เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 1121

”ผมแค่เปลี่ยนใจจากการตัดสินใจที่ผมเป็นคนทำเอง คุณรู้สึกขอบคุณผมมากขนาดนั้นเลยเหรอ?” อเลฮานโดรตะคอก “คุณจะขอบคุณผมเพราะเรื่องนี้จริง ๆ เหรอ? คุณเห็นว่านี่เป็นการอภัยโทษอย่างนั้นเหรอ? น่าสมเพช คุณคือเมลานี ลาร์ค เจ้าหญิงแห่งตระกูลลาร์ค คุณไม่จำเป็นที่จะต้องก้มหัวให้ใคร! และคุณก็ควรที่จะโต้เถียงผมมากกว่านี้และไม่ควรที่จะตกลงเอาเด็กออกตั้งแต่แรก”

คำพูดของเขาทำให้เมลานีตกตะลึง โดยเฉพาะเมื่อเขาเป็นคนทำทุกวิถีทางไม่ว่าจะดีหรือร้ายเพื่อให้เธอตกลงที่จะยอมเอาเด็กออก “คุณพูดว่าอะไรนะ? ฉันเพียงแค่ไม่อยากทะเลาะกับคุณเรื่องมีลูก ไม่ว่าฉันจะอยากเป็นแม่แค่ไหน แต่ถ้าคุณยืนหยัดที่จะไม่มีลูก ฉันก็ยอมทำตามใจคุณเพื่ออนาคตที่ดีของเรา”

“หึ แน่ใจเหรอว่าคุณไม่ได้แค่กำลังบอกรักผมทางอ้อม?” อเลฮานโดรเยาะเย้ย

เมลานีตัวแข็งทื่อพลางพูดไม่ออก น้ำเสียงที่เยาะเย้ยของเขาแทงใจดำเธอเต็ม ๆ และทำให้คำตอบที่ว่า “ใช่” น่าละอายเกินกว่าที่จะพูดมันออกมา แน่นอนว่าเขาพูดถูกเรื่องที่การสมรสของพวกเขาเป็นเพียงเพื่อการเมืองโดยไม่มีความสัมพันธ์ใด ๆ ระหว่างพวกเขาเป็นทุนเดิมเลย

ตั้งแต่ครั้งแรกที่พวกเขาเจอกัน จนวันแต่งงาน จนถึงทุกวันนี้ ก็เป็นเพียงเวลาสั้น ๆ หากมองข้ามเรื่องของรักแรกพบจริง ๆ การที่คนเราจะสร้างความสัมพันธ์เช่นนี้ได้ในระยะเวลาสั้น ๆ ก็คงจะเป็นเรื่องที่เหลือเชื่อ แม้ว่าเธอจะยอมรับกับเขาไปแล้วว่าเธอตกหลุมรักเขาเมื่อแรกพบ อเลฮานโดรก็คงไม่มีวันเชื่ออยู่ดี ใช่ไหม?

เขาก็ยังคงจะกดขี่เธอ เยาะเย้ยเธอ และหัวเราะเยาะเธอ เพราะในการสมรสครั้งนี้ คนเดียวที่ต้องหลุมรักเมื่อแรกพบก็คือเมลานีคนเดียว หัวใจของอเลฮานโดรไม่เคยรู้สึกแม้แต่การเคลื่อนไหวเล็กน้อย

ไม่นานหลังจากนั้นเมลานีก็หัวเราะเจื่อน ๆ “ไม่มีทาง แต่เราเป็นสามีภรรยากัน ถูกไหม? ยังมีคนอื่น ๆ อีกมากมายที่เราจะต้องนึกถึงนอกจากตัวเรา อย่างเช่นครอบครัวของเราไง ฉันผิดเหรอที่เอาพวกเขาเข้ามาเกี่ยวด้วย?”

อเลฮานโดรไม่รับรู้ถึงความเจ็บปวดที่อยู่เพียงบนมุมปากของเธอ เขาไม่แม้แต่สงสัยว่าเธอคิดอะไรก่อนที่จะตอบเขา

ระหว่างทางกลับไปที่คฤหาสน์ของตระกูลสมิธเมลานีก็ได้ควบคุมความรู้สึกของตนเองได้พอสมควร

อเลฮานโดรพูดถูก บางทีเมลานีน่าจะกลับไปรับบทเป็นเจ้าหญิงแห่งตระกูลลาร์คอีกครั้งด้วยความหยิ่งผยองและศักดิ์ศรีของเธอ บางทีเมลานีไม่ควรจะให้ความเคารพอเลฮานโดร ผู้ซึ่งแสดงท่าทีชัดเจนว่าเขาเกลียดเธอมากขนาดนี้

ความคิดของเธอล่องลอยไปที่ลูกที่ยังมีชีวิตและไม่ถูกพรากไปในท้องของเธอ มันทำให้เธอรู้สึกดีขึ้นเล็กน้อย “ฉันอยากบอกคุณปู่เรื่องที่ฉันท้อง”

มันไม่ใช่การขออนุญาต เธอเป็นเจ้าหญิงของตระกูลลาร์ค เพราะฉะนั้นเธอจึงไม่จำเป็นที่จะต้องได้รับคำอนุญาตจากอเลฮานโดร

“แล้วแต่” เขาตอบอย่างเฉยเมย

มันทำให้เธอเจ็บ แต่เมลานีสามารถปกปิดมันได้ “ในเมื่อตอนนี้คุณกำลังพักฟื้นร่างกายของคุณแล้วก็ไม่ค่อยยุ่งเท่าไหร่ ฉันเลยคิดอยากชวนคุณไปที่บ้านฉันที่อายาเช่ ถ้าเจตต์ไปด้วยทุกอย่างจะต้องราบรื่น” เธอแนะนำ “ครั้งที่แล้วที่ฉันกลับไปหาคุณพ่อคุณแม่ ท่านเอาแต่พูดว่า พวกเขาอยากจะเจอลูกเขยตัวเองสักที คุณควรจะใช้เวลาอยู่กับครอบครัวของฉันให้มากขึ้นนะ คุณว่าไหม?”

เธอตระหนักว่าพวกเขาไม่เคยได้ผ่านช่วงเวลาของการจีบกันเหมือนคู่อื่น ๆ ก่อนที่พวกเขาจะแต่งงานกันเลย ในเมื่อพวกเขาแต่งงานกันทันที ความโรแมนติกเล็ก ๆ น้อย ๆ พวกนี้จะถือว่าทดแทนสิ่งที่พวกเขาขาดหายไปได้ไหมนะ?

ความสนใจของมาร์คยังคงอยู่กับแอเรียนมากกว่าท้องถนนหลังจากที่เขาคาดเข็มขัดให้เธอแล้ว เขาจ้องเธออย่างใกล้ชิดก่อนที่จะชี้ว่า “สีลิปของเธอยังแดงเกินไปอยู่นะ คราวหน้าเตือนให้ฉันซื้อสีที่อ่อนกว่านี้ให้ด้วย”

‘นั่นก็เพราะฉันตั้งใจไปเติมเครื่องสำอางก่อนที่จะมาหาคุณไหมล่ะ?’ แอเรียนนึกในใจ นี่เขาสั่งสอนเธอทันทีที่เพิ่งจะเจอเธอจริง ๆ เหรอ?

เธอส่งเสียงเยาะเย้ยและผลักเขาออก “คุณมองทางไปเลยค่ะ เดี๋ยวพอทานอาหารสีลิปของฉันก็จางลงไปเอง ไม่ต้องไปยึดติดกับมันหรอก”

มาร์คยิ้มเล็กน้อยและกลับไปตั้งใจขับรถ

แอเรียนอดไม่ได้ที่จะแอบเหลือบมองเขาหลายครั้ง เธอไม่เคยตั้งใจดูเขาขับรถมากขนาดนี้มาก่อน แต่ตอนนี้มันชัดเจนแล้วว่า เขาร้อนแรงมากแค่ไหน ใบหน้าของเขาไร้ที่ติ จมูกของเขาสูง คมชัด และสมบูรณ์แบบ ริมฝีปากบางของเขาเม้มเข้าหากันเล็กน้อย ทำให้เขาสง่างาม นิ้วที่เรียวยาวของเขาโอบรอบพวงมาลัยขณะที่เขาหมุนและเลี้ยวด้วยความคล่องแคล่ว

มาร์คสามารถทำให้การขับรถนั้นดูสง่างามและดูเพิ่มความมั่นใจให้เขาอย่างบอกไม่ถูก