เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 1205

ความทะเล้นบนใบหน้าของซิลแวงหายไปในทันที “นี่เธอก็คิดว่าฉันเป็นแมงดาที่ต้องเกาะผู้หญิงกินเหมือนกันเหรอ?”

โรบินพูดไม่ออก นั่นคือสิ่งที่ทุกคนคิด ถ้าเธอปฏิเสธตอนนี้ มันก็คงจะดูเหมือนการเสแสร้ง หลังจากที่เงียบไปสองวินาที เธอก็เปิดปากพูด แต่ซิลแวงพูดแทรกขึ้นมาก่อน “โอเค เธอไม่ต้องตอบก็ได้ ฉันไม่สนใจแล้วว่าคนอื่นจะคิดยังไงหรอกนะ”

หลังจากนั้นบรรยากาศก็เริ่มหม่นหมอง โรบินรู้สึกอึดอัดจนหายใจไม่ออกเล็กน้อย เธอจึงลดกระจกลง เพื่อปล่อยให้สายลมยามค่ำคืนพัดผ่านเส้นผมของเธอ ทำให้กลิ่นหอมของแชมพูของเธอพัดเข้าไปในรถ มันเป็นกลิ่นที่มีเสน่ห์ จู่ ๆ ซิลแวงก็พูดขึ้นว่า “มัดผมเถอะ”

“ฉันไม่มียางมัดผม…” เธอตอบอย่างกระอักกระอ่วน

เขาหยิบยางรัดผมออกมาราวกับว่าเสกมันมาได้ “นี่”

เธอรับมันและรู้สึกกระอักกระอ่วนยิ่งกว่าเดิม เธอทิ้งยางรัดผมอันนี้เอาไว้ตอนที่เธอไปนอนที่บ้านของเขาครั้งหนึ่ง เธอแปลกใจที่เขายังเก็บมันไว้และ… เอามันไปด้วยทุกที่ที่เขาไป? ขณะที่เธอกำลังวิเคราะห์อยู่นั้น ซิลแวงก็หัวเราะ “เธอคงไม่คิดว่าฉันหวั่นไหวจนต้องเก็บของของเธอไว้ใช่ไหม? เธอคิดว่าฉันทำใจทิ้งมันไม่ได้เหรอ? ฉันตั้งใจจะทิ้งมัน แต่ฉันไม่มีเวลาจนลืมตลอด ฉันเก็บมันไว้ในกระเป๋าเสื้อโค้ทจนลืม มันถูกซักไปพร้อมกับเสื้อผ้าของฉันสองสามครั้งแล้วด้วย”

เธอเข้าใจในทันที “ขอบคุณพระเจ้าที่พี่ไม่ได้ทิ้งมัน ฉันชอบยางมัดผมอันนี้มากเลย”

โรบินค้นกระเป๋าของเธอขณะที่พวกเขาเข้าใกล้บ้านของเธอ หัวใจของเธอแทบสลายเมื่อตระหนักว่าเสียงกรุ๊งกริ๊งของกุญแจในกระเป๋าหายไป สายตาที่เฉียบคมของซิลแวงสังเกตเห็นการเคลื่อนไหวเล็ก ๆ ของเธอและถามอย่างระมัดระวังว่า “อย่าบอกนะว่าเธอลืมกุญแจ?”