เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 1119

สีหน้าของเจนิซบ่งบอกถึงความลังเล ไม่นานหลังจากนั้นเธอก็ตั้งสติได้และพนมมือเข้าหากันเพื่อบอกลา “ถ้าอย่างนั้นฉันขอตัวนะคะ…”

หลังจากที่เธอออกไป มาร์คก็เรียกเดวี่เข้ามาในห้องทำงานเขาเพื่อต่อว่า “นายมีหน้าที่เดียวนะเดวี่ แค่หน้าที่เดียว โต๊ะทำงานนายก็อยู่ข้างหน้าห้องทำงานฉัน แต่นายกลับไม่สามารถเฝ้าห้องทำงานให้ฉันได้อย่างนั้นเหรอ? ฉันให้คนอื่นเข้ามาในห้องทำงานฉันโดยที่ยังไม่ได้อนุญาตตั้งแต่เมื่อไหร่? ชั้นนี้เป็นเขตหวงห้าม และหากไม่มีอะไรเร่งด่วน ไม่ว่าใครหน้าไหนก็ห้ามเข้ามา เข้าใจไหม? ฉันจะเตือนเป็นครั้งสุดท้ายนะเดวี่ ถ้าฉันเห็นเจนิซ เบลล์ในห้องทำงานฉันโดยที่ฉันยังไม่ได้อนุญาต นายโดนไล่ออกแน่!”

เดวี่งงงวย “แต่ท่านครับ ผมไม่เคยเห็นท่านมีปัญหากับเรื่องนี้มาก่อนเลย และท่านก็ดูสนิทกับเธอมากจนผมไม่คิดว่าท่านจะมีปัญหาอะไร” เขาอธิบาย “แล้วไหนเธอจะคารมดีและรู้ว่าจะต้องพูดอะไรเมื่อไหร่อีกด้วย มันไม่ง่ายเลยนะครับที่จะปฏิเสธผู้หญิงที่มีเสน่ห์อย่างเธอ แต่ผมเข้าใจแล้ว คราวหน้าผมจะไม่ปล่อยให้เธอเข้าไปเองเด็ดขาด”

มาร์คถอนหายใจเฮือกใหญ่ “ก็แค่นั้นแหละ ออกไปได้แล้ว! นายทำให้ฉันหงุดหงิด!”

เดวี่เหงื่อออกด้วยความวิตกเมื่อเขากลับไปที่โต๊ะทำงานของเขาอย่างหม่นหมองและเชื่อฟังเพื่อ “เฝ้าประตู” ต่อ เขาอาจจะเป็นเลขาส่วนตัวของมาร์คแต่หนึ่งวันทำงานของเขามักจะเรียบง่ายมากกว่ายุ่งยาก มาร์คมอบงานให้เขาทำไม่กี่อย่าง เพราะฉะนั้นสิ่งเดียวที่เขาต้องทำก็คือการจัดตารางงานให้มาร์คหรือเรียบเรียงเอกสารตามที่มาร์คต้องการ ส่วนเวลาที่เหลือในการทำงานของเขาก็มักจะผ่านไปกับการจ้องไปในอากาศ ซึ่งก็เป็นเรื่องที่ดีมากแต่ก็เหมือนจะทำให้เขาเป็นหมาเฝ้าประตูจริง ๆ

ในขณะเดียวกัน เจนิซไม่เคยทิ้งกระดุมเสื้อของมาร์คไปเลย ในทางกลับกัน เธอกลับเก็บมันไว้ในที่ที่ปลอดภัยโดยรู้ซึ่งความหมายเบื้องหลังการกระทำของตนเองดี แต่มันเป็นสิ่งที่เธอจะไม่มีวันเสียใจเพราะเธออดไม่ได้ที่จะปลาบปลื้มมาร์คอย่างร้อนแรงจริง ๆ ทุกครั้งที่เธอเห็นเขาเธอจะรู้สึกราวกับว่า เธอกำลังล่องลอยท่ามกลางหมู่ดาว และยังเป็นหมู่ดาวที่สวยที่สุดในอวกาศอีกด้วย ดวงดาวมากมายส่องแสงสว่างอย่างมาก แต่ไม่มีดวงไหนสามารถดึงดูดเธอได้มากเท่ามาร์ค

แอเรียนที่เบื่อหน่ายระหว่างที่พักช่วงเช้าส่งข้อความหามาร์คพร้อมกับกาแฟที่เธอเพิ่งจะสั่งมา ‘ยังเช้าอยู่เลยแต่ฉันกลับว่างซะอย่างนั้น ฉันคงจะเลือกที่ทำงานไม่ผิดจริง ๆ ที่นี่ไม่วุ่นวายเลย’

มาร์คได้ยินเสียงแจ้งเตือนว่าข้อความเข้าแต่เขาเมินมันและตั้งใจอ่านเอกสารในมือต่อ เขาไม่คิดว่านั้นจะเป็นข้อความจากแอเรียนเนื่องจากเธอไม่เคยส่งข้อความหาเขาก่อนอยู่แล้ว

10 นาทีผ่านไปกว่าเขาจะอ่านเอกสารเสร็จ เขาจึงตัดสินใจที่จะดูข้อความอย่างชิว ๆ ก่อนที่นิ้วมือของเขาจะเร่งสปีดเมื่อเขารีบพิมพ์ข้อความตอบกลับ “โทษที เมื่อกี้ฉันยุ่งอยู่เลยไม่เห็นข้อความเธอ อย่าดื่มกาแฟเยอะนะ ขอร้องล่ะ สมอร์ยังต้องดื่มนมเธออยู่”

แอเรียนอ่านข้อความของเขาแต่ไม่คิดที่จะตอบกลับ ก่อนที่เธอจะส่งข้อความหาเขาเธอไปอ่านเจอบนอินเทอร์เน็ตว่าคนเรามักจะตอบกลับข้อความของคนที่เรารักทันที ซึ่งทำให้เธอสงสัยมากพอที่จะลองมัน แต่น่าเสียดายที่เขาทั้งตอบช้าและยังมัวแต่สอนเธอเรื่องกาแฟอีก มันทำให้เธอเสียอารมณ์ที่จะคุยกับเขา

แอเรียนพยักหน้า “ถูกต้อง เขาจะมารับฉันไปทานมื้อเที่ยง”

โรบินอิจฉา “พี่สองคนแต่งงานกันมานานแค่ไหนแล้วคะ? ทำไมดูเหมือนการแต่งงานไม่ได้ทำให้ความโรแมนติกของพวกพี่ลดน้อยลงเลย?”

แอเรียนคำนวณอย่างรวดเร็วก่อนที่จะตอบว่า “น่าจะสองสามปีแล้วนะ แต่ฉันรู้สึกว่ามันนานมากแล้ว พวกเราไม่ได้โรแมนติกและหวานอย่างที่เธอคิดหรอก เพราะเรื่องแบบนี้ไม่ได้เกิดขึ้นตลอด บอกได้ว่านานทีปีหนก็ได้”

อย่างไรก็ตาม โรบินตีความคำตอบของแอเรียนเป็นเพียงการอ่อนน้อมถ่อมตน “โอ้ ขอร้อง การรักษาความอบอุ่นและความรักในความสัมพันธ์อันยาวนานแบบนี้ไม่ใช่เรื่องเล็ก ๆ เลยนะคะ คุณเทรมอนต์ต้องเป็นคนดีเป็นพิเศษแน่ ๆ เลยถึงได้สามารถอยู่เคียงข้างกับคนที่น่ารักที่สุดคนหนึ่งเท่าที่ฉันเคยรู้จัก”

คนดีเป็นพิเศษอย่างนั้นเหรอ? แอเรียนยิ้มโดยไม่เห็นด้วยหรือปฏิเสธโรบิน มาร์คถือว่าเป็นคนดีไหม? แอเรียนไม่สามารถบอกได้จริง ๆ เธออดไม่ได้ที่จะสงสัยแม้กระทั่งว่าตนเองคือ ‘คนดี’ หรือไม่ ท้ายที่สุด นิยามของคำว่า ‘ความดี’ ก็มักจะถูกตั้งโดยคนโง่เขลา เพราะเส้นที่แบ่ง ‘คนดี’ เอาไว้นั้นมักบางอยู่แล้ว