เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 1247

แอเรียนเดินไปที่โต๊ะของเจนิซและจับขอบโต๊ะเอาไว้ “เธอถูกไล่ออก”

เจนิซเงยหน้าขึ้นและมองแอเรียนด้วยความสับสน “อะไรนะคะ? คุณพูดว่าอะไรนะคะนายหญิงเทรมอนต์?”

แอเรียนพูดย้ำอีกครั้ง “ฉันบอกว่า เธอถูกไล่ออก ออกไปแล้วอย่ากลับมาอีก”

ใบหน้าของเจนิซถอดสี แววตาของเธอเต็มไปด้วยความสับสน “ทำไมล่ะคะ?!”

แอเรียนเลิกคิ้วและพูดว่า “เธอแน่ใจเหรอว่าจะให้ฉันบอกเหตุผลต่อหน้าทุก ๆ คน? ถ้าเธอไม่อยากเสียศักดิ์ศรี ฉันแนะนำว่าให้เธอไปอย่างเงียบ ๆ โดยไม่ต้องถามอะไร ที่ฉันเตือนเพราะเห็นแก่ความเป็นผู้หญิงเหมือนกันนะ”

เจนิซกัดฟัน “ฉันไม่ไปค่ะ คุณไม่ได้ทำงานที่นี่สักหน่อย เพราะฉะนั้นคุณไม่มีสิทธิ์ที่จะไล่ฉันออกถึงแม้ว่าคุณจะเป็นภรรยาของผู้บริหารก็ตาม คุณไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ คุณบอกเหตุผลที่คุณต้องการไล่ฉันออกมาได้เลย ฉันไม่ได้ทำอะไรที่ฉันจะต้องอาย”

ไม่มีสิทธิ์ที่จะไล่เธอออกอย่างนั้นเหรอ? คำพูดของเจนิซทำให้แอเรียนโกรธอย่างจริงจัง “อย่างนั้นเหรอ? เธอคิดว่าฉันไม่มีสิทธิ์ที่จะไล่เธอออกอย่างนั้นเหรอ? ก็ได้ ถ้าอย่างนั้นฉันก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะต้องเก็บมันเป็นความลับอีกต่อไป เธอเห็นองค์กรเทรมอนต์เป็นอะไร? เธอเห็นที่นี่เป็นที่ที่เธอสามารถทำงานแลกเงินเดือนที่มั่นคงได้ในระหว่างที่เธอใส่ชุดกระต่ายทำงานพาร์ทไทม์ที่บาร์ตอนกลางคืนและร่ายรำยั่วยวนผู้ชายไม่เลือกหน้าไปทั่วอย่างนั้นเหรอ?

องค์กรเทรมอนต์ไม่จำเป็นต้องมีพนักงานแบบเธอ แต่ในเมื่อฉันไม่สามารถควบคุมได้ว่าพนักงานของฉันทำอะไรหลังเวลาเลิกงาน ทางเดียวที่ฉันมีก็คือการไล่เธอออก จริง ๆ เธอไม่ต้องหาเหตุผลด้วยซ้ำว่าทำไมฉันถึงไล่เธอออก เธอแค่ต้องเก็บของของเธอและไปจากที่นี่ ถ้าเธอไม่พอใจ จะให้ฉันโทรหามาร์คและเปิดลำโพงให้เธอฟังด้วยเลยไหม เธอจะได้ฟังด้วยตัวเองว่าเขาจะคัดค้านอะไรรึเปล่า”

เจนิซตัวสั่น แอเรียนรู้เรื่องงานพาร์ทไทม์ของเธอได้อย่างไร? แอเรียนรู้ด้วยว่าเธอใส่ชุดแบบไหน เป็นไปได้ไหมว่ามาร์คจะบอกแอเรียน?