เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 1198

เมื่อเห็นว่าอารมณ์เธอขึ้น ดอน สมิธจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากจะต้องพูดด้วยความนุ่มนวล “เมลานี หนูเข้าใจฉันผิดไปแล้ว ฉันไม่ได้หมายความอย่างนั้น หนูไม่จำเป็นต้องปกป้องอาเลจากครอบครัวหนู ฉันรู้ดีว่าเขาปฏิบัติกับเธออย่างไรและรู้ว่าเขาผิด ฉันแค่กลัวว่า ถ้าพวกเธอแยกกันเพียงเพราะทะเลาะกันแบบนี้มันจะทำให้ทั้งสองคนต้องห่างเหินกันมากขึ้นเท่านั้นแทนที่จะแก้ปัญหา ถ้าหนูอยากไปจริง ๆ อย่างน้อยก็ให้อาเลไปส่ง แล้วหนูจะต้องจัดการปํญหาก่อนที่จะไปด้วย เข้าใจใช่ไหม?”

เมลานีไม่มีอารมณ์ที่จะเปลืองพลังงานของเธอเพื่อเดาว่า ดอน สมิธคิดอะไรอยู่ มันไม่สำคัญว่าเจตนาเขาจะเป็นอย่างไร การที่จะต้องคาดเดาตลอดเวลาเป็นเรื่องที่น่าเบื่อหน่าย เธอไม่อยากสนใจอีกต่อไปและไม่อยากพยายามอ่านใจเขาแล้ว สิ่งเดียวที่เธอต้องการคือการคลอดลูกอย่างเรียบง่ายและปลอดภัย

“เข้าใจค่ะ”

เมื่อกลับไปที่ห้องของเธอหลังจากที่ทานอาหารเสร็จ เธอก็ตระหนักได้ว่า ดอน สมิธมีความตั้งใจแอบแฝงถึงได้ให้อเลฮานโดรไปส่งเธอที่อายาเช่ อเลฮานโดรเองคงจะไม่สนใจอะไร ซึ่งทำให้ความหมายที่แท้จริงของคำพูดของดอน สมิธคือ หากเธออยากไป เธอจะต้องได้รับการอนุมัติจากอเลฮานโดรก่อน หากเขาปฏิเสธ เธอก็จะไม่ได้ไป ดอน สมิธรู้จักอเลฮานโดรดี เพราะฉะนั้นเจตนาของดอน สมิธคือการไม่ปล่อยให้เธอไปอยู่แล้ว

คำพูดของอเลฮานโดรผุดขึ้นในหัวของเธออีกครั้ง เธอเป็นเพียงคนนอกในครอบครัวสมิธ เธอไม่ควรจะใส่ใจกับความดีที่ตาเฒ่ามีต่อเธอมากนัก น้ำใจที่แฝงไปด้วยเลศนัยไม่มีค่าอะไรอยู่ดี

ถึงแม้จะมีเรื่องทั้งหมดนั้นในหัว เธอก็ยังถามอเลฮานโดร “คุณปู่ขอให้คุณไปส่งฉันที่อายาเช่ ฉันอยากอยู่ที่นั่นระหว่างที่ตั้งครรภ์ ถ้าลูกคลอดแล้วฉันจะกลับมา ฉันแค่รู้สึกเหมือนว่าจะชินกับที่นี่ไม่ได้สักที ก่อนที่จะท้องดูเหมือนฉันจะทำได้และทนได้ แต่พอท้องแล้วฉันก็ยิ่งรู้สึกไม่สบายใจที่จะอยู่ที่นี่ ฉันกินไม่ได้ นอนไม่หลับ ได้โปรด ลองพิจารณาความต้องการฉันเถอะ”

เธอตกใจเมื่อครั้งนี้อเลฮานโดรตกลง “ได้ จะไปเมื่อไหร่ดีล่ะ?”