เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 1120

ข้างนอกห้องผ่าตัดการทำแท้งในโรงพยาบาลแห่งหนึ่ง อเลฮานโดรนั่งรออยู่บนรถเข็นด้วยความเงียบโดยมีเจตต์ยืนอยู่ข้าง ๆ เขาด้วยความจงรักภักดี เมลานีกำลังจะเข้าห้องเชือด

สิ่งเล็ก ๆ ที่เกิดขึ้นโดยไม่ตั้งใจของเขากำลังจะถูกนำออกมาในเร็ว ๆ นี้ อเลฮานโดรคิดไว้ว่าเขาจะต้องไม่รู้สึกอะไรกับกระบวนการทั้งหมดนี้ และเมื่อตอนที่พวกเขาเพิ่งจะมาถึงที่โรงพยาบาลมันก็เป็นเช่นนั้น รวมถึงตอนที่เมลานีกำลังตรวจร่างกายเพื่อทำดำเนินการต่าง ๆ ด้วย

จากนั้นภรรยาของเขาก็เข้าไปในห้องทำการ และทันใดนั้นเขาก็รู้สึกวิตกกังวลและกระวนกระวาย เขานึกถึงทิฟฟานี่และท้องที่โตของเธอ เขานึกถึงใบหน้าที่เล็กน้อยแต่น่ารักของสมอร์ เขาไม่ได้ไม่ชอบเด็ก เขาเพียงแต่ไม่ต้องการที่จะปล่อยให้สายเลือดที่ไร้ค่าของตนเองถูกสืบทอด

“นายน้อย ถ้านายท่านรู้เรื่องนี้เข้าล่ะครับ? ผมว่าเขาอาจจะดูออกตอนที่คุณเมลานีต้องพักฟื้นตัวนะครับ อย่าลืมนะครับ ว่าพวกเราอยู่ภายใต้หลังคาเดียวกันหมด ซึ่งมันจะทำให้ปกปิดเรื่องนี้ได้ยากมาก…” เจตต์แสดงออกถึงความกังวล

ในหัวของอเลฮานโดรยุ่งเกินที่จะกังวลเรื่องนั้นในตอนนี้ “แล้วไง? ถ้าเขาจะรู้แล้วไง? ถึงตอนนั้นเด็กก็ออกไปแล้ว เขาจะทำอะไรได้อีก?”

เจตต์ดูเหมือนจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เขากลับเงียบไป เขาเริ่มสงสารเมลานีอย่างบอกไม่ถูก การสมรสที่ไม่สามารถมีได้แม้กระทั่งลูกที่สมบูรณ์แบบเพื่อสืบทอดตระกูลของตนเองคงจะเป็นสิ่งที่เลวร้ายที่สุดที่จะสามารถเกิดขึ้นในชีวิตของคนคนหนึ่ง

ทันใดนั้น อเลฮานโดรก็ถามว่า “ธัญญ่ากำหนดคลอดเมื่อไหร่นะ?”

“ช่วงต้นปีหน้าครับ ผมจำวันที่แน่ชัดไม่ได้”

‘ต้นปีหน้า แน่นอนว่านั่นก็คงจะเป็นช่วงที่ลูกของทิฟฟานี่และแจ็คสันเกิดเหมือนกัน…’

ไม่กี่จังหวะหัวใจต่อมาอเลฮานโดรก็ทำลายความเงียบและสั่งว่า “เข้าไปบอกให้คุณหมอยกเลิกแผนการเดี๋ยวนี้ ถ้าเขาไม่ได้ลงมือไปแล้วนะ”

คุณหมอถอนหายใจ “เอาล่ะ แน่นอนว่านั่นจะไม่เป็นปัญหาแต่อย่างใด ท้ายที่สุดเด็กคนนี้ก็แข็งแรงมาก ถ้าคุณผู้หญิงเห็นด้วยกับการตัดสินใจนี้ คุณก็สามารถกลับได้เลยครับ ผมขอให้คุณสุขภาพแข็งแรงและโชคดี”

เมลานีออกมาจากห้องทำการและเห็นอเลฮานโดรที่กำลังหมุนล้อรถเข็นตัวเองออกไป เธอเดินเข้าไปหาเขาและรับหน้าที่เข็นเขาต่อ

“อาเล!” เธอกล่าว น้ำเสียงของเธอสั่นเล็กน้อย “ขอบคุณนะคะ ขอบคุณจริง ๆ”

ทันใดนั้นอเลฮานโดรก็จับล้อรถทำให้รถเข็นหยุดนิ่ง

เมลานีถามอย่างงุนงงว่า “มีอะไรเหรอคะ?”