เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 1117

ทันใดนั้นแอริสโตเติลก็ตื่นขึ้น อาจจะเพราะเสียงของพวกเขา แอริสโตเติลใช้แขนเล็ก ๆ ของเขาดึงตัวเองให้ลุกขึ้นยื่นพลางเกาะขอบเตียง “ยาย่า…”

มาร์คตัวแข็งทื่อ เขาหลับตาลงด้วยความสิ้นหวังและยอมจำนนก่อนที่จะลุกขึ้นไปกล่อมลูกชายตนเอง “นายหลับไปแล้วไม่ใช่เหรอ? ถ้าหลับไปแล้วจะตื่นขึ้นมาทำไม? ลุกมาทำไมล่ะเนี่ย หืม?”

แอเรียนอยากจะหัวเราะแต่กลั้นมันเอาไว้ “ถ้าอย่างนั้นฉันฝากด้วยนะคะ พรุ่งนี้ฉันต้องไปทำงาน ฉันจะนอนก่อนนะคะ”

วันรุ่งขึ้นไบรอันก็ขอลาหยุดเพราะบอกว่าเขาจะต้องกลับไปนัดบอดที่บ้านเขา ดังนั้นมาร์คจึงต้องขับรถเอง

“เลิกงานแล้วรอฉันนะ เดี๋ยวมารับ” เขากล่าวเมื่อถึงที่ทำงานของแอเรียน

แอเรียนพยักหน้า เธอกำลังจะเปิดประตูรถลงไปเมื่อเขาดึงเธอเอาไว้ เขาไม่ได้พูดอะไรและเพียงแต่จ้องเธอ สายตาของเขาดูไม่พอใจเล็กน้อย

เธอจูบเขาเบา ๆ จากนั้นเขาถึงยอมปล่อยเธอ เธอสังเกตได้ว่าเขาเรียกร้องความสนใจมากขึ้นตั้งแต่เมื่อคืน เขาไม่เพียงแต่ช่วยเธอเป่าผม แต่เขาจะจูบลาเธอทุกครั้งนับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป การที่เพิ่งจะเริ่มโรแมนติกในช่วงอายุนี้เป็นความคิดที่ดีแล้วจริง ๆ เหรอ?

เธอไม่กล้าที่จะพูดถึงมันและเพียงแต่ลงจากรถและเดินเข้าบริษัท

หลังจากที่ลังเลครู่เดียวโรบินก็ยอมแพ้ในการเปลี่ยนถังน้ำและเดินมาหาแอเรียนและกล่าวว่า “ขอบคุณนะคะพี่แอเรียน”

แอเรียนยิ้ม “ไม่เห็นจะมีอะไรให้ขอบคุณเลย ตั้งแต่นี้เป็นต้นไปเธอไม่ต้องทำในสิ่งที่เธอไม่อยากทำแล้วนะ ไม่มีใครมีสิทธิ์บังคับเธอ มันเป็นเรื่องปกติที่จะเห็นเด็กฝึกงานถูกใช้งานไปทั่ว แต่ถ้าฉันพูดแล้ว เธอก็ไม่ต้องไปสนใจอะไร”

ทันใดนั้นก็มีการกระซิบกันเข้าหูแอเรียน “หึ แค่มีคนให้ท้ายที่ดี จะทำอะไรก็ได้เนอะ หล่อนไม่ยอมให้พวกเราใช้โรบิน แต่หล่อนกลับทำได้ ก็แค่เปลี่ยนถังน้ำ ใคร ๆ ก็ทำได้อยู่แล้ว แต่หล่อนกลับพูดเหมือนกับว่าพวกเรารังแกโรบิน”

โรบินได้ยินเช่นกัน “ไม่ต้องไปฟังพวกเขานะคะพี่แอเรียน ฉันเต็มใจที่จะช่วยพี่ แล้วพี่ก็ไม่เคยสั่งให้ฉันทำอะไรที่หนักเกินไปเลย ทำงานให้พี่ดีกว่ารับคำสั่งพวกเขาเยอะ อีกอย่าง สิ่งที่พี่ทำก็มีแต่ช่วยฉันทั้งนั้น”