เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 1057

”นายท่าน มันก็เป็นทางผ่านของเรา ทำไมนายท่านถึงไม่ไปส่งเธอล่ะคะ? นายท่านทำให้ผู้หญิงตัวน้อยต้องหน้าแตกนะคะ” แมรี่หยอกล้อเขาในรถ

“เธอทำตัวเธอเอง” มาร์คตอบอย่างเฉยเมย “ใครก็ห้ามมาเรียกร้องสิทธิพิเศษจากผม เธอโตพอที่จะรู้จักเลี่ยงสถานการณ์น่าอึดอัดหรืออับอาย ผมเป็นเจ้านายของเธอ ไม่ใช่พ่อ มันไม่ใช่หน้าที่ของผมที่จะต้องปกป้องเธอจากน้ำฝน”

จากนั้นท่าทางของเขาก็เปลี่ยนไปเมื่อเขากล่าวว่า “ไบรอัน แวะไปที่สำนักงานของแอริก่อน ฝันกำลังตกและเธอน่าจะไม่ได้เอาร่มไป ไปรับเธอกลับบ้านด้วยกัน”

ไบรอันพึมพำตอบกลับและเลี้ยวรถไปอีกทางหนึ่ง แมรี่เงียบไป แต่จริง ๆ แล้วเธอแอบพึงพอใจมาก ไม่มีอะไรน่ากังวลไปกว่าการที่ผู้ชายคนหนึ่งโดนผู้หญิงรุมจีบเมื่ออยู่นอกบ้าน สิ่งที่สำคัญที่สุดคือเขาต้องสามารถควบคุมตนเองได้ มาร์คอาจจะดูเอาอกเอาใจผู้หญิงไม่เก่งแต่เขาซื่อสัตย์กับแอเรียนอย่างแน่นอน

มาร์คโทรหาแอเรียนเมื่อพวกเขาไปถึงที่สำนักงานของเธอ แอเรียนยังอยู่ที่นั่นเพราะติดฝน ตอนแรกเธอตั้งใจว่าจะรอให้ฝนหยุดตกก่อนที่จะกลับบ้าน แต่เขามาได้ทันเวลาพอดี

เมื่อเธอลงมาถึงรถ มาร์คก็ได้ย้ายไปนั่งข้างหน้าเพื่อให้เธอได้นั่งอย่างสบายที่เบาะหลัง

แอริสโตเติลอ้าแขนและพล่ามไปเรื่อยขณะที่ร้องขอให้แอเรียนอุ้มเขาก่อนที่เธอจะทันได้นั่งเข้าที่ เขาซุกตัวในอ้อมแขนของเธอทันที เธอเหนื่อยจากการทำงานอย่างหนักมาทั้งวัน แต่ความเหนื่อยล้าทั้งหมดถูกล้างไปเมื่อเธอเห็นแอริสโตเติล “เป็นเด็กดีกับแดดดี้หรือเปล่าสมอร์? คิดถึงหม่ามี๊ไหม?”

เมื่อพวกเขาไปถึงที่คฤหาสน์เทรมอนต์ มาร์คก็หันไปหาไบรอันทันทีที่ลงจากรถและกล่าวว่า “ถึงเวลาที่จะล้างรถแล้ว โดยเฉพาะข้างใน”

แน่นอนว่าไบรอันจะเข้าใจดีว่าทำไมมันถึงเวลาได้ล้างรถแล้ว “ครับ”

แอเรียนรู้สึกวิตกกังวล “ฉันว่ามันดูค่อนข้างสะอาดนะ เมื่อสองสามวันก่อนฉันยังได้กลิ่นหอมจากการเพิ่งล้างมาเลย คุณเพิ่งจะล้างมันไม่ใช่เหรอ? แล้วจะล้างอีกทำไม? โรคกลัวเชื้อโรคของคุณกำเริบเหรอคะ?”