เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 1189

เจสสิก้าบิดตัวด้วยรอยยิ้มอ่อนหวาน “โอ๋ น่าสงสาร ฉันอยากรู้จังว่าคุณจะจัดการกับฉันยังไง? ถ้าจะให้พูดตรง ๆ คุณก็แค่นอนกับฉัน ปัญหาทั้งหมดนี้จะจบลงทันที ถึงอย่างนั้น ผู้ชายก็มักจะทำเรื่องที่ง่ายดายให้วุ่นวาย จิตใจของเพศตรงข้ามนั้นยากที่จะเข้าใจจริง ๆ”

มาร์คทนการหยอกล้อที่ไร้มารยาทของเธอต่อไปไม่ไหว เขาลุกขึ้นด้วยสีหน้าที่เยือกเย็นและประกาศว่า “ถ้าเราตกลงกันไม่ได้ ก็ไม่มีเหตุผลที่จะคุยกันต่อแล้ว ส่วนเรื่องที่ว่าผมจะจัดการกับคุณยังไง… คุณจะได้รู้เองในอีกไม่ช้า”

จากนั้นเขาก็หมุนตัวแล้วเดินออกไป

แววตาที่โหยหาของเจสสิก้าไล่ตามหลังเขาที่เดินห่างออกไปจนกระทั่งเขาหายไปในระยะไกล จากนั้น เมื่อเธอกลับมาสนใจสิ่งรอบข้าง เธอก็แอบมองซิลแวงข้างเธอด้วยความครุ่นคิด

“ฉันสงสัยจัง ฉันเสนอตัวให้กับผู้ชายคนอื่นต่อหน้านายแท้ ๆ” เธอหยอก “แต่นายดูไม่หึงเลย”

มุมปากของซิลแวงขดเป็นรอยยิ้มเล็กน้อย “ขอร้องล่ะ ถ้าผมจะต้องหึงผู้ชายของคุณทุกคน ผมคงจะไม่ต้องทำอย่างอื่นแล้ว ถูกไหม? อีกอย่าง ผมก็เป็นแค่ผู้ชายคนหนึ่งในหลาย ๆ คนของคุณ ผมคงจะไม่จำเป็นต้องหึงพวกเดียวกันเองหรอก” เขาตอบ “แต่ผมจะขอแนะนำคุณด้วยความหวังดีจากคนที่เป็นคู่นอนคุณมายาวนานนะ ลองสืบประวัติมาร์ค เทรมอนต์ดูบ้าง คุณไม่ได้เติบโตในแวดวงนี้ เพราะฉะนั้นคุณจึงไม่รู้ว่าเขาเป็นใครจริง ๆ คุณไม่กลัวบ้างเหรอว่าคุณอาจจะกำลังเล่นกับคนผิดอยู่?”

เจสสิก้าไม่รู้สึกไม่สะทกสะท้าน “ฉันสืบเรื่องของเขามามากพอแล้ว เขาเป็นผู้ประกอบการที่อัจฉริยะและกำพร้าตั้งแต่อายุสิบแปด เขาเป็นผู้นำขององค์กรเทรมอนต์มานานหลายปีทั้ง ๆ ที่อายุยังน้อย… แล้วยังไง? โดยพื้นฐานแล้วเขาก็ยังเป็นเพียงนักธุรกิจ และไม่ว่าเขาจะฉลาดแค่ไหน เขาก็เป็นแค่ผู้ชายคนหนึ่งและผู้ชายทุกคนมีศักยภาพที่จะนอกใจได้ ไม่ว่าเขาจะรักแอเรียนมากแค่ไหน ไม่ช้าก็เร็ว เขาก็จะเริ่มเบื่อของเก่าและโหยหาสิ่งใหม่ ๆ สิ่งที่สดใหม่กว่า” เธอกล่าว “ฉันเลือกเขาเป็นเหยื่อแล้ว ซึ่งหมายความว่า เขาจะไม่รอดจากฉัน สักวันฉันจะกินเขาให้หนำใจเลย”

ความขยะแขยงแวบผ่านแววตาของซิลแวง แต่มันเร็วเกินที่ผู้สังเกตจะจับได้