เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 130

”สวัสดีค่ะ ท่านรองประธาน"

ทิฟฟานี่หันหน้าไปทางประตูอย่างกระตือรือร้นตามทิศทางที่จ้องมองจากทุกคนในสำนักงาน

ในฐานะผู้มาใหม่เธอจำเป็นต้องให้ผู้อวุโสประทับใจ อย่างไรก็ตาม เมื่อดวงตาของเธอจับจ้องไปที่การแสดงออกที่ไม่ชัดเจนของแจ็คสัน เธอก็อยากจะตาย “เขาเป็นรองประธานกรรมการแบบไหนเหรอคะ?” เธอถามคนข้าง ๆ เธอด้วยเสียงอู้อี้

“ลูกชายของเจ้านาย รองประธานกรรมการ เขาบริหาร บริษัททั้งหมด ตอนนี้ประธานเก่าเป็นเจ้าของห้าง ไบรท์ อินคอร์ปอเรท เป็นสำนักงานใหญ่ของครอบครัวฝั่งตะวันตก…”

ทิฟฟานี่ไม่ได้ยินสิ่งที่เพื่อนร่วมงานคนอื่นพูดและเธอก็ไม่อยากฟังอยู่ดี เธอไม่เคยคิดมาก่อนว่าเธอจะต้องเจอกับความรู้ซึ้งของแจ็คสัน เธอตั้งใจอย่างเต็มที่ที่จะมอบความประทับใจที่ดีให้กับหัวหน้าของเธอ แต่ดูเหมือนว่าตอนนี้ไม่จำเป็นแล้ว หลังจากทุกอย่างที่เธอผ่านมาเห็นได้ชัดว่าแจ็คสัน เวสต์ ไม่ได้ประทับใจเธอเลย มันคงเป็นไปไม่ได้ที่จะเปลี่ยนเป็นแบบนี้

มันเหมือนความฝันสวยงามที่แตกสลาย เธอไม่สามารถหัวเราะเกี่ยวกับเรื่องนี้ได้เลย เธอคิดว่าแจ็คสันจะกระตือรือร้นเกินไปที่จะมอบช่วงเวลาที่ยากลำบากให้กับเธอ แต่คาดไม่ถึงว่าเขาไม่ได้มองเธอด้วยซ้ำ แต่เขาเดินเข้าไปในสำนักงานทันที

ทิฟฟานี่ดึงโทรศัพท์ของเธอออกมาและส่งข้อความถึงแอเรียนอีกครั้ง: ฉันลืมตรวจสอบข้อมูลก่อนออกไปข้างนอกในวันนี้ นี่เป็นวันแรกของฉันที่สำนักงานและหัวหน้าของฉันคือแจ็คสัน เวสต์! ดูเหมือนว่าฉันจะต้องหางานอื่นซ้ำแล้วซ้ำเล่า

แอเรียนรู้สึกสับสนเมื่อได้รับข้อความ: ทำไมเธอต้องหางานใหม่? ฉันไม่คิดว่าเธอจำเป็นต้องทำ เพียงแค่ทำงานของคุณและเขาจะทำหน้าที่ของเขาในฐานะเจ้านายของคุณ คุณได้ปฏิเสธเงินเดือนเล็กน้อยจากบริษัท เล็ก ๆ และไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่เธอจะได้งานนี้ อย่าเสี่ยงเลย

ทิฟฟานี่ไม่ได้เพิกเฉยต่อทุกสิ่งที่แอเรียนชี้ให้เห็น การประเมินอย่างถี่ถ้วนชี้ให้เห็นว่าเธอกับแจ็คสันไม่ได้รู้สึกคับข้องใจกันมากนัก เธอปฏิเสธที่จะชดเชยให้เขาหลังจากที่เข้าไปในรถของเขา... เขาหยิ่งผยองกับเธอนับตั้งแต่นั้นมาและพ่นคำพูดที่แสดงความเกลียดชังใส่เธอทุกครั้งที่เขาพูด ...

ด้วยความยากลำบากเธอสามารถรอดผ่านไปจนถึงเที่ยง ทิฟฟานี่พบกับแอเรียนที่ร้านอาหารจีนก่อนหน้านี้เพื่อคุยโวพร่ำเพ้อ

แอรียนเพิ่งมาถึงชั้นล่างจากที่ทำงานเมื่อเธอเห็นเอธานที่ยืนพิงรถอยู่ข้างถนน เมื่อรู้ว่าทิฟฟานี่เลิกกันแล้วเธอก็พบว่ามันยากมากที่จะปฏิบัติต่อเอธานด้วยความสุภาพ

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเธอเห็นเขาแต่งตัวเต็มยศในชุดสูทและรองเท้าหนังมันทำให้เธอนึกถึงความคับแค้นใจของทิฟฟานี่ สิ่งนี้ทำให้เธอโกรธ

ตอนแรกเธอตั้งใจที่จะเพิกเฉยต่อเขา แต่เธอไม่สามารถยับยั้งความโกรธของเธอได้ เธอจึงเดินเข้าไปหาเขาและพูดว่า “ฉันไม่รู้ว่านายกับทิฟฟี่เลิกกันแล้ว ขอโทษที่ทำให้นายหนักใจในการไปส่งฉันครั้งนั้น”

คำพูดของเธออาจฟังดูไม่เป็นธรรม แต่ในความจริงแล้วคำพูดเหล่านั้นมีความเกลียดชังอย่างหนัก ถ้าเธอรู้ว่าพวกเขาเลิกกันเธอจะไม่มีทางยอมรับความช่วยเหลือของเขาแน่นอน

เอธานยิ้มอย่างเฉยเมย แอเรียนจะได้พบไม่ช้าก็เร็ว; เขาคาดหวังสิ่งนี้ “วันนี้ฉันมาที่นี่เพื่อขอความช่วยเหลือจากเธอ”

“เราไม่ใช่เพื่อนกันจริง ๆ” แอเรียนตะคอกอย่างเย็นชา “เนื่องจากนายเคยมาส่งฉัน ฉันจะทำในสิ่งที่ทำได้ ถือว่าเป็นการตอบแทนของฉันเพื่อความเป็นธรรมของนาน ฉันไม่ชอบติดหนี้ใคร แม้ว่า…รถของนายจะเป็นของขวัญจาก ทิฟฟ์ก็ตาม”

เธอกัดฟันแน่นเมื่อพูดคำว่า “รถของนายเป็นของขวัญจากทิฟฟ์” เธอไม่เข้าใจความรู้สึกในส่วนลึกที่สุดของเอธานและนึกไม่ออกว่าทำไมผู้ชายถึงทิ้งผู้หญิงที่รักเขาสุดใจ นอกจากนี้เขายังดูถูกความเจ็บปวดเมื่อโลกของเธอพังทลาย

สีหน้าของเอธานทรุดลง เขาดึงบัตรธนาคารออกจากกระเป๋าสตางค์ “ส่งต่อให้ทิฟฟ์ให้ฉันที รหัสผ่านคือวันเกิดของเธอ เธอพูดถูก เธอให้รถกับฉันรวมถึงค่าใช้จ่ายทั้งหมดของฉันตอนที่อยู่ต่างประเทศ เงินในการ์ดใบนี้จะเพียงพอที่จะจ่ายคืนให้เธอสำหรับมันทั้งหมด ความรู้สึกไม่สามารถอธิบายได้ทั้งหมด แต่ฉันก็ไม่ต้องการอธิบาย ดีที่สุดคือไม่ต้องเป็นหนี้อะไรเธอเลย ฉันไม่สนหรอกว่านั่นคือสิ่งที่เธอคิดกับฉันหรือเปล่า”

แอเรียนไม่ได้หัวรุนแรงดังนั้นเธอจะไม่สูญเสียเหตุผลและคำสาปแช่งใส่เขาเเทน เธอกัดฟันและพูดว่า “ขอบคุณที่ไม่ปล่อยให้การลงทุนของเธอในช่วงสองสามปีที่ผ่านมาสูญเปล่า!” จากนั้นเธอก็หยิบการ์ดและจากไปโดยไม่หันกลับมาด้วยซ้ำ จนถึงทุกวันนี้เธอยังจำคำอธิบายทั้งหมดของทิฟฟานี่ได้ว่าความรู้สึกที่มีต่อเขามีความหมายกับเธอมากแค่ไหน เธอยังจำได้ว่าทิฟฟานี่เปราะบางและผิดหวังแค่ไหนในข้อความของเธอเมื่อเธอบอกเธอว่าพวกเขาเลิกกันแล้ว