เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 155

แทนที่จะกลับไปที่ คฤหาสน์ เทรมอนต์ หลังจากออกจากที่ทำงาน แอเรียนส่งข้อความหาวิล 'นายสบายดีหรือเปล่า? ฉันขอโทษที่คุณมีส่วนเกี่ยวข้องกับอุบัติเหตุต ฉันตกเป็นเป้าหมาย’

วิลโทรหาเธอโดยตรงทางโทรศัพท์ "ฉันสบายดี มันแค่รอยขีดข่วน แต่… ตอนนี้เธอไม่เป็นไรใช่ไหม? เธอหมายถึงอะไรที่เธอตกเป็นเป้าหมาย?”

แอเรียนไม่ต้องการยัดเยียดเรื่องน่ารังเกียจเหล่านั้นให้กับคนอื่น ๆ เธอจึงไม่ได้บอกอะไรกับวิล “ฉันสบายดี ดังนั้นเราจะไม่พูดถึงเรื่องนั้นอีกต่อไป ฉันดีใจที่นานสบายดีนะ ฉันจะวางสายเดี๋ยวนี้”

โดยไม่ให้โอกาสวิลได้พูดอย่างอื่น แอเรียนก็วางสายอย่างรวดเร็ว

เนื่องจากทิฟฟานี่ทำงานอยู่และแอเรียนก็ไม่อยากรบกวนเธอเช่นกัน เธอจึงหาร้านกาแฟไปเรื่อยเพื่อใช้เวลาของเธอ เธอค่อย ๆ ผ่อนคลายในขณะที่จิบลาเต้ถ้วยที่เธอสั่งในขณะที่มองดูการจราจรที่พลุกพล่านอยู่นอกหน้าต่าง

ทันใดนั้น เธอก็สังเกตเห็นแมวจรจัดตัวหนึ่งเดินผ่านหน้าต่างด้านนอก แม้ว่ามันจะสกปรก แต่แอเรียนสามารถบอกได้ว่ามันมีขนสีขาว แมวมองเธออย่างอยากรู้อยากเห็นด้วยดวงตาสีน้ำทะเลราวกับว่ามันเพิ่งค้นพบบางสิ่งบางอย่างที่แปลกใหม่

มุมปากของเธอยกขึ้นโดยไม่ได้ตั้งใจขณะที่เธอกดมือกับหน้าต่างกระจก เธอไม่ได้คาดหวังว่าแมวจรจัดจะยกอุ้งเท้าและกดมันไว้กับหน้าต่างด้วย เมื่อมือของพวกเขาถูกคั่นด้วยชั้นของกระจก ในขณะนั้นแอเรียนได้ตัดสินใจที่จะพามันกลับไปด้วย

เมื่อเธอนำแมวจรจัดกลับไปที่ คฤหาสน์ เทรมอนต์ หลังจากพามันไปที่ร้านขายสัตว์เลี้ยงสำหรับทำความสะอาด แมรี่ก็หน้าซีดด้วยความตกใจ “แอริ เธอไปเอาแมวตัวนี้มาจากไหน? ฉันคิดว่านายท่านแพ้แมวเขาไม่เคยอนุญาตให้เลี้ยงสัตว์ที่บ้านเลย…”

แพ้? ไม่อนุญาตให้นำสัตว์เลี้ยงเข้ามา? เหตุผลที่มากกว่าทำให้เธอเก็บมันไว้!

“แมรี่ หนูเป็นนายหญิงของบ้านนี้ใช่ไหม? นี่คือบ้านของฉันด้วย หนูต้องขออนุมัติจากใครให้ทำอะไรในบ้านของตัวเองหรือไม่? ถ้าเขาไม่ชอบนั่นก็คือเรื่องของเขา การทำอะไรก็ได้ตามใจหนูไม่มีอะไรผิด หนูสามารถนอนคนละห้องได้ตลอดเวลาและให้แมวอยู่ในห้องของตัวเองเพื่อที่มันจะได้ไม่รบกวนเขา”

แอเรียนพาแมวขึ้นไปชั้นบนด้วยรอยยิ้มหลังจากพูดแบบนั้น เธอลังเลอยู่ครู่หนึ่งที่หน้าประตูห้องนอนจากนั้นก็ตัดสินใจเก็บแมวไว้ในห้องสตูดิโอของเธอ เธอตัดสินใจไม่ให้นำมันเข้าไปในห้องนอนของมาร์คเพราะเธอรู้ดีถึงความรุนแรงของโรคภูมิแพ้ มาร์คอาจเสียชีวิตได้หากแพ้แมวอย่างรุนแรง

การกระทำของเธอถูกมองว่าเป็นการผูกมัดความตายในสายตาของแมรี่ แมรี่ไม่เข้าใจว่าทำไมจู่ ๆ แอเรียนถึงกลายเป็นคนที่ ‘ไม่กลัว’ หลังจากที่ระมัดระวังตัวมาตลอดในอดีต เห็นได้ชัดว่าเธอกำลังต่อต้านมาร์ค!

เพื่อป้องกันไม่ให้มาร์คค้นพบการมีอยู่ของแมวตัวนั้น แมรี่จึงสั่งให้ทุกคนใน คฤหาสน์ เทรมอนต์ ไม่พูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ เธอยังแอบล็อกสตูดิโอโดยที่แอเรียนไม่รู้ด้วยซ้ำ

สิ่งที่เธอกังวลก็เกิดขึ้น มาร์คกลับบ้านโดยไม่คาดคิดในคืนนี้ แมรี่เตือนแอเรียนอย่างประหม่า “แอริ เธอต้องอย่าให้นายท่านรู้ว่าเธอเลี้ยงแมวไว้ เนื่องจากปกติเขาจะไม่อยู่บ้านเราจะเก็บเป็นความลับให้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้…”

แอเรียนมองไม่แยแส “ทำไมเราต้องซ่อนมัน? ไม่ใช่เรื่องที่น่าละอายเลย หนูไม่สามารถซ่อนมันจากเขาได้ถ้าเขาต้องการรู้เช่นเดียวกับที่เขารู้ว่าหนูไปที่ไหน หนูทำอะไร และหนูเจอใคร เขาอาจจะรู้แล้วก็ได้ว่าหนูพาแมวกลับมาบ้าน”

แมรี่ถอนหายใจอย่างกระวนกระวายจากนั้นรีบลงไปชั้นล่างเพื่อเตรียมอาหารเย็น

แอเรียนหยุดซ่อนตัวจากมาร์คและตามแมรี่ไปชั้นล่าง แม้ว่าเธอจะยังคงเสียใจ… ไม่เลยตอนนี้ยิ่งเสียใจที่ต้องเจอเขา แต่เธอก็ไม่ได้วางแผนที่จะซ่อนตัวจากเขาอีกต่อไป หลังจากนั้นก็ไม่มีจุดหมายในการใช้ชีวิตเหมือนหนูตัวหนึ่ง

ทันทีที่เธอเดินมาถึงบันไดขั้นบนสุดพ่อบ้านเฮนรี่ก็ขึ้นไปหาเธอแล้วพูดว่า "นายหญิง นายท่านกำลังมองหาคุณ"

เธอเหลือบไปทางห้องนั่งเล่นและเห็นมาร์คนั่งอยู่บนโซฟาจึงเดินเข้ามาหาเขา “ทำไมคุณถึงมองหาฉัน? แอรี่บอกคุณไหมว่าวันนี้ฉันอยากฆ่าเธอ?”

มาร์คเงยหน้าขึ้นมองเธอแล้วขมวดคิ้ว “คุณไม่เห็นข่าวเหรอ?”

แอเรียนหยิบโทรศัพท์ของเธอออกมาและเห็นว่าหนึ่งในข่าวที่กำลังมาแรงมีชื่อว่า 'นางแอเรียน เทรมอนต์ ยอมรับอย่างเปิดเผยในที่ทำงานว่าพ่อของเด็กที่เธอแท้งจากอุบัติเหตุทางรถยนต์เมื่อสองสามวันก่อนไม่ใช่ของนายเทรมอนต์'