เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 123

แอเรียนถูกทำให้พูดไม่ออกไปชั่วขณะ “... นายสงสัยฉันเหมือนทิฟฟ์เลย เอาล่ะ ถึงเเล้ว นายไปต่อได้เลย”

เธอรอให้รถหยุดแล้วออกไปอย่างรีบร้อนหลังจากขอบคุณเอธาน

เอธานมองผ่านดวงตาสีดำของเขาขณะที่ร่างของเธอจากไป ดูเหมือนทิฟฟานี่จะไม่ได้บอกเธอเกี่ยวกับการเลิกราของพวกเขา...

เมื่อถึงเวลาเลิกงานในวันนั้น แอเรียนได้รับข้อความจากทิฟฟานี่ ‘หางานยากเหลือเกิน! แถมวันนี้ยังฝนตกหนักด้วย มันช่างน่ารำคาญ!'

แอเรียนเกือบจะทำงานเสร็จแล้วในเวลานี้เธอจึงตอบกลับข้อความของเธอ ‘เธอมีเอธานที่จะคอยช่วยเหลือ เธอมีอะไรจะต้องกังวล? เธอเคยช่วยเขามาแล้วตอนนี้ถึงตาที่เขาต้องตอบแทนบ้างเเล้ว ตอนนี้เขามีงานที่ดีและขับรถที่มีราคาเกือบแสนเหรียญ เธอจึงสามารถมีชีวิตที่ดีได้ เพียงใช้เวลาของเธอในการหางานนะ '

หลังจากส่งข้อความออกไปทิฟฟานี่ก็ไม่ตอบกลับมาระยะหนึ่ง แอเรียนพบว่านี่มันแปลก หลังจากนั้นไม่นานในที่สุดเธอก็ตอบกลับ ‘ฉันเลิกกับเอธานแล้ว ตอนนี้ฉันคิดได้แล้วว่ารถคันนั้นเป็นของขวัญวันเกิดของฉันกับเขา เขาไม่คิดที่จะขายมันออกไปเพื่อช่วยฉันในยามที่ครอบครัวของฉันมีปัญหา ฉันควรจะรู้ดีกว่านี้'

แอเรียนอ่านข้อความและเงียบลง ทิฟฟานี่มีประสบการณ์ขึ้น ๆ ลง ๆ มากเกินไปในช่วงเวลานี้ มีไม่กี่คนที่สามารถอยู่รอดผ่านความเจ็บปวดเช่นนี้ไปได้

เธอไม่คาดคิดว่าจะได้ยินว่าพวกเขาเลิกกัน เพราะว่าเอธานเพิ่งเสนอที่จะส่งเธอกลับไปที่ทำงานในช่วงพักกลางวัน เธอไม่สามารถรู้ได้จากการแสดงออกของเขา

แอเรียนไม่สามารถหาคำพูดที่เหมาะสมเพื่อปลอบใจทิฟฟานี่ได้ในหัวของเธอ ทิฟฟานี่เป็นคนปลอบเธอในช่องว่างระหว่างข้อความสุดท้ายของพวกเขา ‘ฉันไม่เป็นไร แอริ ฉันยังมีเธอและวิลผู้ชายคือขยะ ไม่มีอะไรจะจริงใจไปกว่ามิตรภาพ ให้ฉันเลี้ยงเธอสักมื้อเมื่อฉันหางานได้นะ ฉันต้องไปแล้ว ฉันต้องทำอาหาร '

ในท้ายที่สุดแอเรียนก็สามารถส่งข้อความกลับไปหาเธอได้เพียงคำเดียว ‘ได้เลย’ มีหลายสิ่งมากเกินไปที่เธอไม่สามารถแสดงออกด้วยคำพูดได้

ฝนยังคงหลั่งไหลออกมาข้างนอก ฝนตกหนักมากจนรู้สึกเหมือนท้องฟ้าเหนือเมืองกำลังจะถล่มลงมา

แอเรียนไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องอยู่ต่อและทำงานล่วงเวลาจนกว่าฝนจะหยุดตก เธอไม่เคยมีโชคกับสิ่งนี้เลย เธอมักจะลืมร่มของเธอเมื่อฝนตกและแสงไฟเมื่อมันมืด

เมื่อเกือบทุกคนในบริษัทจากไปในที่สุดเอริกก็ออกมาจากที่ทำงานของเขา

เมื่อสังเกตเห็นว่าแอเรียนยังคงอยู่ที่นี่เขาจึงถามว่า “ทำไมคุณถึงยังอยู่ที่นี่? เราไม่จำเป็นต้องทำงานล่วงเวลาในช่วงนี้นะ”

แอเรียนจ้องไปที่ภาพร่างในมือของเธอจากนั้นตอบอย่างเป็นกันเองว่า “ฉันอยากทำงานล่วงเวลาฟรี ในฐานะนายจ้างเช่นคุณ คุณไม่ชอบพนักงานแบบนี้เหรอ?”

เอริกมองดูสายฝนที่โปรยลงมาที่หน้าต่างจากนั้นก็โทรหามาร์คอย่างครุ่นคิดหลังจากที่เขาลงไปชั้นล่าง “เอาร่มให้ผู้หญิงของนาย เธอติดอยู่ในที่ทำงาน”

......

ครึ่งชั่วโมงต่อมาโทรศัพท์ของแอเรียนดังขึ้น เป็นหมายเลขโทรศัพท์ส่วนตัวของพ่อบ้านเฮนรี่

เมื่อคิดว่ามีอะไรเกิดขึ้นที่บ้านเธอจึงรีบรับสาย “เกิดอะไรขึ้นคะลุงเฮนรี่? ฉันกำลังทำงานล่วงเวลาที่ทำงาน”

“ลงมาครับ ผมกำลังรออยู่ที่ทางเข้าที่ทำงานของคุณ นายท่านบอกให้ผมมารับคุณ” พ่อบ้านเฮนรี่วางสายหลังจากพูดแบบนั้น

แอเรียนตกตะลึงเล็กน้อย แต่เก็บข้าวของของเธออย่างเชื่อฟังและลงไปชั้นล่าง พ่อบ้านเฮนรี่ยืนรอด้วยร่มหน้ารถ เขายืนสูงตรงเหมือนต้นสน

ในรถแอเรียนถามว่า "เขากลับบ้านหรือเปล่าคะ?"

พ่อบ้านเฮนรี่ขับรถอย่างตั้งใจ “ครับ นายหญิง”

เธอไม่ได้ถามคำถามใด ๆ อีก ในขณะที่รถขับไปอย่างราบรื่นไปตามถนนที่เปียกแฉะ แอเรียนเริ่มง่วงและหลับตาลงชั่วขณะ เมื่อถึงเวลาที่พ่อบ้านเฮนรี่เรียกเธอรถก็หยุดที่ คฤหาสน์ เทรมอนต์

ทันทีที่เธอเดินผ่านประตูจมูกแหลมของเธอก็รับกลิ่นหอมของอาหาร เธออาบน้ำในขณะที่ทนหิวโหย