เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 1136

หลังจากที่ได้โต๊ะนั่งวิลก็พูดว่า “ฉันโทรหาทิฟฟ์แล้ว อย่างที่คาดเอาไว้เลย ทิฟฟ์บ่นฉันชุดใหญ่เลยล่ะ นิสัยทิฟฟ์นี่ยังเหมือนเดิมเลย ทิฟฟ์แต่งงานแล้ว และกำลังจะมีลูก แต่ก็ยังเหมือนเดิม นั่นอาจเป็นเหตุผลว่าทำไมทิฟฟ์ถึงได้ไร้กังวล ชีวิตคนเราจะง่ายมากหากเราใจกว้าง”

แอเรียนรู้สึกเป็นกันเองมากขึ้นเมื่อพวกเขามีเรื่องให้คุยกัน “ใช่ ฉันเห็นด้วย ทิฟฟ์โชคดีมาก แจ็คสันรักทิฟฟ์มากและเชื่อฟังทุกเรื่อง แล้วนายเป็นยังไงบ้าง? ชีวิตที่ต่างประเทศดีไหม? นายคิดที่จะกลับมาขยายธุรกิจที่นี่บ้างรึเปล่า?”

วิลส่ายหน้า “ตอนแรกฉันไม่ชินเลย แต่ฉันไม่มีทางเลือกอื่น ฉันฝังรากที่นั่นแล้ว เพราะฉะนั้นการกลับมาคงจะไม่ง่าย ดูสิ ร้านนี้ยังเหมือนเดิมทุกอย่างเลย คิดถึงวันเวลาเก่า ๆ เนอะ”

แอเรียนหันไปมองรอบตัวเธอและพยักหน้า “ใช่ ไม่เปลี่ยนไปเลย หวังว่าอาหารจะยังคงอร่อยเหมือนเดิมด้วยนะ”

ทันใดนั้นวิลก็สังเกตเห็นรอยแผลบวม ๆ แดง ๆ หลังมือเธอและดึงมือเธอเข้าไปดูใกล้ ๆ “มือเธอไปโดนอะไรมา? เหมือนโดนของร้อนลวกเลย”

เธอรีบดึงมือตนเองกลับ “อุบัติเหตุนิดหน่อยน่ะ ไม่มีอะไร เดี๋ยวมันก็หายเอง”

วิลดูเหมือนจะรู้ตัวแล้ว ท่าทางของเขาชะงักเล็กน้อย “โทษที… ฉันลืมตัว”

แอเรียนยิ้มขณะที่ส่ายหน้า “ไม่เป็นไร สมัยเรียนพวกเราก็ไม่เคยหวงเนื้อหวงตัวกัน แต่หลังจากที่แต่งงานแล้วมาร์คเขาขี้หึงมาก ฉันไม่อยากทำให้โกรธ แต่ฉันไม่เป็นไร”