เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 155

แทนที่จะกลับไปที่ คฤหาสน์ เทรมอนต์ หลังจากออกจากที่ทำงาน แอเรียนส่งข้อความหาวิล 'นายสบายดีหรือเปล่า? ฉันขอโทษที่คุณมีส่วนเกี่ยวข้องกับอุบัติเหตุต ฉันตกเป็นเป้าหมาย’

วิลโทรหาเธอโดยตรงทางโทรศัพท์ "ฉันสบายดี มันแค่รอยขีดข่วน แต่… ตอนนี้เธอไม่เป็นไรใช่ไหม? เธอหมายถึงอะไรที่เธอตกเป็นเป้าหมาย?”

แอเรียนไม่ต้องการยัดเยียดเรื่องน่ารังเกียจเหล่านั้นให้กับคนอื่น ๆ เธอจึงไม่ได้บอกอะไรกับวิล “ฉันสบายดี ดังนั้นเราจะไม่พูดถึงเรื่องนั้นอีกต่อไป ฉันดีใจที่นานสบายดีนะ ฉันจะวางสายเดี๋ยวนี้”

โดยไม่ให้โอกาสวิลได้พูดอย่างอื่น แอเรียนก็วางสายอย่างรวดเร็ว

เนื่องจากทิฟฟานี่ทำงานอยู่และแอเรียนก็ไม่อยากรบกวนเธอเช่นกัน เธอจึงหาร้านกาแฟไปเรื่อยเพื่อใช้เวลาของเธอ เธอค่อย ๆ ผ่อนคลายในขณะที่จิบลาเต้ถ้วยที่เธอสั่งในขณะที่มองดูการจราจรที่พลุกพล่านอยู่นอกหน้าต่าง

ทันใดนั้น เธอก็สังเกตเห็นแมวจรจัดตัวหนึ่งเดินผ่านหน้าต่างด้านนอก แม้ว่ามันจะสกปรก แต่แอเรียนสามารถบอกได้ว่ามันมีขนสีขาว แมวมองเธออย่างอยากรู้อยากเห็นด้วยดวงตาสีน้ำทะเลราวกับว่ามันเพิ่งค้นพบบางสิ่งบางอย่างที่แปลกใหม่

มุมปากของเธอยกขึ้นโดยไม่ได้ตั้งใจขณะที่เธอกดมือกับหน้าต่างกระจก เธอไม่ได้คาดหวังว่าแมวจรจัดจะยกอุ้งเท้าและกดมันไว้กับหน้าต่างด้วย เมื่อมือของพวกเขาถูกคั่นด้วยชั้นของกระจก ในขณะนั้นแอเรียนได้ตัดสินใจที่จะพามันกลับไปด้วย

เมื่อเธอนำแมวจรจัดกลับไปที่ คฤหาสน์ เทรมอนต์ หลังจากพามันไปที่ร้านขายสัตว์เลี้ยงสำหรับทำความสะอาด แมรี่ก็หน้าซีดด้วยความตกใจ “แอริ เธอไปเอาแมวตัวนี้มาจากไหน? ฉันคิดว่านายท่านแพ้แมวเขาไม่เคยอนุญาตให้เลี้ยงสัตว์ที่บ้านเลย…”

แพ้? ไม่อนุญาตให้นำสัตว์เลี้ยงเข้ามา? เหตุผลที่มากกว่าทำให้เธอเก็บมันไว้!

“แมรี่ หนูเป็นนายหญิงของบ้านนี้ใช่ไหม? นี่คือบ้านของฉันด้วย หนูต้องขออนุมัติจากใครให้ทำอะไรในบ้านของตัวเองหรือไม่? ถ้าเขาไม่ชอบนั่นก็คือเรื่องของเขา การทำอะไรก็ได้ตามใจหนูไม่มีอะไรผิด หนูสามารถนอนคนละห้องได้ตลอดเวลาและให้แมวอยู่ในห้องของตัวเองเพื่อที่มันจะได้ไม่รบกวนเขา”