร้องเลยนะ ฉันก็ต้องไปทำงานแล้ว ฉันไม่มีเวลามาปลอบนายหรอก”

แมรี่รีบวิ่งไปที่ห้องครัว “ฉันจะไปดูก่อนว่าอาหารเช้าพร้อมหรือยัง คุณทำให้เขาร้อง ดังนั้นคุณต้องทำให้เขาสงบลงเองด้วย!”

สุดท้ายสมอร์ก็เกาะติดอยู่กับมาร์ค เขาจึงถูกบังคับให้ต้องดูแลลูกชายอีกครั้ง เขาพาสมอร์ไปที่บริษัทโดยมีแมรี่มากับพวกเขาด้วย ดังนั้นมาร์คจึงไม่ต้องกังวลแม้ว่าเขาอาจจะต้องทิ้งสมอร์ไว้เมื่อเขายุ่ง

ในขณะเดียวกัน หลังจากที่แอเรียนไปถึงที่บริษัทใหม่ เธอก็หยิบกระจกบานเล็กออกมาแล้วสำรวจดูใบหน้าตัวเอง หลังจากที่ตรวจดูแล้วว่าเครื่องสำอางยังเป๊ะและผมไม่ยุ่งเหยิงเธอจึงเข้าไปในห้องทำงานของผู้จัดการด้วยความมั่นใจ