เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 1137

ผู้คนต่างกำลังกลับมาจากพักเที่ยง แอเรียนไม่สามารถและจะไม่ทนยอมเป็นตัวตลกต่อหน้าผู้คนมากมากขนาดนั้น สีหน้าของเธอขรึมขึ้นเพื่อเธอกล่าวว่า “คุณซีวาน ระวังคำพูดตัวเองด้วยนะคะ ฉันมีคุณธรรมมากพอและฉันไม่กลัวคำพูดของคุณ แต่คุณต่างหากที่กำลังขายหน้าตนเองด้วยการก่อเรื่อง ถ้าฉันมีอะไรกับสามีของคุณจริง ๆ ฉันจะยอมให้เขามารับถึงที่บริษัทเหรอ? ใช้สมองคิดหน่อยสิคะ!”

เฮลก้าส่งเสียงเยาะเย้ยและตอบว่า “คนยิ่งเยอะก็ยิ่งดีสิ! พวกเธอไม่ควรจะเจอกันตั้งแต่แรกอยู่แล้ว!”

แอเรียนไม่ต้องการที่จะต่อปากต่อคำกับภรรยาของวิลต่อ โดยเฉพาะเมื่อมีผู้คนมากมายกำลังจ้องเธอด้วยความตกใจ “แล้วแต่คุณเถอะค่ะ เชิญคุณหลอนคนเดียวต่อไปเลย ฉันต้องไปทำงานแล้ว ขอตัวนะคะ” เธอเดินเข้าบริษัททันทีที่เธอพูดจบ

เฮลก้าไม่ได้ตามเธอหรือขวางทางเธอ หล่อนเพียงแต่เดินจากไปด้วยความว่องไว

เมื่อแอเรียนกลับไปที่โต๊ะของเธอ โรบินก็รีบเข้ามากระซิบว่า “พี่แอเรียน ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครเหรอ? เธอมาต่อว่าพี่ทำไม?”

แอเรียนเริ่มปวดหัว “อย่าถาม กลับไปทำงาน ฉันไม่มีอารมณ์คุย”

โรบินเงียบไปก่อนที่จะพูดว่า “ทุกคนกำลังพูดถึงพี่ พวกเขาต่างไม่อยากจะเชื่อกันว่าพี่จะนอกใจมาร์ค เทรมอนต์ ทั้ง ๆ ที่พี่ก็ดูเงียบ ๆ มาตลอด พวกเขาว่ากันว่าหากไม่มีมูลก็คงจะไม่มีเหตุ และว่ามันจะต้องมีเหตุผลว่าทำไมผู้หญิงคนนั้นถึงได้ด่าพี่ แต่ฉันอยากให้พี่รู้ไว้ว่าฉันอยู่ข้างพี่นะคะ ฉันไม่เชื่อพวกเขาเด็ดขาด”

แอเรียนรู้สึกราวกับว่าหัวของเธอกำลังจะระเบิด เธอไม่คิดเลยว่าการไปทานมื้อเที่ยงแค่นั้นจะเป็นเรื่องใหญ่ได้ขนาดนี้ ดูเหมือนว่าเธอจะคิดผิด มื้อกลางวันที่ไร้เดียงสาถูกพลิกให้กลายเป็นเรื่องน่ารังเกียจโดยไม่มีเหตุผล และกลายเป็นหัวข้อการสนทนาของทุก ๆ คน แอเรียนปวดหัวตุบ ๆ “ฉันไม่ใช่คนอย่างนั้น พวกเขาจะพูดอะไรก็แล้วแต่พวกเขา ฉันไม่สนหรอก”