เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 116

แอเรียนไม่ได้พูด เธอเดินลงบันไดอย่างระมัดระวังและเข้าไปในห้องอาหาร มาร์คมองเธออย่างเย็นชา “คุณต้องการให้ใครเชิญคุณมาทานอาหารอย่างนั้นเหรอ? ผมไม่เคยสอนกฎให้คุณหรือไง?”

เธอนั่งลงและเริ่มกินอาหารทั้งหมดด้วยตัวเองเนื่องจากเธอยังหิวอยู่ นอกจากนี้เธอมั่นใจว่ามาร์คจะไม่ทำอะไรเธอต่อหน้าเฮเลน ท้ายที่สุดเขาก็ยังคงมีภาพลักษณ์ที่สมบูรณ์แบบเพื่อรักษาต่อหน้าคนอื่น ๆ การทำหน้าบูดเบี้ยวน่าจะเป็นสิ่งที่เขาทำมากที่สุด

เฮเลนมองไปที่แอเรียนด้วยสายตาของความเป็นแม่ “มาร์ค ฉันรู้สึกขอบคุณอย่างมากสำหรับการดูแลทั้งหมดที่คุณมอบให้กับแอริในอดีต ในฐานะแม่ฉันอดไม่ได้ที่จะรู้สึกอับอาย”

แอรี่ไม่สามารถชมการแสดงต่อไปได้ ก่อนที่มาร์คจะพูดเธอก็ขัดจังหวะ “พี่มาร์คที่รัก คุณเป็นคนดีมาก ที่คุณสามารถรับลูกสาวของศัตรูมาและเลี้ยงเธอได้เป็นสิบปี”

การแสดงออกบนใบหน้าของเฮเลนเปลี่ยนเป็นสีเข้มขณะที่เธอพยายามอย่างเต็มที่เพื่อระงับความโกรธ "หุบปาก”

แอรี่ใส่ชุดที่ดูไร้เดียงสา “หนูพูดถูกใช่ไหมแม่? พี่ใหญ่ช่างโชคดีจริง ๆ”

มือของแอเรียนแข็งทื่อ เธอกลืนอาหารในปากไม่ได้ด้วยซ้ำ แอรี่ คินซีย์ คนนี้ดูเหมือนจะสามารถเลือกช่วงเวลาที่ดีที่จะทำให้รังเกียจเธอได้

มาร์คหลับตาลงเพื่อระงับความโกรธในดวงตา จากนั้นเขาก็ลุกขึ้นและพูดว่า “ทานให้อร่อยนะ ผมทานเสร็จแล้ว เราจะคุยกันต่อในห้องทำงานในภายหลัง”

เฮเลนลุกขึ้นยืนและยิ้มให้เขา “แน่นอนค่ะ ขอบคุณ”

มาร์คเดินขึ้นไปชั้นบนอย่างเงียบ ๆ โดยธรรมชาติจากความโกรธของเขาที่มีต่อแอเรียน

แอเรียนไม่สนใจเฮเลน เพราะเธอไม่สนใจที่จะเห็นน้ำตาจระเข้ของเธอ เธอไม่ต้องการความรักของแม่ที่มาช้าเกินไปโดยเฉพาะอย่างยิ่งหากต้องชดเชยการกระทำผิดของเธอในอดีต

เป็นเวลาประมาณบ่ายสามเมื่อ เฮเลนและแอรี่จากไปในที่สุด

เมื่อแอเรียนได้ยินความวุ่นวายข้างนอกเธอรู้สึกหงุดหงิดด้วยเหตุผลบางอย่าง ทันใดนั้นเธอก็ได้ยินเสียงของเฮเลน “รบกวนฝากลาแอเรียนทีนะคะ เธอดูไม่ค่อยดีนัก ฉันเดาว่าเธอต้องรู้สึกไม่สบายแน่ ๆ”

แอเรียนขมวดคิ้วแล้วกลั้นหายใจ ในเวลาต่อมามีคนมาเคาะประตูห้องนอนของเธอ เธอพลิกตัวและแสร้งทำเป็นไม่ได้ยิน ถึงอย่างนั้นประตูก็ยังคงถูกเปิดออกอยู่ดี