เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 1116

หลังจากที่พักไปสักครู่หนึ่งแอเรียนก็พาแอริสโตเติลไปอาบน้ำ แมรี่แก่แล้ว เพราะฉะนั้นแอเรียนจะดูแลแอริสโตเติลเองเมื่อเธออยู่บ้าน เธอเหนื่อยแต่ก็มีความสุขที่จะทำมัน วัยเด็กมีเพียงชีวิตละครั้ง และมันก็ผ่านไปเร็วมาก เธอไม่อยากพลาดการเติบโตของแอริสโตเติลแม้แต่นิดเดียว

ข้างนอกหิมะตกหนักแต่ข้างในบ้านอบอุ่น หลังจากที่อาบน้ำให้แอริสโตเติลได้สักพักแอเรียนก็ออกมาจากห้องน้ำอย่างเน็ดเหนื่อยและเหงื่อท่วม อย่างไรก็ตาม ภาพของแอริสโตเติลที่สะอาดเติมเต็มให้แอเรียนหายเหนื่อยได้ เธออุ้มแอริสโตเติลกลับไปที่ห้อง ใส่เสื้อผ้าให้เขาและวางเขาลงเตียง “หม่ามี๊ไปอาบน้ำก่อนนะคะ เล่นกับแดดดี้ไปก่อนน้า”

แอริสโตเติลฉีกยิ้มให้เธอขณะที่เขาอมนิ้วตัวเอง เธอยิ้มตอบรับ

มาร์คเดินมาที่เตียงเด็กและมองแอเรียน “เธออยากให้ฉันดูแลเธอเหมือนที่แจ็คสันดูแลทิฟฟานี่หรือเปล่า?” เขาถามเธอ

แอเรียนตกตะลึงด้วยความไม่ทันตั้งตัว จากนั้นเธอก็ตอบอย่างจริงจัง “อยากและไม่อยาก ผู้หญิงล้วนชอบถูกดูแลอยู่แล้ว แต่ทุกคนไม่เหมือนกัน คุณและแจ็คสันก็แตกต่างกันอย่างมากด้วย เป็นตัวของตัวเองดีที่สุดแล้ว ฉันไม่ใช่ทิฟฟ์ และฉันก็คงจะเอาใจได้ไม่ง่ายเท่าเธอ ฉันว่า ถ้าคุณจะทำตามเขามันจะดูฝืนและพยายามเกินไป ฉันไปอาบน้ำก่อนนะคะ คุณดูสมอร์ไปก่อน”

มาร์คยิกแก้มอวบ ๆ ของแอริสโตเติลเบา ๆ ขณะที่มองแอเรียนหายไปในห้องน้ำ “นายว่าฉันเหมือนขอนไม้ไหม? ฉันไม่ดีกับหม่ามี๊ของนายตรงไหน? ฉันว่าฉันก็ค่อนข้างจะดีนะ… ฉันไม่เคยดีกับใครขนาดนี้มาก่อนเลยด้วยซ้ำ”

แอริสโตเติลทำตามมาร์คและต่อยหน้ามาร์คด้วยกำปั้นเล็ก ๆ ของเขา การโจมตีนี้ไม่ได้ทำให้เขาเจ็บแต่อย่างใดแต่มันกลับตอกย้ำหัวใจเขาเหลือเกิน บางทีเขาอาจจะดีไม่พอสำหรับแอเรียนจริง ๆ แม้แต่แอริสโตเติลยังคิดแบบนั้นเลย!

เขารอให้แอเรียนออกมาจากห้องน้ำก่อนที่จะเดินไปหาเธอและแย่งผ้าเช็ดตัวมาจากมือเธอเพื่อเช็ดผมให้เธอ “นั่งลงสิ เดี๋ยวฉันเป่าผมให้”

หัวใจของแอเรียนเต้นแรง ปกติจะเป็นเธอเสมอที่เป่าผมให้เขา อะไรทำให้สถานการณ์เปลี่ยนไปอย่างกะทันหันแบบนี้? หรือว่าเหตุการณ์เมื่อตอนทานมื้อค่ำได้ทำให้เขาตาสว่างไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง?

เขาเดินเข้ามาหาเธอ จับคางเธอเงยขึ้นและจ้องลงมาที่เธอ แววตาของเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกที่ไม่อาจจะอธิบายได้

เธอกำลังนั่งอยู่ที่ขอบเตียง การที่เธอจะต้องเงยหน้ามองเขานั้นทำให้เธอเมื่อยคอมาก ระดับสายตาของเธอตรงกับช่วงเอวของเขาพอดี พวกเขาใกล้กันมากจนหัวใจของเธอเต้นเร็วขึ้น ร่างกายของเธอถอยหลังโดยอัตโนมัติ “ได้เวลาพาสมอร์เข้านอนแล้ว…”

เขาก้มตัวลงและขยับเข้าใกล้เธอ “สมอร์หลับไปแล้ว ไม่ทันแล้วล่ะ”

เธอคงจะไม่ได้สังเกตหากเขาไม่บอกเธอก่อน เธอหันหน้าไปมองแอริสโตเติลและพบว่าเขาหลับไปแล้วจริง ๆ ปากของเขากระทบริมฝีปากของหญิงสาวก่อนที่เธอจะทันได้ตั้งตัว เธอกำลังจะถอยออกและสูญเสียการทรงตัว ส่งผลให้เธอล้มลงไปกับเตียงและแน่นอนว่าเขาจะตรึงเธอไว้ทันที