เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 123

แอเรียนถูกทำให้พูดไม่ออกไปชั่วขณะ “... นายสงสัยฉันเหมือนทิฟฟ์เลย เอาล่ะ ถึงเเล้ว นายไปต่อได้เลย”

เธอรอให้รถหยุดแล้วออกไปอย่างรีบร้อนหลังจากขอบคุณเอธาน

เอธานมองผ่านดวงตาสีดำของเขาขณะที่ร่างของเธอจากไป ดูเหมือนทิฟฟานี่จะไม่ได้บอกเธอเกี่ยวกับการเลิกราของพวกเขา...

เมื่อถึงเวลาเลิกงานในวันนั้น แอเรียนได้รับข้อความจากทิฟฟานี่ ‘หางานยากเหลือเกิน! แถมวันนี้ยังฝนตกหนักด้วย มันช่างน่ารำคาญ!'

แอเรียนเกือบจะทำงานเสร็จแล้วในเวลานี้เธอจึงตอบกลับข้อความของเธอ ‘เธอมีเอธานที่จะคอยช่วยเหลือ เธอมีอะไรจะต้องกังวล? เธอเคยช่วยเขามาแล้วตอนนี้ถึงตาที่เขาต้องตอบแทนบ้างเเล้ว ตอนนี้เขามีงานที่ดีและขับรถที่มีราคาเกือบแสนเหรียญ เธอจึงสามารถมีชีวิตที่ดีได้ เพียงใช้เวลาของเธอในการหางานนะ '

หลังจากส่งข้อความออกไปทิฟฟานี่ก็ไม่ตอบกลับมาระยะหนึ่ง แอเรียนพบว่านี่มันแปลก หลังจากนั้นไม่นานในที่สุดเธอก็ตอบกลับ ‘ฉันเลิกกับเอธานแล้ว ตอนนี้ฉันคิดได้แล้วว่ารถคันนั้นเป็นของขวัญวันเกิดของฉันกับเขา เขาไม่คิดที่จะขายมันออกไปเพื่อช่วยฉันในยามที่ครอบครัวของฉันมีปัญหา ฉันควรจะรู้ดีกว่านี้'

แอเรียนอ่านข้อความและเงียบลง ทิฟฟานี่มีประสบการณ์ขึ้น ๆ ลง ๆ มากเกินไปในช่วงเวลานี้ มีไม่กี่คนที่สามารถอยู่รอดผ่านความเจ็บปวดเช่นนี้ไปได้

เธอไม่คาดคิดว่าจะได้ยินว่าพวกเขาเลิกกัน เพราะว่าเอธานเพิ่งเสนอที่จะส่งเธอกลับไปที่ทำงานในช่วงพักกลางวัน เธอไม่สามารถรู้ได้จากการแสดงออกของเขา

แอเรียนไม่สามารถหาคำพูดที่เหมาะสมเพื่อปลอบใจทิฟฟานี่ได้ในหัวของเธอ ทิฟฟานี่เป็นคนปลอบเธอในช่องว่างระหว่างข้อความสุดท้ายของพวกเขา ‘ฉันไม่เป็นไร แอริ ฉันยังมีเธอและวิลผู้ชายคือขยะ ไม่มีอะไรจะจริงใจไปกว่ามิตรภาพ ให้ฉันเลี้ยงเธอสักมื้อเมื่อฉันหางานได้นะ ฉันต้องไปแล้ว ฉันต้องทำอาหาร '

ในท้ายที่สุดแอเรียนก็สามารถส่งข้อความกลับไปหาเธอได้เพียงคำเดียว ‘ได้เลย’ มีหลายสิ่งมากเกินไปที่เธอไม่สามารถแสดงออกด้วยคำพูดได้

ฝนยังคงหลั่งไหลออกมาข้างนอก ฝนตกหนักมากจนรู้สึกเหมือนท้องฟ้าเหนือเมืองกำลังจะถล่มลงมา

แอเรียนไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องอยู่ต่อและทำงานล่วงเวลาจนกว่าฝนจะหยุดตก เธอไม่เคยมีโชคกับสิ่งนี้เลย เธอมักจะลืมร่มของเธอเมื่อฝนตกและแสงไฟเมื่อมันมืด