เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 106

ความคิดที่เกิดขึ้นอย่างฉับพลันในหัวแมรี่ “แอริ เธอมีประจำเดือนครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่?”

แอเรียนครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง “หนูพักผ่อนไม่ปกติ วงจรของหนูจึงดับลง มันมาช้ากว่าเกือบหนึ่งเดือนที่ผ่านมา แต่หนูเพิ่งมีอาการเมื่อไม่นานมานี้ จึงน่าจะมาถึงเร็ว ๆ นี้ หนูคิดว่าจะคงดีขึ้นหลังจากไปพบแพทย์เมื่อหนูมีเวลาว่างแล้วก็จะรับยาเพื่อปรับสมดุลมัน”

แมรี่พยายามตรวจสอบ “เธอคิดว่า เธอท้องหรือเปล่า?”

สีหน้าของแอเรียนเปลี่ยนไปขณะที่เธอปฏิเสธอย่างรวดเร็ว “เป็นไปไม่ได้!” นอกเหนือจากครั้งแรกของเธอกับมาร์คแล้วเธอยังทำกับเขาเพียงครั้งเดียวตั้งแต่นั้นมา ดังนั้นเธอจึงรู้สึกว่ามันไม่น่าเป็นไปได้

เมื่อเห็นว่าเธอปฏิเสธความเป็นไปได้อย่างมั่นใจเพียงใดแมรี่ก็ยิ่งกังวลมากขึ้น “ถ้าอย่างนั้นจะต้องมีปัญหา อย่ารอจนกว่าคุณจะว่าง คุณควรรีบไปตรวจที่โรงพยาบาลนะ”

แอเรียนสัญญากับแมรี่อย่างรวดเร็ว เธอเคยคิดที่จะไปโรงพยาบาลเมื่อสองสามวันก่อน แต่เธอได้มอบเงินทั้งหมดให้กับทิฟฟานี่ มันเป็นเรื่องน่าอายที่เธอไม่เหลือเงินแม้แต่จะไปพบแพทย์เลย

เธอใช้เวลาตลอดช่วงบ่ายระหว่างห้องสตูดิโอและห้องน้ำ เมื่อถึงเวลากลางคืนเธอหมดความอยากอาหารไปแล้ว อาการคลื่นไส้อย่างรุนแรงและประจำเดือนที่มาช้าของเธอทำให้เธอกังวล เธอสุ่มตรวจอาการของเธอทางโทรศัพท์ แต่มันชี้ให้เธอเป็นมะเร็ง ไม่เพียงแค่ปลอบประโลมเธอเท่านั้น แต่เธอยังกลัวแทบตาย เนื่องจากแอเรียนมีอาการท้องแข็งอยู่ตลอดเวลาเธอจึงเริ่มสงสัยว่าตัวเองเป็นมะเร็งกระเพาะอาหารหรือไม่…

มาร์คกลับมาโดยไม่คาดคิดในช่วงเวลาอาหารค่ำ ขณะที่แอเรียน คิดว่าเขาจะไม่กลับมาในวันนี้และเเมรี่ก็ไม่ได้สั่งให้ห้องครัวเตรียมอาหารเย็นด้วย

ตามคำทักทายของพ่อบ้านเฮนรี่ มาร์คเข้าไปในห้องนั่งเล่นและแมรี่ก็รีบเดินไป “นายท่านคะ คุณจะรับประทานอาหารที่บ้านหรือไม่คะ?”

มาร์คฮัมตอบอย่างแผ่วเบาแล้วทรุดตัวลงนั่งบนโซฟา

เมื่อแอเรียนได้ยินการเคลื่อนไหวที่ชั้นล่างเธอลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะตัดสินใจลงไป เธอต้องการเงินเพื่อไปพบแพทย์... ถ้าเธอจะรอช้ากว่านี้เธอจะตายด้วยความกลัวก่อนเเน่

มาร์คเห็นร่างที่กำลังเดินลงมาจากบันได แต่ไม่สนใจเธอ

แอเรียนเข้ามาหาเขาแล้วกระซิบว่า“ได้โปรดให้ฉันยืมเงินหน่อยนะคะ”

เขาไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมามองเธอ "เพื่ออะไร?"

“ไปหาหมอ” เธอตอบอย่างตรงไปตรงมา

"มีปัญหาอะไร?" เขาขมวดคิ้วเล็กน้อยและมองไปที่เธอในที่สุด

“ฉันยังไม่ได้พบหมอเลย ฉันจะรู้ได้อย่างไร…?" แอเรียนคิดว่ามันเป็นคำถามโง่ ๆ ของมาร์ค แต่ก็ไม่กล้าพูดออกไปดัง ๆ

“อาการเป็นอย่างไร?” มาร์คเริ่มใจร้อนเล็กน้อย

แอเรียนกลืนน้ำลายรู้สึกอายเกินกว่าจะบอกเขา “หยุดถามฉันเถอน่า ฉันจะจ่ายคืนให้คุณอยู่เเล้วเมื่อฉันมีเงิน”