เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 1118

แอเรียนไม่ชอบการรอคอย เธอไม่ต้องการที่จะแบกรับข้อกล่าวหาที่ไม่มีมูลความจริงเช่นนั้น ความตั้งใจของเธอคือการสอนงานโรบิน ไม่ใช่แค่ชี้นิ้วสั่งหล่อนให้ทำอะไรไปทั่ว แอเรียนจึงลุกขึ้นและจงใจพูดดัง ๆ “โรบิน ฉันเพิ่งจำได้ว่า ฉันยังไม่ได้ไปตรวจดูเลยว่าตัวอย่างชิ้นงานเก่าของเราถูกทำลายไปได้ยังไง ถึงเราจะกอบกู้มันคืนมาได้ทันเวลาและไม่ได้สร้างความเสียหายอะไรให้กับบริษัท แต่เราจะปล่อยเรื่องนี้ไปเฉย ๆ ไม่ได้ ฉันจะไปขอคุณเยลแมนดูภาพจากกล้องวงจรปิด ฝากเธอดูแบบร่างพวกนี้ไปก่อนนะ ขอบคุณ"

โรบินรู้ดีว่าแอเรียนกำลังจะก่อเรื่อง เธอจึงตอบด้วยความระมัดระวังว่า “ได้ค่ะ”

ที่บริษัทมีกล้องวงจรปิดอยู่ทุกมุม แม้ในห้องปฏิบัติการ ทุกอย่างชัดเจนเมื่อพวกเขาได้ดูภาพจากกล้องวงจรปิด เหล่าพนักงานที่มักจะสั่งโรบินให้ทำโน้นนี้คือพวกคนที่อยู่เบื้องหลัง พวกเขาไม่รู้ว่านั่นเป็นหุ่นจำลองที่แอเรียนใช้ และพวกเขาต้องใช้หุ่นจำลองในวันถัดไป ดังนั้นพวกเขาจึงนำชุดตัวอย่างนั้นลงจากหุ่นทันที ซึ่งนั่นคงจะไม่เป็นปัญหาอะไร เว้นแต่ว่าพวกเขาต้องการที่จะให้โรบินทำมันใหม่ทั้งหมด พวกเขาจึงทำลายมันไปด้วย

ความจริงปรากฏและแอเรียนก็มีจุดยืนที่แน่วแน่ “คุณเยลแมน ฉันไม่รู้ว่าคุณจะยอมเรื่องนี้ได้ไหม แต่ฉันยอมไม่ได้ พวกเขาอาจจะไม่ได้ตั้งใจเล่นงานฉัน แต่เห็นได้ชัดว่าพวกเขาตั้งใจเล่นงานเด็กฝึกงาน เด็กฝึกงานไม่มีสิทธิ์อะไรบ้างเหรอ? พวกเขาก็เป็นส่วนหนึ่งของบริษัทไม่ใช่เหรอ? มันสนุกขนาดนั้นเลยเหรอที่จะเล่นตลกร้าย ๆ แบบนี้? นี่มันเป็นเรื่องผิดศีลธรรมเลยนะคะ ถ้าหากพวกเรากู้ชุดตัวอย่างได้ไม่ทันเวลาล่ะ? ลูกค้าก็จะผิดหวังในตัวเราและมันก็จะส่งผลต่อการร่วมงานของเรา ฉันขอแนะนำให้คุณไล่ทุกคนที่มีส่วนเกี่ยวข้องในเรื่องนี้ออก ตั้งแต่นี้เป็นต้นไปฉันจะเป็นคนสอนงานโรบินเอง ห้ามไม่ให้ใครใช้เธออีก”

“ได้ครับ ๆ” คุณเยลแมนพยักหน้าอย่างกระตือรือร้น “ผมจะไล่พวกเธอออกทันที และตั้งแต่นี้เป็นต้นไปโรบินก็จะทำงานให้คุณ ผลงานของเธอตั้งแต่ที่เข้ามาฝึกงานไม่ค่อยดีนักและเธอยังไม่ประสบความสำเร็จอะไรสักอย่างเลยจนผมตั้งใจว่าจะให้เธอไปหางานที่อื่นทำ แต่ในเมื่อคุณต้องการอย่างนั้นเธอก็ไม่ต้องไปไหนแล้ว ผมจะได้หมดห่วงไปเรื่องหนึ่ง”

แอเรียนตอบอย่างไม่เห็นด้วย “แน่นอนว่าเธอจะต้องไม่มีผลงานใด ๆ ในเมื่อสิ่งเดียวที่เธอทำตั้งแต่เข้ามาฝึกงานคือการสั่งอาหาร ซื้ออาหาร ซื้อกาแฟ เปลี่ยนน้ำหมึกเครื่องปริ้น เปลี่ยนถังน้ำดื่ม จะให้เธอเรียนรู้อะไรจากสิ่งเหล่านั้น? ฉันมีธุระแค่นี้ ขอตัวกลับไปทำงานก่อนนะคะ”

“พี่แอเรียน” โรบินกระซิบเรียกเธอเบา ๆ เมื่อตอนที่เธอกลับไปที่โต๊ะ “คุณเยลแมนว่ายังไงบ้างคะ? พี่รู้หรือยังว่าใครเป็นคนทำ?”

แอเรียนพยักหน้า “รู้แล้ว พวกเขาจะถูกไล่ออก ตอนแรกฉันไม่คิดจะเอาเรื่องใครเพราะไม่เห็นความจำเป็น แต่ตอนนี้ฉันเห็นแล้วว่าบางคนแค่ชอบฉวยโอกาส ฉันเลยต้องสะสางสักหน่อย”

ในขณะเดียวกันที่ตึกเทรมอนต์ ทาวเวอร์ ตอนนี้เลยเวลา 9.00 น. เล็กน้อยและมาร์คเพิ่งจะไปถึงที่ทำงานหลังจากที่ไปส่งแอเรียนมา เขาเพิ่งจะเดินเข้าห้องทำงานของตัวเองเมื่อเขาเห็นเจนิซนั่งอยู่บนโซฟา

เขาขมวดคิ้ว “เธอมาทำอะไรที่นี่?”

เจนิซลุกขึ้นทันที ข้อเท้าของเธอยังคงพลิกอย่างเห็นได้ชัด “ฉันมีบางอย่างที่อยากจะคืนคุณค่ะ ฉันขอโทษนะคะ แต่ดูเหมือนว่าเมื่อวานฉันจะกระชากกระดุมคุณหลุดเมื่อตอนที่อยู่บนบันได แล้วคุณก็กลับไปก่อนที่ฉันจะได้มีโอกาสคืนคุณ ฉันเชื่อว่าสูทของคุณคงจะแพงน่าดูและอาลัยก็คงจะหาเปลี่ยนได้ยาก ฉันเลยตั้งใจจะเอามันมาคืนคุณค่ะ”

มาร์คนึกย้อนกลับขณะที่เขาจ้องกระดุมเสื้อที่นอนนิ่งอยู่ในฝ่ามือของเธอ เขาจำเหตุการณ์นั้นไม่ได้เลย เขาไม่ได้สังเกตเห็นว่าชุดของเขากระดุมหลุดด้วย “ไม่เป็นไร ก็แค่เสื้อผ้า ไม่ต้องเอามาคืนฉันหรอก เอาไปทิ้งซะ ถ้าไม่มีอะไรก็ออกไปได้แล้ว”