เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 1085

ในขณะเดียวกัน แจ็คสันกำลังจ้องโทรศัพธ์ตนเองด้วยสีหน้าที่ซับซ้อน ทำไมอยู่ ๆ ลินน์ถึงโทรหาเขา? มันเหมือนกับว่า… นั่นคือคำบอกลาครั้งสุดท้ายของเธอ นั่นหมายความว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นระหว่างที่เธอทำภารกิจหรือเปล่า?

มันเป็นสิ่งที่คาดคิดไว้แล้ว แต่ถ้าหากมันเป็นอย่างนั้นจริง ๆ อเลฮานโดรจะไม่มีวันปล่อยให้ลินน์รอดมาได้แบบที่ยังมีชีวิตอยู่…

เขาถอดเสื้อกันเปื้อนของเขาขณะที่คิดอย่างนั้นและคว้ากุญแจรถ “ทิฟฟ์ ผมต้องออกไปบ้างนอกก่อน คุณทานอาหารให้อร่อยแล้วเข้านอนเลยนะ ผมจะรีบกลับมา”

“คุณจะไปไหน?” ทิฟฟานี่ถามพลางขมวดคิ้ว “อาหารเสร็จหมดแล้ว ทำไมไม่ทานอะไรก่อนล่ะ? ไม่ว่าคุณจะยุ่งแค่ไหนคุณก็ต้องทานอะไรก่อนไหม?”

เขาไม่ชินกับการต้องคอยโกหกเธอเขาจึงหลีกเลี่ยงสายตาของเธอตามสัญชาตญาณ “คือ… มีเรื่องด่วนที่บริษัทที่ผมจะต้องไปจัดการก่อน ไม่เป็นไร ตอนนี้ผมมีครอบครัวที่ต้องดูแล ผมมีคุณและลูกของเรา ผมจะชิวไม่ได้แล้ว การหารายได้มันสำคัญนะครับ”

ถึงแม้ว่าจะไม่พอใจ แต่ทิฟฟานี่ก็ไม่ได้เถียง เธอเพียงแต่เตือนเขาให้ขับรถอย่างระวัง

แจ็คสันถอนหายใจด้วยความโล่งอกเมื่อเขาออกมา เขารู้สึกผิดทุกครั้งที่โกหกเธอ มันเหมือนกับว่าเขาได้ทำอะไรผิดมหาศาลต่อเธอ

เขารีบโทรหาลินน์ทันทีแต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับ ทันใดนั้นเขาก็ตระหนักได้ว่าลินน์อาจจะกำลังตกอยู่ในอันตรายที่คฤหาสน์สมิธและเขาจะไม่มีทางช่วยเธอ เขาไม่สามารถเข้าออกที่นั่นได้ตามใจชอบ เขาไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากจะต้องรอให้ลินน์รับสาย

เขาขับรถไปที่คฤหาสน์สมิธและจ้องไปที่ลานหน้าบ้านอันโอ่อ่าในยามค่ำคืนของมัน จากนั้นเขาก็โทรหาอเลฮานโดรแทน เขาได้แอบบันทึกเบอร์ของอเลฮานโดรจากโทรศัพธ์ของทิฟฟานี่