เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 124

เมื่อแอเรียนออกมามาร์คก็นั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารแล้ว เขาอยู่ในชุดนอนสีเทาอ่อนและมีผมชื้นเล็กน้อย เธอสามารถได้กลิ่นหอมหลังอาบน้ำบนร่างกายของเขา ไม่ว่าจะอยู่ในสถานการณ์ใดมาร์คก็ให้ความสำคัญกับพฤติกรรมและมารยาทของเขาเสมอ เขารักษาท่าทางของเขาให้ตรงตลอดเวลาและไม่มีทีท่าว่าจะผ่อนคลายแม้แต่ช่วงเวลาหนึ่ง

เนื่องจากแอเรียนไม่รู้ว่าจะพูดอะไรเธอจึงตัดสินใจที่จะไม่พูดอะไรเลย

มีกุ้งตัวใหญ่สองจานสำหรับมื้อค่ำคืนนี้ เมื่อแมรี่เสิร์ฟอาหารเธอตั้งใจวางกุ้งไว้ตรงหน้าแอเรียน แอเรียนเริ่มแกะเปลือกกุ้งอย่างไม่เป็นท่าและกินมัน ในทางกลับกันมาร์คนำถ้วยเล็กมาที่ริมฝีปากของเขา ค่อย ๆ จิบซุปอย่างสง่างาม

เขาไม่เห็นว่าคนที่มีความอยากอาหารดีขนาดนี้ป่วยเป็นโรคกระเพาะได้อย่างไรและเริ่มสงสัยอย่างหนักว่ามีบางอย่างผิดปกติกับเธอ

แอเรียนสังเกตเห็นการจ้องมองของเขาจากนั้นบังคับตัวเองให้ถามว่า “มีอะไรผิดปกติอย่างนั้นเหรอ?”

มาร์คหลีกเลี่ยงการจ้องมองของเขาและทำเป็นไม่ได้ยิน

เธอยังคงปอกเปลือกกุ้งต่อไปอย่างไม่พอใจ เธอทำความสะอาดกุ้งทั้งสองจานโดยไม่กินข้าวและปิดท้ายมื้ออาหารด้วยซุปถ้วยเล็ก

เมื่อทานอาหารเสร็จด้วยความพึงพอใจเธอก็รู้ว่ามาร์คกินข้าวเสร็จนานแล้ว แต่เลือกที่จะอยู่ที่โต๊ะอาหารและดูเธอกิน

แอเรียนเลียมุมปากของเธอรู้สึกประหม่าเล็กน้อย “ฉันกินมากเกินไปหรือเปล่า?”

ตอนนั้นมาร์คก็ลุกขึ้นไปชั้นบน “เป็นเรื่องดีที่คุณรู้ตัว ถ้าอยากกินอะไรคราวหน้าค่อยบอกครัว อย่าทำเหมือนว่าคุณอดอยาก”

เธอจ้องมองไปที่เปลือกกุ้งที่กองเป็นเนินเล็ก ๆ ตรงหน้าเธอและตระหนักว่าเธอกินมากเกินไป ถ้ามันไม่ใช่สำหรับจานที่เธอจัดการ เธอก็รู้สึกเหมือนว่าเธอยังใส่จานได้อีกครึ่งจาน... ความอยากอาหารของเธอเพิ่มขึ้นสองสามเท่าเมื่อเทียบกับเมื่อก่อน เหมือนว่าเธอจะควบคุมไม่ได้

หลังจากเดินไปรอบ ๆ ในห้องนั่งเล่นและยืนยันว่ามาร์คจะไม่ออกจากห้องทำงานในไม่ช้า แอเรียนก็หยิบน้ำอุ่นครึ่งแก้วกลับเข้าไปในห้องของเธอและแอบกินโฟลิก 1 เม็ด ที่เธอซ่อนไว้ในห้อง กล่าวกันว่าการรับประทานกรดโฟลิกในช่วง 3 เดือนแรกของการตั้งครรภ์สามารถป้องกันการเกิดข้อบกพร่องได้อย่างมีประสิทธิภาพ

ทันใดนั้นเสียงของมาร์คก็ดังมาจากห้องทำงาน “แมรี่ ชงชาดำให้ผมหนึ่งแก้ว”

แอเรียนตกใจกลัวและรีบซ่อนขวดกรดโฟลิก

แมรี่ดูเหมือนจะไม่ได้ยินมาร์คเพราะไม่มีเสียงมาจากชั้นล่างสักพัก

หลังจากเตรียมชาดำที่ชั้นล่างแล้ว แอเรียนก็นำไปที่ห้องทำงาน ด้วยเหตุผลบางอย่างมาร์คดูไม่มีความสุขที่ได้เห็นเธอ เขาย่นคิ้ว “คุณสนุกกับการทำงานของคนรับใช้เหรอ?”

แอเรียนวางชาดำลงบนโต๊ะทำงาน “แมรี่ไม่ว่างและฉันก็ว่าง อย่านอนดึกเกินไป”

หลังจากพูดอย่างเป็นกลางแล้วเธอก็หันกลับออกไปที่ห้องของเธอ เธอเริ่มง่วงซึมจากอาหารมื้อค่ำมื้อหนัก สิ่งที่เธออยากทำตอนนี้คือการนอนหลับ

แอเรียนไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหนเมื่อรู้สึกว่าตัวเองจมลงข้าง ๆ เธอลืมตาขึ้นอย่างง่วงงุนและเห็นร่างในความมืด มาร์คต้องทำงานเสร็จแล้วค่อยมานอน

“คุณมีผู้ชายอยู่แล้ว ผมไม่ต้องการให้ใครทำในสิ่งที่ผมทำได้” เขาพูดขึ้นโดยไม่คาดคิด

แอเรียนได้ยินคำพูดของเขาอย่างชัดเจน แต่ไม่สามารถเดาได้ เธอไม่รู้ว่าเขาหมายถึงอะไรและเธอก็ยังไม่ตื่นเต็มที่ด้วยซ้ำ เธออยากจะพูด แต่ขี้เกียจและเหนื่อยเกินไปที่จะอ้าปาก

มาร์คนิ่งไปชั่วขณะก่อนจะหันหลังให้เธอแล้วเข้านอน

ในการนอนหลับของเธอช่องว่างระหว่างพวกเขารู้สึกเย็นเล็กน้อย แอรียนเอาผ้าห่มคลุมมาร์คแล้วขยับเข้ามาใกล้เขาอีกนิดก่อนจะเข้าสู่ห้วงนิทรา

เมื่อเธอตื่นขึ้นมาในวันรุ่งขึ้นมาร์คก็ไม่ได้อยู่ในห้องอีกต่อไป แอเรียนคาดว่าเขาออกไปแล้ว เมื่อเธอเริ่มทำงาน มาร์คก็ออกมาจากห้องทำงาน แม้จะเป็นตอนเช้าแต่ใบหน้าที่ดูบูดเบี้ยวก็บ่งบอกว่ามีใครบางคนทำให้เขาโกรธ...