เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 135

“เข้าใจแล้ว" ไบรอันสังเกตเห็นมาร์คอารมณ์ไม่ดีจึงขับรถกลับไปที่ คฤหาสน์ เทรมอนต์ อย่างระมัดระวัง

เมื่อพวกเขาผ่านร้านขายยามาร์คก็พูดขึ้น "หยุดรถ”

ไบรอันเหยียบเบรกอย่างรวดเร็ว มาร์คลงจากรถแล้วเข้าไปในร้านขายยา “ขอยาสำหรับกระเพาะให้ผมหน่อยครับ” เขาบอกกับเภสัช

“เป็นกระเพาะอาหารหรืออย่างอื่นครับ? อาการเป็นอย่างไร? สำหรับผู้ใหญ่หรือเด็กครับ?” เภสัชถาม

มาร์คขมวดคิ้วเล็กน้อย เขาครุ่นคิดสักครู่แล้วตอบว่า “ความอยากอาหารผิดปกติ… คลื่นไส้เรื้อรังและผิวซีด สำหรับผู้ใหญ่”

เมื่อเขาซื้อยาเสร็จแล้วเขาก็เดินกลับไปที่รถด้วยใบหน้าบูดบึ้ง ไบรอันไม่กล้าถามคำถามใด ๆ เขาเพียงแค่เหยียบคันเร่งรถและพาเขากลับไปที่ คฤหาสน์ เทรมอนต์

มาร์คเดินตรงไปที่ห้องนอนพร้อมยา เขาโยนยาลงบนโต๊ะข้างเตียงโดยไม่ได้มองไปที่คนที่นอนอยู่บนเตียง “ทานยาซะ”

แอเรียนลุกขึ้นจากเตียงไม่เข้าใจว่ามาร์คพยายามจะสร้างปัญหาอะไร “ยาอะไร?”

ไม่มีการตอบกลับ เขาคลายเน็คไทด้วยมือข้างหนึ่งขณะที่ดูค่อนข้างหงุดหงิด

แอเรียนหยิบยาออกมาและดูมัน "ฉันสบายดี ไม่ต้องพึ่งยาหรอก”

เธอจะไม่กินยาเพราะมันไม่ใช่ปัญหาเกี่ยวกับกระเพาะอาหาร นอกจากนี้ยาเหล่านี้ส่วนใหญ่ไม่เหมาะที่จะให้สตรีมีครรภ์บริโภค

ไม่ต้องใช้อัจฉริยะที่จะคิดออกว่าแมรี่เป็นคนโทรบอกมาร์ค ไม่อย่างนั้นเขาจะไม่กลับมาและนำยามาให้เธอในทันที

มาร์คมองเธออย่างเย็นชา “ผมไม่ได้ออกจากที่ทำงานและวิ่งกลับมาที่นี่เพื่อดูคุณทำอารมณ์ฉุนเฉียว ถ้าคุณไม่สบายก็กินยาของคุณซะ!”

แอเรียนพูดไม่ออก เธอแสดงอารมณ์ฉุนเฉียวได้อย่างไร? เธอรู้สึกไม่สบายและเหนื่อยเท่านั้น “ฉันไม่ได้อารมณ์ฉุนเฉียว… ฉันสบายดีจริง ๆ ฉันไม่ต้องการยาใด ๆ ถ้าคุณไม่ว่างก็กลับไปทำงาน…”

เธอไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเช่นกัน อย่างไรก็ตาม คำพูดที่ออกมาจากปากของเธอฟังดูเหมือนเธอกำลังอารมณ์ฉุนเฉียวจริง ๆ และยังโทษว่าเขาละเลยเธอเนื่องจากงาน...

เธอปิดปากและมีความเงียบอยู่ระหว่างพวกเขา แมรี่นำแก้วน้ำมาและเคาะประตูที่แง้มทิ้งไว้ “นายหญิง ฟังนายท่านและทานยาเถอะค่ะ เขายังคงห่วงใยคุณนะคะ”

แอเรียนรู้สึกได้ถึงเส้นเลือดที่ขมับของเธอสั่นสองสามครั้ง “ฉัน… ฉันไม่เป็นไรจริง ๆ แค่ให้ฉันอยู่คนเดียว…”

แมรี่เดินมาหาเธอและเอาแก้วใส่ในมือเธอ เธอยังช่วยพูดให้เธอกินยา “นายหญิง คุณไม่ใช่เด็ก ๆ แล้ว คุณจำเป็นต้องรับผิดชอบร่างกายของคุณเอง ทานยานี่เถอะค่ะ”

แอเรียนเครียดภายใต้การจ้องมองของมาร์คและแมรี่ ดูเหมือนว่าจะไม่มีทางรอดจากสถานการณ์ได้… แต่เธอต้องไม่กินยา “ไม่ใช่ปัญหาเกี่ยวกับกระเพาะอาหาร ฉันไม่ต้องการยา แมรี่ มาร์คยังคงทำงานในออฟฟิศ รบกวนไปส่งเขาทีค่ะ ฉันจะสบายดีหลังจากพักผ่อน”

สิ่งนี้ทำให้แมรี่ตกอยู่ในสถานการณ์ที่ยากลำบาก “นายหญิง… ฉัน…”

มาร์คหมดความอดทน เขาหันกลับมาและลงไปชั้นล่างด้วยใบหน้าที่เย็นชา “ลืมไปเถอะถ้าเธอไม่ต้องการรับมัน อย่าโทรหาผมอีกสำหรับเรื่องแบบนี้ ผมไม่ได้ว่างขนาดนั้น!”

แมรี่โยนแอเรียนด้วยสายตาตำหนิจากนั้นก็รีบลงไปชั้นล่าง “นายท่านโปรดอย่าโกรธไปเลยค่ะ นายหญิงต้องหัวเสียแน่ ๆ เพราะคุณไม่เคยกลับมาใช้เวลาร่วมกับเธอเลย มันเป็นเพียงอารมณ์ฉุนเฉียวเล็ก ๆ เธอเป็นภรรยาของคุณ... คุณเฝ้าดูเธอเติบโตขึ้นและคุณยังไม่เข้าใจเธอเหรอคะ?”