เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 121

เป็นเวลานานแล้วที่พวกเขาทานอาหารด้วยกันและใช้เวลาอยู่ในบ้านเดียวกัน เขาไม่ได้คิดริเริ่มที่จะพูดกับเธอในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา แอเรียนจึงหยุดฝีเท้าเมื่อเธอได้ยินคำพูดเหล่านี้ “ฉัน… ไม่ชอบกลิ่นควัน คุณสูบเถอะ ฉันจะนอนในห้องนอนรับแขกเอง”

เธอไม่เคยพูดอะไรเกี่ยวกับความเกลียดชังของเธอที่มีต่อการสูบบุหรี่ของเขามาก่อน... แววตาที่ซับซ้อนฉายผ่านดวงตาของมาร์ค เขาโยนกล่องบุหรี่ลงถังขยะแล้วลุกขึ้นไปที่เตียง "นอนเถอะ"

แอเรียนตกใจ เธอไม่เข้าใจว่านี่หมายถึงอะไร เขาทิ้งบุหรี่ไปเพียงเพราะเธอบอกว่าไม่ชอบกลิ่น? ดูเหมือนจะเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะทำสิ่งนี้โดยไม่คำนึงถึงความรู้สึกของเธอ ความเป็นไปได้มากที่สุดคือ เขาจะต้องโกรธสิ...

เธอรู้สึกงุนงงชั่วขณะแล้วเดินไปดับบุหรี่ที่ขยะ ถังขยะในห้องของพวกเขาสะอาดอยู่เสมอ หลังจากนั้นเธอมักจะนอนอยู่ในห้องเท่านั้น “ฉันไม่ได้หมายถึงอะไรเลย… ฉันขอโทษ”

มาร์คถอดนาฬิกาและวางไว้บนตู้ตรงหัวเตียง เขาไม่ได้มองเธอ แต่น้ำเสียงของเขาดูอู้อี้ “ถ้าคุณไม่ชอบก็บอกผมสิ ผมไม่ได้บอกคุณตลอดเหรอ?”

เธอเงียบและคราวนี้มันไม่ได้เป็นนิสัย เธอพูดไม่ออกจริง ๆ เป็นความจริงที่เขาเคยพูดแบบนี้มาก่อน แต่เธอลืมไปนานแล้วเมื่อเธอได้ยินเขาพูด เธอกลัวเสมอที่จะใช้คำพูดแบบนี้อย่างจริงจังและไม่เคยมีความกล้าพอที่จะพูดความในใจของเธอ ดังนั้นมันจึงเป็นเรื่องจริงตราบใดที่เธอแสดงความคิดเห็นเขาก็จะคำนึงถึงความรู้สึกของเธอด้วยเช่นกัน ...

แอเรียนยังคงรู้สึกราวกับว่าเธออยู่ในความฝันเมื่อเธอนอนลงข้าง ๆ มาร์ค เห็นได้ชัดว่าเขาไม่แยแสเมื่อก่อน ...

การคำนวณโดยละเอียดแสดงให้เห็นว่าในการแต่งงานสามปีของพวกเขามีเพียงไม่กี่ครั้งที่พวกเขานอนด้วยกันแบบนี้ น่าแปลกที่เธอยังไม่ชิน

ทันใดนั้นมาร์คก็พลิกร่างไปด้านข้างและเผชิญหน้ากับเธอ เขาเอื้อมมือดึงเธอเข้ามาในอ้อมแขนของเขา แขนของเขาลูบไล้ไปตามร่างกายของเธออย่างเป็นธรรมชาติ

เมื่อรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป แอเรียนจึงผลักเขาออกไป "ไม่ ไม่! มันไม่ใช่ช่วงเวลาที่ดีสำหรับฉัน”

ปฏิกิริยาของเธอทำให้หมอกเย็นลงบนดวงตาของเขา เขาจำการแอบเจอของเธอกับวิลครั้งแล้วครั้งเล่าและคว้าข้อมือเธอไว้ จากนั้นเขาก็ขังเธอไว้ใต้ร่างของเขา “นี่คือหน้าที่ของคุณในฐานะภรรยาของผม!”

เขาไม่ได้ทำอย่างอื่น แต่ร่างกายของเธอเกร็งขึ้นอย่างน่ากลัวเมื่อเธอรู้สึกถึงความโกรธของเขา “มาร์ค… อย่าทำแบบนี้… ฉันขอร้องคุณ…”

คำอ้อนวอนของเธอไม่ได้ผล เธอได้เรียนรู้บางสิ่งระหว่างตั้งครรภ์ - ไม่อนุญาตให้มีเพศสัมพันธ์ในสถานะปัจจุบัน เธอตัวสั่นด้วยความกลัวเมื่อคิดถึงความเป็นไปได้ของการแท้งบุตร เธอสะอื้น“ มาร์ค ฉันท้อ…”

ก่อนที่เธอจะพูดจบประโยคมาร์คก็หยุดชะงัก ทันใดนั้นเขาก็ถอนตัวและออกไป เขาเดินเข้าไปในห้องน้ำและกระแทกประตู

เธอกลัว กลัวจนตัวสั่น… เธอกลัวเขาสัมผัสเธอ…

เปลวไฟที่โหมกระหน่ำของเขาไม่ยอมดับแม้จะราดด้วยน้ำเย็นก็ตาม เขาไม่ได้มองผู้หญิงบนเตียงตอนออกจากห้องน้ำ แต่เขากลับไปที่ห้องทำงานทันที เปิดคอมพิวเตอร์และพิมพ์อีเมล เขาเปิดแล็ปท็อปและค่อย ๆ ถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อเห็นการแจ้งเตือน "ส่งแล้ว" เธอต้องทำให้วิล ซีวานไม่เป็นที่โปรดปรานอีกต่อไป ก่อนที่จะยินยอมอยู่เคียงข้างเขาเหมือนสาวน้อยที่แสนดีอย่างงั้นหรอ?

แน่นอนว่าอุณหภูมิที่เยือกแข็งอยู่แล้วของบรรยากาศก็ยิ่งเย็นลงหลังจากคืนนั้น

ในตอนเช้าวันรุ่งขึ้นทั้งคู่ออกจากบ้านไปด้วยกัน แต่ตาของทั้งคู่กลับไม่สบกันเลย พวกเขาไม่ได้พูดอะไรกัน

แอเรียนเพิ่งมาถึงที่ทำงานเมื่อเธอได้รับโทรศัพท์จากทิฟฟานี่ “แอริ เธอพูดอะไรกับมาร์คหรือเปล่า? ฉันไม่ต้องจ่ายหนี้ก้อนโตอีกต่อไป ไม่อยากจะเชื่อเลยจริง ๆ !”

แอเรียนไม่ได้คาดหวังว่า มาร์คจะดำเนินการอย่างรวดเร็ว เมื่อคืนเขาเพิ่งพูดถึงเรื่องนี้และมันก็ได้รับการจัดการแล้วในวันนี้ “ไม่ใช่ฉัน เขาตัดสินใจด้วยตัวของเขาเอง ทิฟฟ์ นี่เป็นข่าวดีสำหรับเธอนะ ชีวิตเธอต้องก้าวต่อไป มันจะดีขึ้นเอง"