เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 154

แอรี่มุ่ยใส่เธอ “ฉันไม่ได้พูดอะไรเลยคุณพูดทั้งหมดออกมาเอง… อย่างไรก็ตาม เรื่องอื้อฉาวเมื่อสามปีก่อนเกี่ยวกับรูปถ่ายที่ไม่เหมาะสมของคุณและวิล คุณไม่ควรหลีกเลี่ยงเขาตอนนี้โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อคุณแต่งงานกับพี่มาร์คที่รักแล้วอย่างนั้นเหรอ? เด็กที่คุณเสียไป… เป็นของมาร์คจริง ๆ เหรอ? คุณซื่อสัตย์กับฉันได้ไหมล่ะ?”

ในขณะที่พูดทั้งหมดนี้ แอรี่ยังคงกะพริบตาที่ดูไร้เดียงสาของเธอ เธอทำให้ดูเหมือนว่าเธอเผลอพลั้งปากของเธออย่างไม่เหมาะสมต่อหน้าสาธารณชน

คำตอบของแอเรียนสงบลงอย่างน่าประหลาดใจ “ไม่มันไม่ใช่ของเขา คุณพอใจหรือยัง? ตอนนี้คุณโมโหไหมล่ะ?”

คำพูดของเธอส่งให้ทุกคนลุกฮือทันที ไม่มีใครคาดคิดว่าเธอจะยอมรับอย่างเปิดเผยในที่สาธารณะว่าเธอนอกใจมาร์ค เทรมอนต์!

เอริกก็ตกใจเหมือนกัน “แอเรียน คุณไม่ควรพูดเรื่องไร้สาระนะ! อย่าโกรธเลยน่า เราจะคุยกันหลังเลิกงาน ทำงานของคุณต่อก่อน แอรี่ คุณจะไม่ไปหามาร์คเหรอ? ผมจะไปส่งที่นั่นเอง!”

แอรี่ยอมรับข้อเสนอของเอริกพร้อมกับพยักหน้าจากนั้นก็โน้มตัวไปที่หูของแอเรียนและกระซิบให้ดังพอที่เธอจะได้ยิน "แล้วถ้าฉันเป็นคนที่ชนเธอล่ะ? แม่รู้ว่าเป็นฉันและเธอเป็นคนที่ช่วยฉันจัดการกับมัน เธอมันแค่ไอ้ลูกไม่มีพ่อที่ไม่มีใครต้องการ มาร์คน่าจะเลี้ยงหมาดีกว่าคนอย่างเธอ ไอ้ตัวเล็กในครรภ์ของคุณสมควรตาย”

อารมณ์ที่แอเรียนระงับทั้งหมดนี้ในขณะที่ระเบิดออกมาทันที เธอคว้าทุกอย่างที่หาได้บนโต๊ะทำงานของเธอและเหวี่ยงพวกเขาไปที่แอรี่ราวกับว่าเธอเพิ่งเสียสติไป “เธอคือคนที่สมควรตาย!”

เอริกไม่รู้ว่าอะไรทำให้แอเรียนหยุดชะงักขณะที่เขาดึงแอรี่ ออกไปอย่างรวดเร็ว เอกสารกล่องดินสอและไม้อวบน้ำทรงกลม แต่มีหนามพุ่งเข้าใส่เขาราวกับพายุ

พนักงานคนอื่น ๆ ในที่ทำงานไม่สามารถนั่งนิ่งได้อีกต่อไปเมื่อเห็นเจ้านายของพวกเขาถูกทำร้าย พวกเขาแห่ไปหาแอเรียนและหยุดเธอไว้ “ใจเย็น ๆ !”

แอเรียนถูกตรึงไว้กับโต๊ะทำงานของเธออย่างแน่นหนา หน้าท้องของเธอเจ็บจากการถูกกดทับกับมุมโต๊ะ บาดแผลที่เธอได้รับจากอุบัติเหตุก็เจ็บมากเช่นกัน ถึงอย่างนั้นเธอก็ไม่สนใจเพราะหัวใจของเธอ... เจ็บปวดที่สุด...

เฮเลน คาเมลาน ผู้หญิงคนนั้นได้ ‘ทิ้ง’ เธออีกครั้งหลังจากผ่านไปหลายปี คราวนี้มันไร้ความปราณียิ่งกว่าเมื่อเทียบกับครั้งที่เธอทอดทิ้งในวัยเยาว์

แอเรียนเคยคิดว่าแม่ของเธอทิ้งเธอไปและจากไปเพราะเธอทำตัวไม่ดีพอ… ตอนนี้เธอรู้แล้วว่าผู้หญิงคนนั้นรู้วิธีทิ้งรอยแผลเป็นที่ไม่สามารถลบเลือนได้ด้วยมีดอันแหลมคมในชีวิต แอรี่พูดถูก เธอเป็นแค่คนที่ไม่มีใครต้องการ!

“พอแล้ว! ปล่อยเธอ!” เอริกตื่นตระหนกทันทีที่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

“เอริก คุณเป็นอะไรไหม? ใบหน้าของคุณเลือดออก…!” แอรี่ดูเหมือนว่าเธอกำลังมีความสุขขณะที่เธอใช้ทิชชู่ซับบาดแผลที่มีเลือดออกของเอริก

เอริกหันหน้าหนีด้วยใบหน้าบึ้งตึง "พอได้แล้ว ออกไปให้ไวเลยนะ และอย่าสร้างปัญหาในที่ทำงานของผมอีกต่อไป!”

โดยธรรมชาติแล้ว แอรี่ไม่มีความตั้งใจที่จะอยู่ต่ออยู่แล้ว เนื่องจากเธอบรรลุวัตถุประสงค์ของเธอ เธอพอใจมากที่เห็นแอเรียนคลั่งแบบนั้น

เอริกเรียกแอเรียนเข้าไปในห้องทำงานของเขาและปิดประตู ทั้งสองค่อย ๆ สงบลงและเอริกเป็นคนแรกที่พูดขึ้น “เมื่อกี้แอรี่พูดอะไรกับคุณบ้าง?”

“มันสำคัญขนาดนั้นเลยเหรอ? ฉันอยากจะทำตอนนั้นที่เธอปรากฏตัวอยู่แล้ว คุณสมควรได้รับสิ่งนั้น” เธอตอบอย่างไร้อารมณ์

มุมปากของเอริกกระตุก “ใช่… ผมสมควรได้รับสิ่งนั้น การล่าสัตว์เป็นเรื่องที่น่ากลัวจริง ๆ … ผมเห็นได้ว่าคุณทั้งร่างกายและจิตใจไม่มั่นคง กลับไปพักผ่อนเถอะนะ ผมจริงจังกับมันมาก ผมไม่ใช่หนึ่งในเจ้านายที่รู้วิธีหาประโยชน์จากพนักงานของผมเท่านั้น คุณ… เพิ่งแท้ง ไม่ว่าในกรณีใดคุณต้องพักผ่อนอย่างน้อยครึ่งเดือน”

ครั้งนี้แอเรียนไม่ปฏิเสธ เธอหันกลับมาและจากไป