เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 119

วิลมองไปที่แอเรียน แต่ไม่เปิดเผยเรื่องที่เกี่ยวข้องกับมาร์ค "ไม่มีอะไร ดึกแล้ว ก็ลากันตรงนี้เถอะ ทิฟฟ์ เธอควรกลับบ้านและดูแลแม่ของเธอ”

ทิฟฟานี่ถอนหายใจ “นายรู้ว่าแม่ของฉันเป็นอย่างไร ตอนนี้พ่อของฉันจากไปแล้วเธออาจจะเศร้าไปอีกสักสองสามปี”

แอเรียนพยักหน้า “ถ้าอย่างนั้นฉันไปนะ มีอะไรก็โทรหาฉันนะ”

ขณะที่เธอพูดเธอสังเกตเห็นโรลส์ - รอยซ์สีดำจอดอยู่ไม่ไกลเกินไป เธอจำหมายเลขทะเบียนรถได้เป็นอย่างดีนั่นคือรถของมาร์ค...

ไบรอันใช้เวลาครู่หนึ่งในการลงจากรถเดินขึ้นไปหาเธอและหยิบกระเป๋าถือของเธอ “ได้เวลาไปแล้วครับ”

แอเรียนไม่ได้คาดว่าจะได้เห็นมาร์คที่นี่ เธอมองไปที่วิลและทิฟฟานี่แล้วเดินตามไบรอันเข้าไปในรถโดยไม่มีคำพูดอีก

การแสดงออกของมาร์คในรถอ่านยาก "คุณมาทำอะไรที่นี่?" เธอถาม

เขามองออกไปที่อาคารที่ผ่านไป “ทำไมผมถึงอยู่ที่นี่ไม่ได้” เขาถามด้วยเสียงเย็น

เธอสูญเสียคำพูดไปชั่วขณะ เธอเงียบก่อนจะพูด “พ่อของทิฟฟ์จากไปแล้ว ฉันมาที่นี่เพื่อช่วยเรื่องงานศพ”

เธอคิดว่ามาร์คจะซักถามเธอต่อไป แต่จู่ ๆ เขาก็เปลี่ยนเรื่อง “จอห์น เลน ตายแล้ว ก็ไม่ต้องคืนเงินอีกต่อไป”

แอเรียนผงะไม่แน่ใจว่าเขาหมายถึงอะไร เธอคร่ำครวญอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “ทิฟฟ์จะไม่ไปโดยไม่จ่ายเงินคืนคุณ เงินก้อนโตก็อยู่ภายใต้ชื่อแม่ของเธอเช่นกัน ทั้งสามีและภรรยาใช้ร่วมกัน พ่อของเธออาจจะตายไปแล้ว แต่เธอก็ยังจ่ายคืนคุณอยู่”

เขามองเธอโดยมองไปข้าง ๆ อารมณ์ในดวงตาของเขาไม่ชัดเจน “ผมบอกว่าไม่จำเป็นต้องคืนเงิน คุณควรหยุดหาข้อแก้ตัวเพื่อมาหาวิลต่อไป เรามีเรื่องอื้อฉาวมากพอแล้ว หยุดก่อนที่จะไปไกลมากกว่านี้ ผมไม่ใช่คนอดทนมากขนาดนั้น”

ในที่สุดเธอก็เข้าใจว่าทำไมมาร์คถึงดูดีขนาดนี้ มันทิ้งรสชาติที่ไม่ดีไว้ในปากของเธอ “ฉัน… ฉันไม่ได้เจอเขาโดยตั้งใจและฉันก็ไม่ได้ตั้งใจทำให้คุณอับอายเช่นกัน...”

อย่างไรก็ตามมาร์คไม่สนใจฟังคำอธิบายของเธอ เขาเยาะเย้ยอย่างเย็นชาและหลับตาลง จากนั้นเขาก็เอนตัวพิงเบาะและนิ่งเงียบ

แอเรียนรู้ว่าเขารักษาคำพูดของเขาเสมอ ทิฟฟานี่คงไม่เป็นหนี้อีกต่อไปแล้ว เธอไม่สนใจสิ่งที่เขาคิด ในที่สุดเธอก็ผ่อนคลายปัญหาของทิฟฟานี่ได้

รถหยุดที่คฤหาสน์ เทรมอนต์ มาร์คลงจากรถแล้วเดินตรงไปทางประตู แอเรียนช้าลงเล็กน้อยจับท้องโดยสัญชาตญาณ ท่าทางที่ระมัดระวังของเธอดึงดูดสายตาของไบรอัน

“นายหญิงท้องสบายดีไหมครับ?” ไบรอันถาม

แอเรียนรีบขยับมือออก “สบายดี ฉันสบายดี”

ตอนนั้นมืดแล้ว คฤหาสน์ เทรมอนต์ ทั้งหมดสว่างไสว

แมรี่ดีใจมากเมื่อเห็นแอเรียนมาถึงบ้านพร้อมกับมาร์ค “นายหญิง ดิฉันทำของโปรดของคุณแล้ว - กุ้งและปลาแซลมอน! คุณชอบสิ่งเหล่านี้มากที่สุดเมื่อครั้งยังเด็ก สิ่งเหล่านี้นำเข้ามาทางอากาศและสดมากเมื่อมาถึง... ดิฉันใช้เครื่องเทศทั้งหมดกับกุ้งเพื่อกลบกลิ่นคาว คุณสามารถพักผ่อนได้ง่ายและเพลิดเพลินกับมัน ไปอาบน้ำอาบท่าและทานอาหารเถอะนะคะ!”

แอเรียนกลืนน้ำลายโดยสัญชาตญาณ เธอชอบกุ้งและแซลมอนซาซิมิตอนที่เธอยังเป็นเด็ก เธอไม่ได้เพลิดเพลินกับมันมานานแล้ว หลายปีผ่านไปเหมือนภาพเบลอ ตอนนี้เธอท้องแล้วจู่ ๆ ก็เกิดความอยากขึ้นมา

เมื่อถึงเวลาที่เธอนั่งที่โต๊ะมาร์คก็ยังไม่ลงมาชั้นล่าง เธอกลัวเกินกว่าที่จะแตะช้อนส้อมของเธอ กลิ่นหอมจากกุ้งผัดเผ็ดกำลังทำให้เธอกระสับกระส่าย แมรี่ซึ่งสังเกตเห็นความอยากของเธอจึงแกะเปลือกกุ้งให้เธออย่างตามใจ “ลองชิมดูสิคะ นายท่านสั่งเมื่อวานนี้โดยเฉพาะ อาจเป็นเพราะเขาจำได้ว่าคุณชอบกินมันมากแค่ไหน”

เธอลดเปลือกตาลงและไม่ตอบกลับ มาร์คจะจำอาหารโปรดของเธอได้อย่างไร?