เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 1121

”ผมแค่เปลี่ยนใจจากการตัดสินใจที่ผมเป็นคนทำเอง คุณรู้สึกขอบคุณผมมากขนาดนั้นเลยเหรอ?” อเลฮานโดรตะคอก “คุณจะขอบคุณผมเพราะเรื่องนี้จริง ๆ เหรอ? คุณเห็นว่านี่เป็นการอภัยโทษอย่างนั้นเหรอ? น่าสมเพช คุณคือเมลานี ลาร์ค เจ้าหญิงแห่งตระกูลลาร์ค คุณไม่จำเป็นที่จะต้องก้มหัวให้ใคร! และคุณก็ควรที่จะโต้เถียงผมมากกว่านี้และไม่ควรที่จะตกลงเอาเด็กออกตั้งแต่แรก”

คำพูดของเขาทำให้เมลานีตกตะลึง โดยเฉพาะเมื่อเขาเป็นคนทำทุกวิถีทางไม่ว่าจะดีหรือร้ายเพื่อให้เธอตกลงที่จะยอมเอาเด็กออก “คุณพูดว่าอะไรนะ? ฉันเพียงแค่ไม่อยากทะเลาะกับคุณเรื่องมีลูก ไม่ว่าฉันจะอยากเป็นแม่แค่ไหน แต่ถ้าคุณยืนหยัดที่จะไม่มีลูก ฉันก็ยอมทำตามใจคุณเพื่ออนาคตที่ดีของเรา”

“หึ แน่ใจเหรอว่าคุณไม่ได้แค่กำลังบอกรักผมทางอ้อม?” อเลฮานโดรเยาะเย้ย

เมลานีตัวแข็งทื่อพลางพูดไม่ออก น้ำเสียงที่เยาะเย้ยของเขาแทงใจดำเธอเต็ม ๆ และทำให้คำตอบที่ว่า “ใช่” น่าละอายเกินกว่าที่จะพูดมันออกมา แน่นอนว่าเขาพูดถูกเรื่องที่การสมรสของพวกเขาเป็นเพียงเพื่อการเมืองโดยไม่มีความสัมพันธ์ใด ๆ ระหว่างพวกเขาเป็นทุนเดิมเลย

ตั้งแต่ครั้งแรกที่พวกเขาเจอกัน จนวันแต่งงาน จนถึงทุกวันนี้ ก็เป็นเพียงเวลาสั้น ๆ หากมองข้ามเรื่องของรักแรกพบจริง ๆ การที่คนเราจะสร้างความสัมพันธ์เช่นนี้ได้ในระยะเวลาสั้น ๆ ก็คงจะเป็นเรื่องที่เหลือเชื่อ แม้ว่าเธอจะยอมรับกับเขาไปแล้วว่าเธอตกหลุมรักเขาเมื่อแรกพบ อเลฮานโดรก็คงไม่มีวันเชื่ออยู่ดี ใช่ไหม?

เขาก็ยังคงจะกดขี่เธอ เยาะเย้ยเธอ และหัวเราะเยาะเธอ เพราะในการสมรสครั้งนี้ คนเดียวที่ต้องหลุมรักเมื่อแรกพบก็คือเมลานีคนเดียว หัวใจของอเลฮานโดรไม่เคยรู้สึกแม้แต่การเคลื่อนไหวเล็กน้อย

ไม่นานหลังจากนั้นเมลานีก็หัวเราะเจื่อน ๆ “ไม่มีทาง แต่เราเป็นสามีภรรยากัน ถูกไหม? ยังมีคนอื่น ๆ อีกมากมายที่เราจะต้องนึกถึงนอกจากตัวเรา อย่างเช่นครอบครัวของเราไง ฉันผิดเหรอที่เอาพวกเขาเข้ามาเกี่ยวด้วย?”

อเลฮานโดรไม่รับรู้ถึงความเจ็บปวดที่อยู่เพียงบนมุมปากของเธอ เขาไม่แม้แต่สงสัยว่าเธอคิดอะไรก่อนที่จะตอบเขา

ระหว่างทางกลับไปที่คฤหาสน์ของตระกูลสมิธเมลานีก็ได้ควบคุมความรู้สึกของตนเองได้พอสมควร

อเลฮานโดรพูดถูก บางทีเมลานีน่าจะกลับไปรับบทเป็นเจ้าหญิงแห่งตระกูลลาร์คอีกครั้งด้วยความหยิ่งผยองและศักดิ์ศรีของเธอ บางทีเมลานีไม่ควรจะให้ความเคารพอเลฮานโดร ผู้ซึ่งแสดงท่าทีชัดเจนว่าเขาเกลียดเธอมากขนาดนี้

ความคิดของเธอล่องลอยไปที่ลูกที่ยังมีชีวิตและไม่ถูกพรากไปในท้องของเธอ มันทำให้เธอรู้สึกดีขึ้นเล็กน้อย “ฉันอยากบอกคุณปู่เรื่องที่ฉันท้อง”

มันไม่ใช่การขออนุญาต เธอเป็นเจ้าหญิงของตระกูลลาร์ค เพราะฉะนั้นเธอจึงไม่จำเป็นที่จะต้องได้รับคำอนุญาตจากอเลฮานโดร

“แล้วแต่” เขาตอบอย่างเฉยเมย

มันทำให้เธอเจ็บ แต่เมลานีสามารถปกปิดมันได้ “ในเมื่อตอนนี้คุณกำลังพักฟื้นร่างกายของคุณแล้วก็ไม่ค่อยยุ่งเท่าไหร่ ฉันเลยคิดอยากชวนคุณไปที่บ้านฉันที่อายาเช่ ถ้าเจตต์ไปด้วยทุกอย่างจะต้องราบรื่น” เธอแนะนำ “ครั้งที่แล้วที่ฉันกลับไปหาคุณพ่อคุณแม่ ท่านเอาแต่พูดว่า พวกเขาอยากจะเจอลูกเขยตัวเองสักที คุณควรจะใช้เวลาอยู่กับครอบครัวของฉันให้มากขึ้นนะ คุณว่าไหม?”