เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 125

แอเรียนสงสัยในตัวเอง เมื่อคืนมาร์คไม่ได้นอนห้องพวกเขาเหรอ? ทำไมเขาถึงออกมาจากห้องทำงานแต่เช้า? เขาดูเหมือน… เขาเพิ่งตื่น เขาออกจากห้องและไปที่ห้องทำงานกลางดึกหรือเปล่า?

โดยธรรมชาติแล้วเธอไม่สามารถเข้าใจพฤติกรรมของมาร์คได้เลย แต่เนื่องจากเธอรู้ดี ว่าที่จะทำให้ตัวเองมีปัญหาเธอจึงจากไปโดยไม่ได้ทานอาหารเช้า

แมรี่ออกมาจากห้องครัวพร้อมโจ๊กข้าวฟ่างชามหนึ่ง แต่แอเรียนไม่อยู่ในสายตาอีกต่อไป "เธออยู่ที่ไหน?" เธอสงสัยออกมาดัง ๆ

ทันทีที่เสียงของเธอลดลงเธอก็เหลือบไปเห็นมาร์คที่กำลังลงบันไดมา รูปลักษณ์ที่ดูบูดเบี้ยวบนใบหน้าของเขาทำให้เธอเงียบลงทันที

แอเรียนไม่สามารถจดจ่ออยู่กับงานของเธอได้ตลอดทั้งเช้า เธอไม่เคยคาดหวังว่าตัวเองจะรู้สึกอ่อนแอและเวียนหัวจากการไม่ได้ทานอาหารเช้า อาการแพ้ท้องของเธอรู้สึกรุนแรงกว่าปกติเมื่อเธอหิว

เมื่อเวลาเกือบพักเที่ยงเธอได้รับโทรศัพท์จากทิฟฟานี่ “แอริ ฉันอยู่ชั้นล่างของที่ทำงานเธอ ลงมาเร็ว ๆ ฉันจะเลี้ยงอาหารกลางวันเธอเอง”

ทิฟฟานี่สัญญากับเธอก่อนหน้านี้ว่าเธอจะเลี้ยงอาหารเธอเมื่อหางานได้ “เธอหางานได้หรือยัง?” เธอถาม

ทิฟฟานี่เพิกเฉย “เราจะพูดถึงเรื่องนี้ในช่วงมื้อกลางวัน!”

ทันทีที่มาถึงช่วงพักเที่ยง แอเรียนเป็นคนแรกที่ออกจากที่ทำงานของเธอ เธอพบกับทิฟฟานี่ที่ชั้นล่างแล้วเดินหาที่กิน ทิฟฟานี่แต่งตัว; ดูเหมือนว่าเธอใช้ความพยายามอย่างมากในการหางาน

หลังจากที่พวกเขาสั่งอาหารทิฟฟานี่ก็พยายามปลุกเร้าความอยากรู้อยากเห็นของแอเรียน “เดาว่าบริษัทไหนที่ฉันสามารถเข้าไปได้? ฉันจะให้รางวัลเธอถ้าเธอตอบถูก”

แอเรียนไม่อยากที่จะคาดเดาเพราะความคิดของเธอถูกครอบงำโดยอาหาร “ฉันไม่รู้… แต่มันจ่ายดีใช่ไหม? ไม่อย่างนั้นเธอคงจะไม่ยอมรับมัน ไม่ว่าในกรณีใดเธอกลับมาจากการศึกษาในต่างประเทศ แม้ว่าเธอจะไม่มีประสบการณ์ในการทำงาน แต่เธอก็ควรได้รับความสนใจเป็นอย่างมากในอุตสาหกรรมที่เกี่ยวข้อง”

แสงส่องมาจากส่วนลึกของดวงตาของทิฟฟานี่ เธอดูเหมือนที่เคยย้อนกลับไปในวันที่ไร้กังวล แสงสว่างในดวงตาของเธอดับลงนับตั้งแต่ที่ครอบครัวของเธอเกิดเหตุการณ์ขึ้น “ใช่ มันจ่ายดีเลยทีเดียว ฉันไม่ได้ใช้เวลาไปกับการหางานโดยเปล่าประโยชน์ พระเจ้าทรงเมตตาพอที่จะตั้งหลักให้ฉัน ตอนนี้ฉันมีเพียงความฝันเดียวคือเริ่มต้นใหม่แล้วซื้อบ้านในเมืองนี้ด้วยตัวเองและอยู่กับแม่อย่างสงบสุข”

รอยยิ้มบนใบหน้าของทิฟฟานี่แผ่ไปยังแอเรียน แอเรียนรู้สึกว่าอารมณ์ของเธอดีขึ้นเช่นกัน “ ขอบคุณพระเจ้า ทิฟฟ์ ฉันดีใจที่เหตุการณ์ที่โชคร้ายทั้งหมดไม่ได้ทำให้เธอผิดหวัง แน่นอนเธอจะตระหนักถึงความฝันของเธอ ทุกอย่างจะดีขึ้นเอง”

ทิฟฟานี่ก็ถอนหายใจทันที “เธอไม่เข้าใจสิ่งที่ฉันหมายถึง มันเป็น "ความฝัน" เพราะมันยากมากที่จะทำให้เกิดขึ้น แม่ของฉันไม่สามารถเปลี่ยนวิธีการใช้จ่ายอย่างฟุ่มเฟือยได้ ฉันกังวลมากว่าเงินเดือนทั้งเดือนของฉันจะไม่เพียงพอสำหรับเธอ ฉันแค่อยากอยู่อย่างสงบ ทุกคนไม่ควรอยู่กับปัจจุบันอย่างนั้นเหรอ?”

แอเรียนหัวเราะออกมาเพราะเธอไม่คิดว่าเรื่องนี้จะเป็นเรื่องใหญ่ “คุณป้าเคยใช้ชีวิตหรูหรา เป็นที่เข้าใจได้ว่าเธอไม่สามารถปรับตัวให้เข้ากับการเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหันได้ ให้เวลาเธอหน่อย เธอจะเปลี่ยนไป หยุดถอนหายใจ ตอนนี้เธออยู่ในสถานการณ์ที่ดีกว่าแล้ว…”