เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 1037

แจ็คสันส่ายหัว “ถ้าผมเดาไม่ผิดต้องมีคนจงใจทำร้ายคุณแน่นอน และอเลฮานโดรรู้เรื่องนี้ นั่นเป็นเหตุผลที่เขาจึงไปปรากฏตัวเพื่อช่วยคุณ มันไม่ใช่เรื่องบังเอิญหรืออุบัติเหตุทั้งนั้น”

ทิฟฟานี่ตกใจมาก เธอจำชายที่มีแผลเป็นในรถตู้ได้และเริ่มตัวสั่น “อันที่จริงฉันก็สงสัยอยู่… เพราะคนขับรถตู้ดูเหมือนจะตั้งใจขับรถตรงมาที่ฉัน ดวงตาของเขาเหมือนเหยี่ยวและรอยแผลเป็นบนใบหน้าของเขาน่ากลัวมาก ตอนนี้เขาอยู่ในห้องฉุกเฉิน

ถ้าสิ่งที่คุณพูดเป็นเรื่องจริงแล้วใครกันที่พยายามจะทำร้ายฉันล่ะ? ฉันไม่ได้ไปทำให้ใครโกรธเคืองซะหน่อย ทำไมพวกเขาถึงต้องการจะทำร้ายฉันด้วย? แล้วอเลฮานโดรจะรู้เรื่องนี้ได้อย่างไร?”

แจ็คสันชะงัก “ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน เอาอย่างนี้ดีไหม ผมจะพาคุณกลับบ้านแล้วบอกเรื่องนี้กับมาร์คและขอให้เขาสืบเรื่องนี้ คนที่มีแผลเป็นอยู่ในโรงพยาบาลใช่ไหม? ผมจะไปเยี่ยมเขาหลังจากที่ส่งคุณเสร็จแล้ว เราค่อยไปจดทะเบียนสมรสกันในวันหลัง

ผมไม่ต้องการให้เกิดอุบัติเหตุใดก่อนงานแต่งของเราในวันพรุ่งนี้ คุณต้องเชื่อฟังผมและอย่าออกไปไหนคนเดียวนะ ถ้าคุณต้องออกจากบ้านจริง ๆ คุณจะต้องระมัดระวังตัวเป็นพิเศษ ไม่สิ คุณต้องขอให้ผมไปด้วย เข้าใจไหม?"

ทิฟฟานี่พยักหน้าอย่างเห็นด้วย "เข้าใจแล้ว ฉันจะไม่ออกไปไหนคนเดียวอีกและฉันจะไม่ออกจากบ้านเว้นแต่คุณจะไปด้วย ถ้าอย่างนั้นก็พาฉันกลับบ้านได้แล้ว ได้โปรดใช้ความระมัดระวังในระหว่างการสืบสวนด้วยนะ มันน่ากลัวมาก”

ที่โรงพยาบาล

หลังจากนั้นไม่นานอเลฮานโดรและชายที่มีแผลเป็นก็ถูกย้ายไปยังวอร์ดปกติ ชายที่มีแผลเป็นได้รับบาดเจ็บสาหัสกว่าอเลฮานโดร เขาถูกพันด้วยผ้าพันแผลตั้งแต่หัวจรดเท้าเหมือนกับมัมมี่ เมื่อยาสลบหมดลง เขาก็ตื่นขึ้นจากความเจ็บปวด

ชายที่มีรอยแผลเป็นเห็นดอน สมิธยืนอยู่หน้าเตียงตั้งแต่ที่ลืมตาขึ้น เขาพยายามที่จะเบิกตากว้างด้วยความหวาดกลัวแต่ก็ไม่เป็นผล ภาวะเลือดคั่งใต้ผิวหนังทำให้เขาลืมตาได้ไม่เต็มที่และเขาก็ทำได้เพียงหรี่ตาเท่านั้น คราบเลือดบดบังทัศนวิสัยของเขา ภาพของดอน สมิธจึงดูพร่ามัว

ชายที่หน้ามีแผลเป็นพยายามที่จะพูดอีกครั้ง แต่ดอน สมิธกลับหันหลังแล้วเดินจากไป พ่อบ้านของครอบครัวสมิธก้าวไปข้างหน้าพร้อมกับเข็มฉีดยาในมือและฉีดของเหลวใส ๆ เข้าไปในถุงน้ำเกลือ ชายที่หน้ามีแผลเป็นได้แต่เฝ้าดูสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมดโดยไร้ทางสู้…

ในไม่ช้าพ่อบ้านก็ตามดอน สมิธออกไป “เรียบร้อยแล้วครับท่าน ผมออกมาทันทีที่เขาหยุดหายใจ”

ดอน สมิธพยักหน้า "ไปกันเถอะ ตามฉันมา ฉันจะไปหาอเล”

พวกเขาไปถึงวอร์ดของอเลฮานโดรและพบเมลานีกำลังป้อนน้ำให้เขา ดอน สมิธก้าวเข้าไปและพูดว่า “เมลานี เธอช่วยกลับบ้านและให้คนใช้ทำอาหารให้หน่อยได้ไหม? เดี๋ยวฉันดูแลทางนี้เอง”