เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 1138

เดวี่ได้ยินบทสนทนาของพวกเขาทั้งหมด เขาเก็บเอกสารที่กระจัดกระจายบนพื้นด้วยความระมัดระวังและตอบว่า “ครับ ผมจะจัดการให้เดี๋ยวนี้…”

มาร์คออกจากสำนักงานเขาหลังจากที่สั่งงานไว้และตรงดิ่งไปที่ทำงานของแอเรียนทันที เขาส่งข้อความหาเธอเมื่อเขาไปถึง “ฉันอยู่ข้างล่าง ลงมา”

แอเรียนรีบมองออกหน้าต่างหลังจากที่ได้รับข้อความเพื่อยืนยันว่ามาร์คมาถึงจริง ๆ เธอตื่นตระหนก เขารู้เรื่องเร็วขนาดนี้เลยเหรอ? เธอแอบกลัวที่จะต้องเจอเขาในตอนนี้ เธอกลัวเมื่อนึกถึงสีหน้าเกรี้ยวโกรธของเขา อย่างไรก็ตาม เธอรู้ดีว่าเธอไม่อาจหลีกเลี่ยงเขาไปได้ตลอด เมื่อไหร่ที่เธอกลับบ้าน พวกเขาก็จะต้องทะเลาะกันอยู่ดี เธอจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากจะต้องขอคุณเยลแมนหยุดครึ่งวันก่อนที่จะลงไปข้างล่าง

โรบินให้กำลังใจเธอก่อนที่เธอจะจากไป “อย่ากลัวนะพี่แอเรียน พี่ไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย”

เมื่อเธอไปถึงที่รถของมาร์ค เธอก็สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนที่จะเปิดประตูและขึ้นรถไป “ฉันลาไว้แล้ว กลับไปคุยกันที่บ้านดีกว่า”

สีหน้าของมาร์คเคร่งขรึม เขาเหยียบคันเร่งตลอดทางกลับบ้าน รถเคลื่อนไปเร็วมากจนแอเรียนต้องจับประตูไว้ด้วยความกลัวพลางคิดว่า เขารู้เรื่องแล้ว แต่มันก็เป็นเพียงการไปทานมื้อเที่ยงที่ไร้เดียงสาไม่ใช่เหรอ? ทำไมผลที่ตามมามันถึงได้ร้ายแรงนัก? เธอจะไม่ไปทานมื้อเที่ยงกับวิลแน่นอนหากเธอรู้ก่อนว่ามันจะแย่ขนาดนี้ “ช้าลงหน่อย! ถ้าพวกเราเป็นอะไรไปสมอร์จะต้องกลายเป็นเด็กกำพร้านะ!”

ฉันเองก็ตกใจจนไม่รู้จะทำยังไง แต่ฉันไม่ได้ทำอะไรเกินเลยเลยจริง ๆ นะ ใช่ ฉันอาจจะเคยมีความรู้สึกให้วิล แต่นั้นมันก็เป็นอดีตไปแล้ว การที่ฉันจะไปทานข้าวกับเขาแค่มื้อเดียวยามที่เขากลับมามันผิดจริง ๆ เหรอ? ฉันไม่ได้มีปัญหาอะไรกับเขาสักหน่อย พวกเราควรจะต้องเมินกันไปตลอดชีวิตจริง ๆ เหรอ? ฉันทำอะไร ฉันนึกถึงความรู้สึกของคุณตลอดนะ”

สีหน้าของมาร์คยิ่งแย่ลงเมื่อเขาฟังคำอธิบายของเธอ “หล่อนต่อว่าเธอหน้าบริษัทด้วยเหรอ? แอเรียน วินน์ คราวนี้เธอสุดจริง ๆ เธอต้องการทำให้ฉันขายหน้าใช่ไหม? ถ้าปฏิเสธเขาไปมันจะตายเหรอ? พวกเธอเจอกันได้ แต่ถ้าสามีเธอจะไปด้วยมันก็คงจะไม่เป็นปัญหาอะไร ใช่ไหม? แบบนั้นเธอก็จะไม่โดนด่าด้วย

ทำไมต้องไปเจอเขาคนเดียวด้วย? ถ้าไม่มีเรื่องนี้ ภรรยาของวิลก็คงจะไม่มีเรื่องให้ไปโวยวายที่สำนักงานฉัน ‘บังเอิญผ่านไป’ อย่างนั้นเหรอ? ไร้สาระ ฉันมั่นใจได้เลยว่าเขาสืบมาแล้ว เขาถึงได้รู้ไงว่าเธอทำงานที่ไหน แล้วเธอก็ไปทานข้าวกับเขาทั้ง ๆ ที่รู้ว่ามันจะทำให้ฉันไม่พอใจ แบบนี้มันเรียกว่านึกถึงความรู้สึกฉันยังไง?”