เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 1059

ประมาณหนึ่งชั่วโมงต่อมา ในที่สุดสมอร์ก็ผล็อยหลับไป แอเรียนกลับไปที่ห้องนอนและพบมาร์คที่หน้ามุ่ยและนั่งบึ้งตึงอยู่บนเตียงเงียบ ๆ เขาเปล่งออร่าชนิดหนึ่งที่พบได้เฉพาะในแม่บ้านที่อารมณ์เสียเท่านั้น

เธอหัวเราะคิกคัก “มีอะไรเหรอคะ?”

“ก็เธอไง” เขาบ่น “เธอทำงานระหว่างวันและเมื่อเธอกลับมาบ้านเธอก็เอาแต่สนใจเจ้าตัวเล็กนั่น หลังจากนั้นเธอก็เข้านอน! แล้วฉันล่ะ? ฉันเป็นแค่ของประดับเหรอ?”

แอเรียนขึ้นเตียงและห่มผ้า เธอถอนหายใจด้วยความพึงพอใจและผ่อนคลายก่อนจะตอบกลับไปว่า “นี่คุณกำลังจะบอกว่าฉันไม่ควรไปทำงานอย่างนั้นเหรอคะ? แต่คุณตกลงเรื่องนี้แล้วนะ ห้ามถอนคำพูด อีกอย่าง ฉันว่าชีวิตเราตอนนี้ก็ดีจะตาย ฉันนอนกับคุณทุกคืนแทนที่จะนอนกับสมอร์ เพราะฉะนั้นจริง ๆ แล้วฉันใช้เวลาอยู่กับคุณมากกว่าเขาอีก นี่คุณจะเคืองฉันเพราะความสนใจที่ฉันให้เด็กคนหนึ่งจริง ๆ เหรอ? นั่นลูกชายของคุณนะคะ”

เขานอนลงข้างเธอและดึงเธอเข้ามากอด “ใช่ เธอนอนกับฉัน แต่เธอผล็อยหลับทันทีที่ออกมาจากห้องสมอร์ และเมื่อฟ้าเริ่มสว่างเธอก็ตื่นไปทำงาน ฉันแตกต่างกับหมอนตรงไหน? ฉันก็เหมือนแค่ของประดับบนเตียงเธอ”

หลังจากที่ทำงานมาอย่างหนักทั้งวัน แอเรียนก็เหนื่อยเกินกว่าจะฟังเขาบ่น เธอจึงเงยหน้าจูบเขาทำให้เขาเงียบอย่างที่ต้องการ

แต่มันกลับทำให้มาร์คตื่นตัว เขากำลังจะเพิ่มความร้อนแรงในการจูบนั้นเมื่อแอเรียนผลักเขาออก “ฉันเป็นประจำเดือนค่ะ”

มาร์ครู้สึกเหมือนบางอย่างแตกสลายในตัวเขา เขาชะงัก “นี่เธอล้อเล่นใช่ไหมเนี่ย?”

แอเรียนส่ายหน้าอย่างจริงจัง “ไม่ ฉันพูดความจริง เดือนนี้มาเร็วกว่ากำหนดสองวัน เอ๊ะ… แต่ก่อนคุณไม่ได้มีปฏิกิริยาแบบนี้นะ ฉันจำได้ว่าแต่ก่อนคุณเฉยชากว่านี้เยอะ ทำไมฉันรู้สึกว่าตอนนี้คุณเปลี่ยนไปซะอย่างนั้นล่ะคะ?”