เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 1146

แอเรียนจ้องทิฟฟานี่เขม็ง ช่างเป็นเพื่อนที่ดีเหลือเกิน

เมื่อทิฟฟานี่เห็นสีหน้าที่เปลี่ยนไปของแอเรียนเธอถึงได้ตระหนักถึงสิ่งที่เธอพูดไป “วิดีโอคอลกับมาร์คอยู่เหรอ?”

“ใช่” แอเรียนพยักหน้าพลางฟื้นยิ้ม “เขาโทรมาเวลานี้ทุกวัน”

สีหน้าของมาร์คบูดบึ้ง “การจากไปของวิลเกี่ยวอะไรกับเธอ? เธอไม่เห็นจะต้องรู้เลย”

ทิฟฟานี่แลบลิ้นด้วยความกลัวเกินกว่าจะพูดอะไรอีก

แอเรียนเริ่มปวดหัว “ฉันก็ไม่ได้บอกว่ามันเกี่ยวอะไรกับฉันสักหน่อย วิลและทิฟฟ์ก็เป็นเพื่อนกัน ฉันมั่นใจว่าการที่ฉันจะคุยกับทิฟฟ์ไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ตามคงจะไม่ผิดอะไร ใช่ไหม? เลิกหาเรื่องทะเลาะได้แล้ว ฉันกำลังป้อนนมลูกคุณอยู่”

ครั้งนี้มาร์ควางสายเร็วกว่าปกติ คงจะเป็นเพราะเขาอารมณ์เสีย แอเรียนไม่สนใจเขา และครั้งนี้ แอเรียนก็ไม่จำเป็นที่จะต้องง้อเขาด้วย

“ฉันไม่รู้ว่าเธอกำลังคุยกับมาร์ค” ทิฟฟานี่พูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อน “ฉันเผลอหลุดปากพูดไป ฉันแค่หาเรื่องคุยเฉย ๆ มาร์คคงไม่โกรธเธออีกแล้วใช่ไหม? เขาโตแล้วนะ สูงเกิน 180 แต่ความขี้หึงของเขานี่โตเท่าทวีปหนึ่งได้เลย”

แอเรียนหัวเราะคิกคักพลางเอามือปิดปากตนเอง “เขาก็เป็นแบบนี้แหละ นี่ยังไม่นับว่าโกรธ ไม่เป็นไรหรอก”

ทิฟฟานี่สังเกตเห็นแหวนที่นิ้วของแอเรียนและกระเดาะลิ้น “แหวนนั่นสวยมากเลยนะ ฉันอ้วนจนใส่แหวนแต่งงานไม่ได้แล้ว ฉันคงจะกลับไปใส่ได้ก็คงหลังคลอด ฉันคงจะไม่เชื่อว่านิ้วของฉันก็สามารถอ้วนขึ้นได้หากฉันใส่แหวานไม่ได้”

…

มาร์คกลับมาในวันพฤหัสบดี แอเรียนไปสืบมาก่อนหน้า เธอจึงสวมใส่สร้อยคอที่เขาให้กับเธอ

เมื่อเธอไปถึงที่บ้าน เธอก็พบกับมาร์คที่กำลังเล่นตัวต่ออยู่กับแอริสโตเติล เธอเดินเข้าไปหาพวกเขา วางกระเป๋าลงและหยอกแอริสโตเติล “แดดดี้กลับมาแล้ว ดีใจไหม?”

แอริสโตเติลมองเธอก่อนที่จะรีบคว้าตัวต่อข้างหน้าตัวเองราวกับว่าหวงของ มุมปากของแอเรียนกระตุก “ไหนเขาว่ากันว่าเด็กจะความจำไม่ดี? เขายังคาใจที่ฉันเผลอไปเตะตัวต่อของเขาเมื่อตอนนั้นอยู่อีกหรือเนี่ย”