เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 156

ข่าวดังกล่าวเป็นการกล่าวว่าเธอนอกใจ มาร์ค เทรมอนต์ โดยไม่ระบุชัดเจนในชื่อ

หลังจากอ่านข่าว แอเรียนก็เก็บโทรศัพท์กลับเข้าไปในกระเป๋าอย่างใจเย็น “ตอนนี้ฉันได้เห็นแล้ว แล้วไงล่ะ?”

มาร์คก้มหน้าลงและดูเหมือนเขากำลังจะเขมือบใครบางคนที่ยังมีชีวิตอยู่ “แล้วไง?” เขาถามเธอซ้ำด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

แอเรียนยักไหล่กลับมาที่เขา "อะไร? คุณขอให้ฉันอ่านข่าวและฉันก็ทำแล้ว แล้วไงล่ะ? คุณไม่ได้บอกว่าเด็กไม่ใช่ของคุณหรือ? ตอนนี้คนทั้งโลกรู้แล้วว่าไม่ใช่ของคุณ มันไม่ดีเหรอ? อย่างน้อยตอนนี้คุณก็ไม่ต้องรับบทเป็นพ่อ”

แม่รี่บังเอิญได้ยินคำพูดของแอเรียน เมื่อเธอถือจานไปที่ห้องนั่งเล่น เธอตกใจมากจนจานหลุดจากการจับของเธอและแตกกระจายลงบนพื้นทันทีพร้อมกับเสียงดัง มาร์คกระโดดขึ้นจากที่นั่งและจับไหล่ของเธอ “พูดอีกครั้งสิ!”

แอเรียนมองไปที่ผู้ชายตรงหน้าเธอด้วยความเฉยเมยอย่างไม่เคยปรากฏมาก่อนในสายตาของเธอ เธอไม่สงสัยเลยว่ามาร์คจะตีเธอเพราะเธอรู้ว่าเธอทำให้เขาโกรธได้สำเร็จ

ถึงอย่างนั้น เธอก็ไม่กลัวแล้วในตอนนี้ ในที่สุดเธอก็รู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่งที่ได้รู้ว่าการใช้ชีวิตอย่างระมัดระวังเป็นอย่างไร

เมื่อเห็นฉากนั้นแมรี่รีบเดินไปหาพวกเขาและดึงมาร์คออกไป “ทำไมคุณแค่พูดโดยไม่ใช้ความรุนแรงไม่ได้เหรอคะ? คุณชายคุณไม่เคยทำร้ายเธอเลยตั้งแต่เธอยังเด็ก คุณสามารถพาตัวเองไปตีเธอได้จริงหรือ? แอริแค่พูดออกมาด้วยความโกรธ คุณต้องทะเลาะกับเธอแบบนี้เลยเหรอ?”

มาร์คยืดเสื้อผ้าของเขาออกด้วยมือเรียวและดูเหมือนจะพยายามอย่างเต็มที่ที่จะระงับความโกรธของเขา “แอเรียน วินน์ ฉันประเมินตัวเองต่ำไป เธอต้องการที่จะต่อต้านฉันใช่ไหม? ฉันอยากจะเห็นว่าเธอมีความสามารถอะไรบ้าง!”

เมื่อบรรยากาศมาถึงจุดสูงสุด แมวเหมียวที่ไม่เข้ากับอารมณ์ก็ส่งเสียงดังขึ้นทันที

แมรี่แอบกลัวเพราะเธอรู้ว่าสิ่งต่าง ๆ กำลังจะเลวร้ายลง แม้ว่าประตูของสตูดิโอจะถูกล็อค แต่เธอก็ไม่ได้ปิดหน้าต่าง แมวสามารถกระโดดออกจากหน้าต่างได้อย่างสมบูรณ์แบบ!

สีหน้าของมาร์คเปลี่ยนไปทันทีเมื่อเขาตามเสียง แมวสีขาวตัวอ้วนค่อย ๆ เดินเข้ามาทางประตูทางเข้าหลัก มันไปถูตัวกับขาของแอเรียน จากนั้นก็... ตรงไปหาเขา!

ไม่รู้ว่าสิ่งมีชีวิตตัวนี้มาจากไหน มาร์คไม่สามารถตอบสนองได้จนกว่าแมวจะเริ่มถูตัวกับกางเกงของเขาอย่างบ้าคลั่ง

แมรี่หัวเราะเบา ๆ “ดูเหมือนเจ้าตัวน้อยนี้จะบอกได้ว่าใครเป็นเจ้าของบ้าน น่ารักขนาดไหนกันเขียว…!”

แอเรียนเฝ้าดูว่าแมวสีขาวได้พยายามอย่างเต็มที่เพื่อให้ มาร์คพอใจกับสิ่งที่เป็นอยู่และเธอก็อดไม่ได้ที่จะร้องไห้

ดูเหมือนว่าเธอพยายามอย่างเต็มที่เพื่อทำให้เขาพอใจในอดีต ไม่ว่าเขาจะเกลียดเธอมากแค่ไหนหรือเขาแสดงท่าทีรังเกียจเธอมากแค่ไหน แต่เธอก็ยังพยายามทำให้เขาพอใจเท่าที่จะทำได้ ...

เธอก้าวไปข้างหน้าและอุ้มแมวขึ้นมาก่อนที่มาร์คจะตะครุบ “มานี่ ข้าวปั้น ได้เวลาอาหารแล้ว”

ทันทีที่เธอพูดจบเธอก็เดินขึ้นไปชั้นบนพร้อมกับแมวในอ้อมแขนโดยไม่สนใจใบหน้าที่แสนจะบูดของมาร์ค

หลังจากวางแมวในสตูดิโอแล้ว แอเรียนก็ล็อกประตูและหน้าต่างอย่างระมัดระวังก่อนจะกลับไปที่ห้องอาหารชั้นล่าง ในตอนนั้นอาหารส่วนใหญ่ถูกเสิร์ฟบนโต๊ะและมีแม่บ้านทำความสะอาดพื้นห้องนั่งเล่นอยู่สองสามคน เธอสังเกตว่ามาร์คก็เปลี่ยนเสื้อผ้าเหมือนกัน เมื่อรู้ว่ามาร์คเกลียดแมวอย่างสุดหัวใจเธอจึงแสร้งทำเป็นไม่สังเกตและทำเฉยเมย

“กำจัดสิ่งนั้นทิ้งซะ!” มาร์คนั่งลงตรงข้ามเธอและสั่งเธออย่างเย็นชา