เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 1139

แอเรียนเงียบไป เธอไม่คิดว่าภรรยาของวิลจะรุนแรงขนาดนี้ ไม่เพียงแต่หล่อนจะโวยวายหน้าบริษัทของเธอ แต่หล่อนยังไปโวยวายที่บริษัทของมาร์คอีกด้วย แอเรียนรู้สึกเห็นใจวิล เขาเป็นผู้ชายที่อ่อนโยนและสง่างาม แต่กลับได้แต่งงานกับผู้หญิงที่ไร้เหตุผลและไม่สุภาพ ยิ่งกว่านั้น หล่อนไม่ใช่คนที่เขารัก ดูเหมือนว่าความทุกข์ที่วิลต้องแบกรับจะหนักหน่วงกว่าที่เธอคิดไว้เยอะ

มาร์คระเบิดเมื่อเห็นแอเรียนเงียบไป “ตอบสิ! ความเงียบของเธอหมายความว่าอะไร? เธอรู้สึกผิดแล้วเหรอ?! ฉันเพิ่งจะอายุสามสิบต้น ๆ เองนะ ฉันยังไม่อยากตายเพราะความโกรธที่เธอที่สร้าง!”

แอเรียนตอบอย่างหมดหนทาง “แล้วคุณจะให้ฉันตอบว่าอะไร? ฉันพูดไปหมดแล้ว เราแค่ไปทานข้าวกันเฉย ๆ เขาชวนฉันไปในฐานะเพื่อน คุณจะให้ฉันทำยังไง? เขาเป็นคนดีนะ ฉันเลยปฏิเสธเขาไม่ลง ส่วนเรื่องในอดีต เราก็ควรจะยอมรับและผ่านมันไปได้แล้วไม่ใช่เหรอ? การวิ่งหนีมันหรือซ่อนมัน มีแต่จะทำให้เราดูผิด และฉันไม่ได้ทำอะไรที่จะต้องรู้สึกผิดเลย ทำไมฉันถึงจะต้องหนีด้วย?”

หลังจากที่เงียบไปชั่วครู่อยู่ ๆ มาร์คก็ถามว่า “เธอยังชอบเขาอยู่ไหม?”

แอเรียนตอบโดยไม่ต้องลังเล “ไม่ แล้ววิลก็บอกเองว่ากาลเวลาเป็นสิ่งที่น่าสนใจ มันสามารถทำให้คุณเลิกชอบสิ่งที่คุณเคยชอบได้ และกลับกัน มันสามารถทำให้คุณชอบสิ่งที่คุณเคยไม่ชอบได้ด้วย ยกตัวอย่างเช่น ในอดีตคุณดูร้ายและน่ากลัวมาก ฉันไม่นึกเลยว่าฉันจะชอบคุณได้ แต่สุดท้ายฉันก็หลงรักคุณไม่ใช่เหรอ? ฉันไม่ใจเต้นกับวิลเหมือนเมื่อก่อนแล้ว เห็นได้ชัดว่าคุณชนะใส ๆ แต่คุณก็ยังโกรธเรื่องอะไรก็ไม่รู้”