เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 1257

ซิลแวงยิ้ม “ก็ได้ ผมจะเฝ้ารอวันที่จะได้ร่วมงานกับพวกคุณครับ แล้วก็ ผมรู้สึกว่าผมควรจะขอโทษคุณเรื่องที่ผมวางยาคุณ…”

แอเรียนยักไหล่ “ก็คุณไม่มีทางเลือกไม่ใช่เหรอ? ทั้งหมดเป็นเพราะเจสสิก้าที่ควบคุมชีวิตคุณในอดีต ต่อจากนี้ไปคุณก็ทำให้ดีที่สุดก็พอ ฉันมั่นใจว่าชีวิตของคุณจะต้องดีกว่าเดิม แต่ มีอยู่เรื่องหนึ่งที่ฉันสงสัย… ถ้าคุณกลับมายืนได้ด้วยตัวเองแล้ว คุณมีแผนอะไรเรื่องโรบินบ้างไหม?”

ซิลแวงค่อย ๆ หุบยิ้มเมื่อสีหน้าของเขาค่อย ๆ เศร้าหมอง หลังจากนั้นสักพักเขาก็พูดว่า “ผมจะมีแผนอะไรได้? ผมไม่รู้ว่าจะสู้หน้าเธอหรือครอบครัวของเธอยังไงด้วยซ้ำ สำหรับผมแล้ว การที่เราจะคบกันมีขั้นตอนสำคัญ ๆ อยู่ หนึ่งคือ เราทั้งคู่จะต้องชอบกัน สอง เราทั้งคู่จะต้องคบกันแบบจริงจังโดยคิดถึงเรื่องการแต่งงานในอนาคต สาม ความสัมพันธ์ของเราจะต้องได้รับการอวยพรจากพ่อแม่ทั้งสองฝ่าย ทั้งสามข้อนี้สำคัญมากและจะมีข้อใดถูกข้ามไปไม่ได้

หลังจากที่ผมถูกเจสสิก้าควบคุมมานานหลายปีผมก็ลืมไปแล้วว่าตัวผมในอดีตเป็นยังไง แต่ไม่ใช่แบบตอนนี้แน่นอน ผมยังจำครั้งแรกที่ผมเจอเจสสิก้าได้เลย ผมกลัวมากจนพูดอะไรไม่ออกด้วยซ้ำ… ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมคงจะไม่ลังเลเลย คุณเข้าใจที่ผมจะสื่อใช่ไหม? ผมต้องการความสัมพันธ์ที่จริงจังและมีแผนการที่จะแต่งงาน ผมต้องการคบกับผู้หญิงที่ผมรักและได้รับคำอวยพรจากทุก ๆ คน

แต่น่าเสียดาย ผมคิดว่าผมไม่ได้โชคดีขนาดนั้น โรบินเป็นผู้หญิงที่ดี แต่เธอคงจะไม่เหมาะกับผม เธอทั้งไร้เดียงสาและใสซื่อ เธอ… เป็นแรงบันดาลใจหนึ่งของผม แต่ยังไงผมก็ไม่ต้องการให้เธอต้องทะเลาะกับพ่อแม่เธอเพื่อที่จะได้มาอยู่กับผมและเพื่อที่ผมจะได้มีแรงบันดาลใจ ตอนนี้ผมไม่สามารถสัญญาอะไรกับเธอได้เลย”

แอเรียนเลิกคิ้วหนึ่งข้าง “ฟังจากคำพูดคุณแล้ว ความคิดของคุณก็ดีนะ แต่ทำไมฉันถึงรู้สึกว่าคุณแค่รักเธอไม่มากพอ? ตอนนั้นคุณคบกับเธอเพราะหน้าที่ของคุณเหรอ?”

ซิลแวงหัวเราะเยาะเย้ย “คุณไม่เห็นเหรอว่าผมเสียใจมากแค่ไหนตอนที่ผมตัดสินใจที่จะปล่อยเธอไป? เป็นไปได้ว่าผมอาจจะรักเธอไม่มากพอ แต่ไม่ใช่เพราะผมไม่รักเธอเลยแน่นอน ผมแค่ไม่มีความมั่นใจ ผมกลัวว่าผมจะทำมันพัง ผมรู้ว่าทุกคนต่างคิดว่าผมเกาะเจสสิก้า แต่ไม่มีใครรู้เลยว่าผมเกลียดเธอมากแค่ไหน เธอทำลายผม”

โรบินจ้องหน้าเธอ “ใช่ ทำไมพี่ไม่บอกฉันตรง ๆ? เขาไม่ให้พี่บอกเหรอ? เขาต้องทำถึงขั้นนี้เลยเหรอ?”

แอเรียนเลิกคิ้วหนึ่งข้าง “มันไม่ใช่อย่างที่เธอคิด…”

อย่างไรก็ตาม ก่อนที่แอเรียนจะทันได้พูดจบ โรบินที่โมโหอย่างเห็นได้ชัดก็น้ำตาไหล “ถ้าอย่างนั้นมันเป็นแบบไหนเหรอ?! พี่รู้บ้างไหมว่าฉันคิดอะไรอยู่?! ช่างมันเถอะ พี่สองคนอยู่ในโลกเดียวกัน เพราะฉะนั้นพวกพี่เชิญตามสบายเลย ฉันจะไม่หลอกตัวเองอีกต่อไป!”