เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 1197

อเลฮานโดรขมวดคิ้วเมื่อได้ยินชื่อของทิฟฟานี่ “เลิกยุ่งเรื่องของคนอื่น ตั้งใจดูแลตัวเองเถอะ”

“คุณกลัวว่าฉันจะจับตาดูทิฟฟานี่มากเกินไปใช่ไหม?” เธอถาม “ไม่ต้องห่วง ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอก ฉันไม่ใช่คนอย่างนั้น ฉันแค่รายงานคุณถึงเรื่องของเธอ ต่อให้ฉันไม่มาบอกคุณ คุณก็จะให้คนตามเธออยู่ดีใช่ไหมล่ะ?”

อเลฮานโดรไม่ปฏิเสธ จริงอยู่ว่าเขาติดตามทิฟฟานี่อย่างใกล้ชิดมาโดยตลอด รวมถึงเรื่องที่เธอแอดมิทเข้าโรงพยาบาลเพื่อรอคลอด เขารู้ทุกอย่าง

ในขณะนั้นเมลานีรู้สึกเหนื่อยล้าอย่างแท้จริง มันเป็นความเหนื่อยล้าที่เกิดจากสภาพจิตใจของเธอ อเลฮานโดรเป็นเหมือนก้อนหิน หินที่ไม่มีวันอ่อนลง ไม่ว่าเธอจะพยายามมากแค่ไหน เธอจะได้แต่การตอบรับที่เย็นชาจากเขา การแสดงความอบอุ่นเป็นครั้งคราวของเขาเป็นเพียงการแสดงให้บุคคลภายนอกเห็น

เธอไม่ต้องการใช้ชีวิตหลังการคลอดด้วยอาการซึมเศร้า หลังจากที่เงียบไปนาน เธอก็พูดว่า “ฉันคิดว่าฉันจะกลับอายาเช่ในวันพรุ่งนี้และอยู่ที่นั่นในระหว่างที่ตั้งครรภ์ เพราะฉันยังไม่คุ้นเคยกับที่นี่” อย่างน้อยเธอก็รู้สึกผ่อนคลายมากขึ้นที่บ้านของตระกูลลาร์คและไม่ต้องคอยระวังตัวอยู่ตลอดเวลาเพราะต้องคอยสนใจความคิดเห็นและอารมณ์ของผู้อื่น

“แล้วแต่!” อเลฮานโดรตวาดอย่างฉุนเฉียว “ผู้หญิงนี่เรื่องมากแบบนี้ทุกคนเลยไหม? งอแงและขู่ว่าจะไปทุกครั้งที่มีอะไรไม่ได้ดั่งใจ คุณคิดจริง ๆ เหรอว่ามันจะได้ผลกับผม?”

เขาอาจจะตั้งใจให้คำแนะนำ แต่อันที่จริงมันฟังดูเหมือนการต่อว่ามากกว่า

ทันใดนั้นเมลานีก็นึกถึงคำพูดของอเลฮานโดร ดอน สมิธดีกับเธอเพียงเพราะเธอเป็นคนนอก เพราะเธอเป็นคนของตระกูลลาร์ค… เธอไม่ต่างอะไรกับเครื่องมือเพื่อผลประโยชน์สำหรับเขา ความรู้สึกของเธอ ความคิดเห็นของเธอ ไม่มีความสำคัญอะไรเลย ถูกไหม? เธอเพียงแค่ต้องการกลับบ้าน ไปในที่ที่เธอคุ้นเคยระหว่างที่เธออยู่ในช่วงเวลาที่อ่อนไหว ทำไมเธอถึงไปไม่ได้?

เธอใกล้จะพังทลายเต็มที “คุณปู่คะ หนูดูเหมือนว่าหนูตัดสินใจแบบนี้เพราะอารมณ์ชั่ววูบเหรอคะ? หนูแค่อยากกลับไปใช้ช่วงเวลาที่ตั้งครรภ์ที่บ้านของตัวเอง ทำไมหนูถึงไปไม่ได้? ใช่ อเลฮานโดรและหนูทะเลาะกัน แต่หนูไม่เคยบอกคนในครอบครัวหนูเวลาที่เราทะเลาะกันเลย หนูเก็บมันไว้คนเดียวมาตลอด! หนูทำทุกอย่างและพยายามอย่างที่สุดเพื่อครอบครัวทั้งสอง คุณปู่ไม่ควรคิดกับหนูแบบนั้นนะคะ หนูไม่ได้ตัดสินใจเพราะอารมณ์ชั่ววูบ หนูแค่อยากกลับบ้าน มันจะดีต่อหนูและลูกของหนูด้วย”