เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 1235

โรบินยิ้มกว้าง “ขอบคุณนะคะพี่แอเรียน”

อย่างที่บางคนชอบพูดกันว่า บางทีชีวิตจะยื่นอุปสรรคมาให้เรา แต่ก็จะยื่นคนมาคอยช่วยเหลือด้วยเช่นกัน นั่นคือสถานการณ์ของโรบินในตอนนี้ แม้ว่าชีวิตของเธอจะวุ่นวาย แต่การงานของเธอดูเหมือนจะดีขึ้นเรื่อย ๆ คุณเยลแมนที่เป็นที่รู้จักกันดีว่าชอบบ่นไม่เป็นเรื่องและยังใจร้ายกับคำพูด เพิ่งจะเรียกเธอไปที่ห้องทำงานของเขาเพื่อที่จะชมผลงานของเธอ

ดูเหมือนคุณเยลแมนจะพอใจกับการพัฒนาและความขยันหมั่นเพียรของโรบิน เขาถึงกับบอกเธอว่าหากมีตำแหน่งงานใดว่าง ตัวเลือกแรกของบริษัทจะเป็นเธอ แม้ว่าส่วนหนึ่งของคำชมที่พรั่งพรูออกมาจากคุณเยลแมนอาจเกี่ยวข้องกับการที่เขาพยายามจะทำให้แอเรียนประทับใจในตัวเขา แต่ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเขารู้สึกทึ่งกับการทำงานหนักและความทุ่มเทของโรบินจริง ๆ

โรบินออกจากห้องทำงานเขาด้วยความปิติยินดี แต่ก่อนเหตุผลเดียวที่คุณเยลแมนจะเรียกเธอคือเพื่อตะโกนใส่เธอ เธอไม่เคยฝันว่าจะมีวันที่เขาจะยกย่องเธอด้วย มันแปลกจนเธอสงสัยว่า แอเรียนจะมีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้หรือไม่ เธอจึงถามว่า “พี่แอเรียน! คุณเยลแมนเพิ่งจะเรียกฉันไปที่ห้องทำงานของเขาเพื่อชมฉัน! พี่ได้ แบบว่า ไปพูดกับเขา เพื่อ แบบว่า ทำให้ฉันอารมณ์ดีขึ้นหรือเปล่า?” เธอถาม

แอเรียนยักไหล่ “เปล่า ไม่เกี่ยวกับฉันเลย ฉันไม่มีวันทำอะไรแบบนั้น ที่ยิ่งกว่านั้น จริง ๆ แล้วก็มีอยู่แค่สองเรื่องที่จะทำให้เธอหายเศร้าได้จริง ๆ ไม่ใช่เหรอ? หนึ่งคือคำตอบรับจากแม่เธอ สองคือสถานะที่ชัดเจนระหว่างเธอและซิลแวง ถูกไหม?”

โรบินดูจะเขินเล็กน้อย “หืม ตรงไปตรงมาจังเลยนะคะพี่แอเรียน”

แอเรียนหัวเราะและตวัดมือ “อ๋อ ช่างมันเถอะ กลับไปทำงานกันได้แล้ว แล้วก็บ่ายนี้ฉันอาจจะไม่อยู่ ถ้ามีอะไรก็โทรมาแล้วกันนะ”

แอเรียนจะพยายามไปหาแรงบันดาลใจด้วยการไปที่จุดโปรดของเธอ นั่นคือ ที่นั่งติดหน้าต่างในร้านกาแฟที่เธอสามารถมองดูผู้คนพลุกพล่านไปตามท้องถนน นั่นทำให้เธอได้รับแรงบันดาลใจมากที่สุด ความเงียบสงบในมุมที่เงียบ ๆ ของเธอกับโลกที่วุ่นวายและจอแจบนท้องถนนมักขัดแย้งกันที่จะทำให้เธอมีความคิดสร้างสรรค์เสมอ

เธอออกจากที่ทำงานในตอนบ่ายและเดินไปที่ร้านกาแฟที่ตั้งอยู่บนถนนที่พลุกพล่านที่สุดในใจกลางเมือง ที่นี่เป็นคาเฟ่ระดับไฮเอนด์ที่มีลูกค้าสูงศักดิ์ที่ต้องการความเงียบและสุขุม