เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 1031

ความกำหนัดผ่านมาแล้วก็ผ่านไป เมลานีนอนซบอยู่บนหน้าอกของอเลฮานโดร

“นี่ ทำไมคุณไม่ปล่อยให้เจตต์หยุดพักผ่อนสักสองสามวันล่ะ? คุณก็รู้ว่าเขามีภรรยาและลูกที่ต้องดูแลเช่นกัน ให้โอกาสเขาได้อยู่กับครอบครัวตัวเองบ้าง…. และให้ฉันทำหน้าที่แทนเขาระหว่างนั้น ฉันอยากรู้จักคุณมากกว่านี้” เธอถอนหายใจอย่างแผ่วเบา

“คุณรู้ไหม ฉันคิดทบทวนถึงว่าเรื่องต่าง ๆ ออกมาอย่างไรและมันก็ยังทำให้ฉันทึ่งอยู่เสมอ ฉันเพิ่งได้เจอคุณก่อนวันแต่งงานไม่กี่วันแต่ฉันก็ยังตกหลุมรักคุณอย่างสุดซึ้งอยู่ดี! แบบนี้เรียกว่ารักแรกพบหรือเปล่า? แต่น่าเสียดายที่ฉันยังไม่รู้จักคุณมากพอ ฉันถึงต้องการรู้จักคุณมากขึ้น ฉันอยากเป็นคนที่รู้จักคุณมากที่สุด”

อเลฮานโดรยังคงเฉยเมย “'รักแรกพบเหรอ?' ฮึ่ม ผมว่ามันคงเป็นเพียงความต้องการทางเพศมากกว่า หรือบางทีคุณแค่อาจชอบวิธีที่เรามีอะไรกัน”

ยิ่งเขาพูดจาหยาบคายเท่าไหร่ เมลานีก็ยิ่งหลงใหลมากขึ้นเท่านั้น “งู้ยยย อย่าโหดร้ายนักสิ! ฉันไม่สนใจหรอกว่ามันจะเป็นเพียงความต้องการทางเพศหรืออะไร แต่ฉันรักคุณ ฉันชอบมีเพศสัมพันธ์กับคุณนะอเล คุณหนีฉันไม่พ้นหรอก ฉันอยากอยู่กับคุณตลอดไปจนตายเลยแหละ”

อเลฮานโดรมองถังขยะที่มุมห้องและรู้สึกถึงความกระสับกระส่ายและความปั่นป่วนที่แทะกินเขาเล็กน้อย เขาลุกขึ้นสวมชุดคลุมนอนทันทีและพูดว่า “ก็ได้ เจตต์จะได้พักสองสามวัน แต่คุณต้องรอบคอบเป็นพิเศษในขณะที่ดูแลผมนะ อย่าลืมนะว่าผม 'พิการ'”

เมลานีปลาบปลื้มใจมาก "ได้เลย! โอ้พระเจ้า! ฉันจะรอบคอบให้มากที่สุดและทำหน้าที่ให้ดีที่สุดเลยล่ะ! คุณไม่ต้องห่วงเลย! โอ้ ฉันเพิ่งจำได้ว่าคุณปู่บอกว่าเขาจะมาเยี่ยมเราในอีกไม่กี่วันต่อจากนี้ เขาคงจะดีใจมากที่ได้เห็นเรามีความสุขและรักกันมากขนาดนี้!”

การปรากฏตัวของชายชราคนนั้นมักเป็นลางไม่ดีเสมอ อเลฮานโดรจุดบุหรี่และเอนตัวพิงขอบหน้าต่าง ดวงตาของเขากวาดไปรอบ ๆ ท้องฟ้าที่มืดครึ้มอย่างเงียบ ๆ เขาเบื่อชีวิตในครอบครัวสมิธเต็มทีแล้ว ตราบใดที่ชายชราคนนั้นยังมีชีวิตอยู่ อเลฮานโดรจะไม่มีวันมีอิสระได้ทำตามสิ่งที่เขาต้องการ เขาจะถูกผูกมัดตลอดไป

อย่างไรก็ตาม ตัวตนของเขาในฐานะ “อเลฮานโดร สมิธ” คือเกราะป้องกันที่ดีที่สุดเท่าที่เขาเคยมีมา กล่าวอีกนัยหนึ่งก็คือเขาตกอยู่ในสถานการณ์ที่เขาไม่สามารถหลบหนีได้

ทิฟฟานี่ใช้เวลาสักพักกว่าจะยิ้มออกมาได้ในที่สุด “ไม่เอาน่าแม่ อย่าพูดแบบนั้นสิ ฉันไม่ได้ถูกส่งตัวไปยังดินแดนอันไกลโพ้นซะหน่อย! ฉันจะกลับมาเยี่ยมแม่เป็นครั้งคราวนะ” เธอปลอบ “นอกจากนี้ ถ้าแม่รู้สึกเหงาจริง ๆ แม่ควรจะลองพิจารณาหาคู่ชีวิตอีกครั้งนะ แต่แม่ควรจะลืมตาดูพวกเขาให้ดี ๆ ด้วย อย่าลืมใช้สมองและอย่าให้เขาหลอกได้เหมือนครั้งก่อนอีกล่ะ”

นับตั้งแต่ที่เลิกกับแกรนท์ แจ็คสัน ลิเลียนก็หมดความปรารถนาที่จะหาคู่ใหม่ “เอ่อ ไม่ดีกว่า แม่อยากอยู่คนเดียวมากกว่า ต่อให้มันจะเหงา ๆ หน่อยก็ตาม แต่การอยู่คนเดียวจะทั้งสงบและมีอิสระนะรู้ไหม? เธออยากทำอะไรก็ทำเลย แต่ตอนนี้ดื่มซุปนั้นแล้วไปนอนซะ พรุ่งนี้ลูกจะต้องไปรับทะเบียนสมรสจากสำนักงานกิจการพลเรือนกับแจ็คสัน ดังนั้นอย่าตื่นสายล่ะ... เฮอะ แม่คิดไปเองหรือว่าขั้นตอนการแต่งงานนั้นช่างน่ารำคาญจริง ๆ?”

ทิฟฟานี่พยักหน้าและดื่มซุปจนหมดภายในอึกใหญ่ ๆ สองสามคำ ลิเลียนหยิบชามเปล่าแล้วออกจากห้องไปหลังจากที่พูดว่า “แม่ไม่อยากจะจู้จี้เธอต่อแล้ว นอนซะล่ะ”

ทิฟฟานี่ส่งเสียงตอบรับและปิดประตูก่อนที่จะนอนลงบนเตียง เธอจ้องไปที่เพดานสีขาวและพบว่าตัวเองไม่สามารถนอนหลับได้ เธอจึงยอมแพ้ต่อความต้องการที่จะวิดีโอคอลหาแจ็คสัน