เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 1157

แอเรียนให้เงินฮาร์วีย์พอประมาณกับที่เขาจะต้องใช้จนกว่าจะเรียนและฝึกงานจบ เธอไม่ได้ให้เขาเพิ่มมากเพราะกลัวปัญหาที่อาจจะเกิดขึ้นได้ ฮาร์วีย์รับมันอย่างรู้สึกผิด “ถ้าผมทำงานแล้วผมจะคืนให้นะครับพี่ ผมสัญญาเลย”

แอเรียนไม่ได้ปฏิเสธข้อเสนอเขา “ได้ ฉันจะรอให้นายมีเงินเดือนก่อนแล้วค่อยจ่ายคืน ในนั้นมีเงินกลับบ้านของนายด้วย รีบ ๆ กลับและไปฉลองคริสต์มาสเถอะ”

โรบินรอให้ฮาร์วีย์เดินจากไปก่อนที่จะถามว่า “นั่นน้องพี่เหรอ?”

แอเรียนพยักหน้า “ลูกของน้าฉันน่ะ ย่าฉันรับเธอมาเลี้ยง เพราะฉะนั้นเราไม่ได้มาจากสายเลือดเดียวกันหรอก แต่ฮาร์วีย์เป็นเด็กดี ต่างกับพ่อแม่เขามาก”

หลังจากที่ซื้อผลไม้เสร็จแอเรียนก็เดินเล่นอีกเล็กน้อยก่อนที่จะกลับบ้าน แอริสโตเติลเพิ่งจะดื่มนมเสร็จและมีพลังล้นเปี่ยม เขาคลานไปมาโดยไม่หยุดหย่อน

แมรี่ผู้น่าสงสารก็แก่มากแล้วแต่เธอก็ยังต้องตามเขาไปทุกที่เพราะกลัวว่าเขาจะไปชนอะไร หลังจากที่ตามเขาได้ไม่กี่รอบเธอก็รู้สึกเหมือนหลังเธอจะหัก

เมื่อเห็นดังนั้นแอเรียนก็เดินไปหาเธอและพูดว่า “แมรี่ คุณไปพักดีกว่าค่ะ เดี๋ยวหนูดูเอง ไม่ต้องห่วง ปล่อยเขาคลานไปเถอะ ต่อให้เขาชนอะไรเขาก็ไม่เป็นอะไรหรอก เขาจะได้เรียนรู้ที่จะระวังมากขึ้น เขาต้องเรียนรู้ด้วยตัวเองบ้าง ไม่อย่างนั้นเขาจะเรียนรู้ได้ยังไง? การปกป้องมากเกินไปก็ไม่ดีนะคะ ตราบใดที่มันไม่ได้อันตรายเกินไปก็ไม่มีอะไรให้ต้องเป็นห่วง”

แม้เธอจะพูดไปอย่างนั้นแต่แอเรียนก็กลับทำไม่ได้เอง เธอระมัดระวังมากกว่าแมรี่เสียอีก แอริสโตเติลคลานเร็วมากราวกับว่าพลังเขาไม่รู้หมด หลังจากที่เธอตามเขาสองสามรอบ แอเรียนก็รู้สึกเหมือนตัวเองแก่ลง เธอปวดไปทั่วทั้งร่างกาย…

เมื่อแอเรียนนั่งพักหายใจ แอริสโตเติลก็ตัดสินใจที่จะคลานขึ้นบันไดไปข้างบน แอเรียนที่ไม่มีทางเลือกจึงต้องตามเขาไป แอริสโตเติลใช้เวลายี่สิบกว่านาทีเพื่อที่จะคลานไปถึงข้างบน เขาส่งเสียงร้องแบบเด็กที่กำลังมีความสุขในขณะที่เขาคลานด้วยแขนและขาของเขา เมื่อไปถึงข้างบน เขาก็นั่งพักเล็กน้อยก่อนที่จะคลานต่อ