เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 1117

ทันใดนั้นแอริสโตเติลก็ตื่นขึ้น อาจจะเพราะเสียงของพวกเขา แอริสโตเติลใช้แขนเล็ก ๆ ของเขาดึงตัวเองให้ลุกขึ้นยื่นพลางเกาะขอบเตียง “ยาย่า…”

มาร์คตัวแข็งทื่อ เขาหลับตาลงด้วยความสิ้นหวังและยอมจำนนก่อนที่จะลุกขึ้นไปกล่อมลูกชายตนเอง “นายหลับไปแล้วไม่ใช่เหรอ? ถ้าหลับไปแล้วจะตื่นขึ้นมาทำไม? ลุกมาทำไมล่ะเนี่ย หืม?”

แอเรียนอยากจะหัวเราะแต่กลั้นมันเอาไว้ “ถ้าอย่างนั้นฉันฝากด้วยนะคะ พรุ่งนี้ฉันต้องไปทำงาน ฉันจะนอนก่อนนะคะ”

วันรุ่งขึ้นไบรอันก็ขอลาหยุดเพราะบอกว่าเขาจะต้องกลับไปนัดบอดที่บ้านเขา ดังนั้นมาร์คจึงต้องขับรถเอง

“เลิกงานแล้วรอฉันนะ เดี๋ยวมารับ” เขากล่าวเมื่อถึงที่ทำงานของแอเรียน

แอเรียนพยักหน้า เธอกำลังจะเปิดประตูรถลงไปเมื่อเขาดึงเธอเอาไว้ เขาไม่ได้พูดอะไรและเพียงแต่จ้องเธอ สายตาของเขาดูไม่พอใจเล็กน้อย

เธอจูบเขาเบา ๆ จากนั้นเขาถึงยอมปล่อยเธอ เธอสังเกตได้ว่าเขาเรียกร้องความสนใจมากขึ้นตั้งแต่เมื่อคืน เขาไม่เพียงแต่ช่วยเธอเป่าผม แต่เขาจะจูบลาเธอทุกครั้งนับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป การที่เพิ่งจะเริ่มโรแมนติกในช่วงอายุนี้เป็นความคิดที่ดีแล้วจริง ๆ เหรอ?

เธอไม่กล้าที่จะพูดถึงมันและเพียงแต่ลงจากรถและเดินเข้าบริษัท