เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 1114

ทิฟฟานี่ม้วนตัวเป็นก้อนกลม ๆ ขณะที่เธอกอดเข่าตัวเองอยู่บนโซฟาและเหลือบมองแจ็คสันจากด้านข้าง “นี่มันผ่านไปหนึ่งวันหนึ่งคืนเต็ม ๆ แล้ว คุณตื่นแล้วเหรอ? นึกคำพูดเพื่อง้อฉันได้แล้วเหรอ? เมื่อวานคุณยังไม่ยอมตอบฉันอยู่เลยที่คุณไปแอบสนุกมากับคนอื่น ถ้าคุณยอมพูดความจริงเราก็คุยกันได้ แต่ถ้าคุณยังคิดที่จะโกหกก็ลืมมันไปได้เลย”

แจ็คสันมองแอเรียนอย่างอ้อนวอน แอเรียนยักไหล่พลางสื่อว่าเธอเองก็หมดหนทางแล้วเหมือนกัน เขาจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากจะต้องยอมจำนน “ผมเปล่านะ จริง ๆ เมื่อคืนเป็นครั้งแรกที่ผมพาคนอื่นไปออกงาน เราไม่ได้ทำอะไรนอกเหนือจากนั้นเลย ผมไม่รู้จักเธอด้วยซ้ำ เธอเป็นเพียงเด็กเอ็นที่เพื่อนผมช่วยหามาให้ในนาทีสุดท้าย ผมไม่ได้แลกเบอร์กับเธอด้วยซ้ำ มาร์คกับผมต่างจ้างเด็กมาคนละคน ถ้าคุณไม่เชื่อผมหรือมาร์คเพราะคิดว่าเรารวมหัวกันคุณจะไปถามผู้หญิงคนนั้นก็ได้ เธอชื่อเจนิซ เบลล์และทำงานอยู่ที่บริษัทของมาร์ค

ถ้าคุณไม่เชื่อผมก็ไปถามเธอได้เลย มาร์คกลัวว่ามันจะอึดอัดเกินไป เจนิซจึงได้กลายมาเป็นคู่ของผม ผู้หญิงข้าง ๆ ผมนั้นคือคู่ของมาร์ค จริง ๆ นะ! ตอนที่ไปถึงที่งานผมกำลังนำทางพวกเธอสองคน ตอนนั้นผมยังไม่ได้เจอกับมาร์คและแล้วก็มีคนถ่ายรูปเอาไว้อย่างที่เห็น คุณควรจะสงสัยคนที่ส่งรูปมาให้คุณมากกว่า”

หลังจากที่ผ่านไปหนึ่งวันและหนึ่งคืนบวกกับการเกลี้ยกล่อมของแอเรียนและมาร์คตลอดระยะเวลาที่เธออยู่ที่คฤหาสน์เทรมอนต์ ความโกรธของทิฟฟานี่ก็หายไป ตอนนี้เธอค่อนข้างจะเชื่อแจ็คสันแล้ว “จริงเหรอ? คุณก็รู้ว่า ตั้งแต่ที่ฉันท้องฉันหมดความมั่นใจแค่ไหน ฉันกังวลทุกครั้งที่คุณไม่อยู่ในสายตาฉัน ตั้งแต่นี้เป็นต้นไปคุณจะต้องอยู่ในสายตาฉันตลอดเวลา ถึงแม้ว่าคุณจะเลี่ยงไม่ได้ที่จะต้องออกไปข้างนอกคนเดียวคุณก็จะต้องแชร์โลเคชั่นกับฉันตลอดเวลา ถ้าคุณทำได้ฉันก็จะยอมปล่อยเรื่องนี้ไป และอีกอย่าง เลิกมีความลับกับฉันได้แล้ว”

แน่นอนว่าตอนนี้แจ็คสันจะยอมพูดทุกอย่างตราบใดที่มันจะทำให้ทิฟฟานี่ใจเย็นลง “ได้ ผมสัญญาตามนั้น ทีนี้เราจะกลับบ้านกันได้หรือยังครับที่รัก?”

ทิฟฟานี่แย่งดอกไม้ออกจากมือของเขาพลางยิ้มกรุ้มกริ่ม ผู้หญิงทุกคนล้วนแต่จะชอบดอกไม้ “อย่าเพิ่งกลับเลย ไหน ๆ คุณก็มาแล้วเราก็ทานข้าวที่นี่กันเลย แกะขนมให้หน่อย อาหารคงจะยังไม่เสร็จเร็ว ๆ นี้แต่ฉันเริ่มจะหิวแล้วค่ะ”

แจ็คสันทำตามคำสั่งเธออย่างกระตือรือร้นด้วยความเกรงกลัวที่จะลังเล แอริสโตเติลน้ำลายไหลเมื่อเห็นขนมและพยายามที่จะคว้ามัน แอเรียนจึงรีบอุ้มเขาออกไป “ฟันหนูยังขึ้นไม่ครบเลยลูก หนูทานพวกนี้ไม่ได้ เดี๋ยวโตขึ้นค่อยทานนะจ๊ะ”

แอริสโตเติลไม่ยอม แขนขาเล็ก ๆ ของเขาทั้งเตะทั้งดิ้น เขาร้องไห้โฮ แอเรียนรู้สึกหน้าแตก ทิฟฟานี่ตักขนมด้วยส้อมของเธออย่างมีน้ำใจและจ่อมันข้างหน้าปากของแอริสโตเติล “ให้เขาชิมสักหน่อย ดูสิ เขาร้องแล้ว ถ้าผู้หญิงตั้งครรภ์อย่างฉันยังทานสิ่งนี้ได้แล้วทำไมเขาจะทานไม่ได้ล่ะ? แค่ไม่ต้องให้เขาทานมากเกินไปก็พอ”