เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 142

อีกฝ่ายทำเป็นไม่ได้ยินเธอในขณะที่เขาลงโทษเธอ แอเรียนรู้สึกเหมือนเรือลำเดียวที่ขู่ว่าจะล่มได้ทุกเมื่อในทะเลที่โหมกระหน่ำ

เธอไม่รู้ว่าพายุจะกินเวลานานแค่ไหนก่อนที่ทุกอย่างจะสงบลงในที่สุด มาร์คลุกเดินเข้าไปในห้องน้ำโดยไม่หันกลับมามองด้วยซ้ำ

แอเรียนนอนนิ่งอยู่บนเตียงเหมือนหุ่นที่หักขณะฟังเสียงฝักบัว หัวใจของเธอรู้สึกเหมือนกำลังจะระเบิด เธอรู้สึกเจ็บปวดและเสียใจ ...

ไม่นานหลังจากนั้นมาร์คก็ออกไปจาก คฤหาสน์ เทรมอนต์ เธอได้ยินเสียงเครื่องยนต์รถของเขาอย่างชัดเจนจนกระทั่งมันจางหายไปในระยะไกล

ฉากเดิม ๆ ได้ฉายซ้ำมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วนในอดีตและทุกครั้งที่เธอถูกทิ้งให้รู้สึกเหมือนโลกของเธอแตกสลายอีกครั้ง อย่างไรก็ตาม ความรุนแรงในครั้งนี้เลวร้ายกว่าก่อนหน้านี้มาก

วันรุ่งขึ้น แอเรียนมาทำงานตรงเวลาตามปกติ ฝันร้ายที่เธอได้รับจากเหตุการณ์เมื่อคืนทำให้ผิวของเธอดูแย่ลงกว่าเดิม

เอริกสะดุ้งเมื่อเห็นเธอ “เมื่อคืนคุณทำอะไรกับมาร์ค? รอยคล้ำของคุณปกคลุมเกือบทั้งใบหน้าแล้ว…!”

แอเรียนส่ายหัวและไม่พูดอะไร แต่เอริกมองเธอแปลก ๆ “มัน… เกี่ยวกับ วิล ซีวาน หรือเปล่า?”

เธองงงวย “เรื่องวิลอะไร?”

เอริกหัวเราะอย่างไม่ใส่ใจ “อ๊ะ ลืมไปเถอะ มันเป็นเพียงคำถามสุ่ม ไปทำงานของคุณเถอะ”

เธอผลักเปิดประตูและเดินเข้าไปหาเขา “อืม… ฉันต้องออกไปข้างนอกสักหน่อย ฉันขอลางานได้ไหม เพราะฉันไม่แน่ใจว่าจะสามารถกลับไปทำงานในช่วงเช้าที่เหลือได้หรือไม่?”

เอริกกำลังยุ่งอยู่กับการประมวลผลเอกสารบางอย่าง “ไปเถอะ ผมไม่ค่อยสนใจว่าคุณจะกลับมาทำงานกี่โมง อย่าลืมกลับไปให้ตรงเวลาหลังเลิกงาน ผมไม่อยากที่จะต้องอธิบายให้มาร์คฟัง” เขาพูดโดยไม่แม้แต่จะเงยหน้า

เธอพยักหน้าและหันจากไป เมื่อเธอออกจากที่ทำงานเธอก็เลี้ยวซ้ายตามคำสั่งของวิลและรีบมอง เห็นรถสปอร์ตสีดำที่จอดอยู่ข้างทาง เธอมีลางสังหรณ์ว่านั่นคือรถของวิล

เธอขึ้นรถโดยไม่ได้ตั้งใจจะเข้าไป แต่อย่างใดวิลเลื่อนหน้าต่างลงแล้วพูดว่า “ขึ้นมาสิ”