เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 129

แอเรียนตัวสั่นด้วยความตกใจทำให้ซุปในชามหกออกมาลวกเธอ เธอกัดฟันและรีบตรงไปที่โต๊ะกาแฟในห้องอาหารซึ่งอยู่ใกล้กว่ามาก จากนั้นก็วางชามลงไป แน่นอนว่านั่นหมายความว่าเธอวางมันต่อหน้ามาร์ค น้ำซุปกระเซ็นไปทุกทิศ ความรังเกียจบนใบหน้าของเขาเห็นได้ชัด

เธอเรียกความกล้าและดึงกระดาษเช็ดมือออกมาสองสามผืน จากนั้นเธอก็เช็ดน้ำซุปให้สะอาดภายใต้การจ้องมองอย่างระมัดระวังของเขา “คุณกลับเร็วจัง?”

มาร์คหยุดชั่วคราวลุกขึ้นและมุ่งหน้าขึ้นไปชั้นบน “มัน 01.00 น. แล้วนะ”

แอเรียนกัดริมฝีปากและไม่ตอบกลับ มือที่ถูกน้ำร้อนลวกของเธอเจ็บปวดมาก สำหรับเธอการกลับมาของเขาเร็วเกินไป ตอนแรกเธอเชื่อว่าเขาจะไม่กลับมาอีกเลย ...

หลังจากทานอาหารเสร็จเธอก็ล้างทุกอย่างให้สะอาดจากนั้นก็เดินไปรอบ ๆ ห้องนั่งเล่นสักพักก่อนจะเดินกลับไปที่ห้อง

มาร์คแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าบ้านและนั่งอยู่หน้าหน้าต่างสไตล์ฝรั่งเศสโดยมีบุหรี่อยู่ระหว่างนิ้วของเขา อย่างไรก็ตามเขาไม่ได้จุดไฟ

เธอยืนอยู่ที่ทางเข้าประตูและไม่ได้เดินเข้าไป "สูบบุหรี่ต่อเถอะ ฉัน... ฉันจะไปนอนทีหลัง ฉันเพิ่งกินก็เลยยังนอนไม่ได้”

มาร์คหันหน้าไปด้านข้างแล้วเหลือบมองเธอจากนั้นก็วางบุหรี่ลงบนโต๊ะเล็กข้าง ๆ “ซีวานติดต่อคุณตลอดสองสามวันที่ผ่านมาหรือไม่?” ทันใดนั้นเขาก็ถาม

บรรยากาศเริ่มตึงเครียดมากเมื่อกล่าวถึงวิล

แอเรียนส่ายหัว “เปล่าค่ะ”

มาร์คยิ้มเยาะ แต่ไม่ได้อธิบายอย่างละเอียด

แอเรียนรู้สึกตื่นตระหนกอย่างแปลกประหลาด อย่างไรก็ตาม เธอไม่กล้าถามเกี่ยวกับวิลมากเกินไป คำถามใด ๆ ก็ตามจะจุดชนวนไฟซึ่งจะระเบิดเป็นสงครามการสูบบุหรี่ครั้งใหญ่ ...

เช้าตรู่วันรุ่งขึ้น

ทิฟฟานี่ส่งข้อความอิโมจิหาแอเรียน “ขอให้โชคดี” จากนั้นเธอก็ยกศีรษะขึ้นสูงในขณะที่เดินเข้าไปใน บริษัท ไบรท์ อินคอร์ปอร์เรท ตราบใดที่เธอสามารถฝึกงานที่นี่ได้อย่างราบรื่นเธอก็จะมีรายได้ที่มั่นคงเพื่อหาเลี้ยงครอบครัว

เมื่อเธอเห็นว่าใกล้เวลาทำการเธอจึงรีบเข้าไปในลิฟต์ที่คนพลุกพล่าน จากทุกสิ่งที่อาจเกิดขึ้นเสียงกริ่งเตือนน้ำหนักเกินของลิฟต์ก็ดังขึ้นเมื่อเธอก้าวเข้ามา

มันเป็นวันแรกของเธอในการทำงาน แน่นอนว่าเธอไม่อยากสายเธอจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากแสร้งทำเป็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นและรอให้คนอื่นออกไปอย่างไร้ยางอาย

การร้องเรียนเกิดขึ้นจากรอบ ๆ ตัวเธอ แต่เธอกลับทำเป็นไม่ได้ยิน หลังจากหยุดอยู่นานมีคนจากด้านในสุดของลิฟต์ก็ก้าวออกมา “ลืมมันไปซะ ไม่สำคัญถ้าฉันสาย”

เสียงนั้นฟังดูคุ้นเคยอย่างประหลาด ทิฟฟานี่หันไปด้านข้างเพื่อมองและมุมริมฝีปากของเธอก็กระตุกขณะที่ใบหน้าของเธอร้อนผ่าวอย่างควบคุมไม่ได้

แจ็คสัน เวสต์ จ้องมองเธอด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า จากนั้นประตูลิฟต์ก็ปิดแน่นทำให้มองไม่เห็นกันและกัน ทิฟฟานี่ถอนหายใจ คู่อริมักจะพบเจอ! เธอมักจะวิ่งเข้าไปหาเขา

หลังจากรายงานงานทิฟฟานี่ก็พบห้องเล็ก ๆ ของเธอและนั่งลง สภาพแวดล้อมในสำนักงานก็ไม่เลวและเป็น บริษัทขนาดใหญ่ที่มีชื่อเสียงและมีชื่อเสียงในเมืองหลวง เธอพอใจมาก