เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 1237

โรบินโทรหาแอเรียนเมื่อตกกลางคืน ในระหว่างการสนทนา หญิงสาวบอกว่าซิลแวงไม่ได้โทรหาเธอ แอเรียนรู้สึกได้ถึงความบูดบึ้งของเธอเพียงจากเสียงของเธอ

แอเรียนเงียบไปขณะที่ชั่งใจว่า เธอควรจะบอกโรบินว่าเธอเจอซิลแวงมาหรือไม่ อย่างไรก็ตาม เธอลังเลเพราะเธอไม่แน่ใจว่าคำอธิบายของซิลแวงเกี่ยวกับความไม่แน่ใจของเขานั้นเป็นเรื่องโกหกหรือไม่ เขาโกหกว่าไม่ชอบโรบินหรือเขาพูดตามความจริง? ในที่สุดเธอก็ตัดสินใจที่จะปล่อยให้มันเป็นความลับต่อไปและเปลี่ยนเรื่องคุย “ตอนนี้เธออยู่ที่บ้านใช่ไหม? กับแม่ดีขึ้นไหม?”

หญิงสาวถอนหายใจ “เปล่า ฉันบอกพ่อว่าฉันจะไม่กลับบ้านสักพักและจะอยู่กับป้าสักสองสามวัน แค่นึกถึงแม่ฉันก็คลื่นไส้แล้ว ฉันไม่ได้เกลียดแม่นะคะ แต่ทุกครั้งที่ฉันมองแม่ฉันจะหายใจไม่ออก ความรู้สึกนี้มันโตมากับฉัน” โรบินพึมพำ “ก็ในเมื่อฉันตัดสินใจที่จะหนีกรงเล็บแม่ ฉันก็น่าจะเข้มแข็งและไม่มองย้อนกลับไป ถ้าฉันยอมแพ้ ฉันก็จะต้องกลับไปในกรงเก่าของฉัน… ไม่เป็นไรค่ะพี่แอเรียน ขอโทษที่ทำให้พี่เป็นห่วงนะคะ… และที่ต้องรบกวนพี่ตลอด เจอกันพรุ่งนี้นะคะ”

แอเรียนถอนลมหายใจที่เธอกลั้นเอาไว้หลังจากที่วางสาย ความสิ้นหวังของโรบินแพร่กระจายไปทั่วจนเธอรู้สึกหม่นหมองพอ ๆ กับหล่อน หญิงสาวอาจไม่ได้เล่าเรื่องครอบครัวของเธอมากนัก แต่จากสิ่งที่แอเรียนเห็น แม่ของโรบินดูเหมือนจะเป็นคนที่ควบคุมความคิดและพฤติกรรมทุกอย่างของลูก และเป็นคนที่คิดว่า เธอคนเดียวรู้ว่าอะไรดีที่สุดสำหรับลูกของตัวเอง การเป็น 'เด็กดี' ไม่เคยได้มาง่าย ๆ

ทันใดนั้นมาร์คก็เข้ามาหาเธออย่างเงียบ ๆ และถามว่า “เอ่อ คือ คืนนี้ฉันจะออกไปข้างนอกนะ กับแจ็คสัน เราไม่ได้เที่ยวด้วยกันนานแล้ว เขาคงจะคิดถึงมัน”

“ได้ค่ะ ไปสิ” แอเรียนตอบอย่างไม่เต็มใจเท่าไหร่ “ทำไมต้องบอกฉันด้วย? คุณแค่ต้องบอกฉันว่าคืนนี้จะกลับบ้านหรือไม่แค่นั้นเอง”