เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 122

ในอีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์เอธานก็โผล่เข้ามาในความคิดของทิฟฟานี่ เธอไม่ได้เล่าเรื่องการเลิกราของพวกเขา แต่น้ำเสียงของเธอกลับขมขื่นเล็กน้อย “ใช่… มันจะดีขึ้นและเราทุกคนจะสบายดี!”

ทันทีที่แอเรียนวางสายเธอก็กลับไปทำงานที่ซับซ้อนอีกครั้ง เช้าที่วุ่นวายผ่านไปอย่างรวดเร็ว เมื่อพักกลางวันเธอนึกถึงร้านอาหารจีนใกล้ ๆ ที่เสิร์ฟอาหารเบา ๆ เพราะนั่นคือสิ่งที่เธอรู้สึกเหมือนมีวันนี้

ในร้านอาหารจีนเธอสั่งอาหารสองอย่างที่เธอชอบและเริ่มตักมัน เมื่อถึงเวลาที่เธอออกไปเธอก็รู้ว่าข้างนอกฝนตกแล้ว สภาพอากาศในฤดูกาลนี้ไม่สามารถคาดเดาได้เสมอเช่นเดียวกับมาร์ค เทรมอนต์...

ฝนกำลังเทลงมาและไม่มีทีท่าว่าจะยอมหยุดในไม่ช้า เมื่อเวลาผ่านไปเธอเริ่มรู้ว่าเธอติดอยู่ที่นี่ แม้ว่าที่ทำงานของเธอจะอยู่ไม่ไกลมากนัก แต่เธอก็ไปไม่ถึง มีพื้นที่โล่งซึ่งเป็นที่จอดรถหน้าร้านอาหารจีน เนื่องจากเธอไม่ได้อยู่ใกล้ถนนเธอจึงไม่สามารถเรียกรถแท็กซี่ได้

ที่ผ่านมาเธอไม่ลังเลที่จะวิ่งเล่นใต้สายฝน แต่ตอนนี้เธอต้องกังวลเกี่ยวกับทารกในครรภ์ของเธอ ท้ายที่สุดแล้วโรคหวัดและยาเป็นข้อห้ามในช่วงสามเดือนแรกของการตั้งครรภ์

หลังจากนั้นไม่นานคาดิลแลคสีขาวก็จอดในที่โล่งแจ้ง เธอจำได้ว่าเป็นรถของเอธาน

ด้วยสถานะทางการเงินของเอธานไม่มีทางที่เขาจะเป็นเจ้าของรถแบบนี้ได้ แอเรียนจึงมีลางสังหรณ์ว่าทิฟฟานี่กำลังทำอยู่ รถที่แสดงให้เห็นถึงความรุ่งเรืองในอดีตของตระกูลเลน สร้างความแตกต่างอย่างมากกับการตกต่ำของตระกูลเลนในปัจจุบัน มันเป็นสัญลักษณ์ของการเยาะเย้ย

เอธานสังเกตเห็นแอเรียนกำลังหลบฝนเมื่อเขาลงจากรถ เขาวิ่งเข้าหาเธอใต้สายฝนจากนั้นก็ทักทายเธออย่างอบอุ่นเหมือนเพื่อนเก่า "ทำไมเธอถึงอยู่ที่นี่ล่ะ?"

คำทักทายของเขาดึงแอเรียนออกจากความคิดของเธอและเธอตอบด้วยความลำบากใจเล็กน้อยว่า “ฝนตกฉันเลยติดอยู่ที่นี่ นายมากินข้าวเหรอ?”