เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 159

ราวกับว่ารับรู้ถึงอารมณ์ของเธอ ข้าวปั้นเหยียดอุ้งเท้าออกแล้วลูบหลังของแอเรียน เธอวางแมวลงแล้วเดินไปที่หน้าต่าง เธอโทรหามาร์คทางโทรศัพท์ แต่วางสายไปอย่างรวดเร็วก่อนที่สายจะต่อติด

ไม่มีประเด็นที่จะเรียกร้องและถามมาร์คในตอนนี้ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องส่วนตัวหรือไม่ เธอก็ไม่มีเหตุผลที่จะถามเขาเกี่ยวกับเรื่องธุรกิจ

เธอโทรหาวิลแทน “บริษัทของนายถูกซื้อกิจการโดยมาร์คเหรอ? ทำไมนายไม่บอกฉันก่อนหน้านี้? นายโทรหาฉันก่อนหน้านี้เพราะแบบนี้ใช่ไหม? ตอนนั้นนายคงหดหู่มาก…”

ด้วยน้ำเสียงที่ไม่แยแสวิลล์กล่าวว่า “ผู้อ่อนแอย่อมตกเป็นเหยื่อของผู้แข็งแกร่ง ตระกูลซีวานด้อยกว่าตระกูลเทรมอนต์ การซื้อขายไม่ใช่เรื่องน่าแปลกใจ ฉันควรจะขอบคุณที่เขาไม่ได้เอาไปทั้งหมด แต่ปล่อยให้ฉันบริหารบริษัทต่อไปแทน สิ่งเดียวที่แตกต่างคือฉันจะทำงานให้เขา วันหนึ่งฉันจะเอาของที่เป็นของตระกูลซีวานกลับคืนมา ไม่ต้องกังวลนะ แอริ ไม่เป็นไรจริง ๆ”

แอเรียนกัดริมฝีปากของเธอ "ฉันเชื่อนาย ไม่มีอะไรหยุดนายได้ ทุกอย่างจะดีขึ้นเอง”

หลังจากหยุดชั่วครู่ จู่ ๆ วิลก็เปลี่ยนเรื่อง “ฉันจะถอนหมั้น”

แอเรียนตะลึง “ถอน… หมั้น อย่างนั้นเหรอ? ทำไม? นายไม่ได้กำลังทำให้สิ่งต่าง ๆ มันแย่ลงโดยการทำแบบนี้ในเวลาแบบนี้เหรอ?”

วิลคิดเป็นอย่างอื่น “ฉันไม่เคยชอบเวนดี้ ตอนนี้มันเกิดขึ้นกับครอบครัวซีวานแล้ว ไม่มีเหตุผลที่ฉันจะเอากาลีนาเข้ามาเกี่ยวข้อง การถอนหมั้นตอนนี้จะเป็นประโยชน์ต่อทุกฝ่าย ฉันยังไม่จำเป็นต้องพึ่งพาผู้หญิงคนหนึ่งเพื่อเลี้ยงดูครอบครัวซีวานหรอกนะ ตอนนี้ฉันยังมีการประชุมที่ต้องเข้าร่วม ถ้าอย่างนั้นแค่นี้ก่อนนะ”

สิ้นสุดการโทรและแอเรียนก็หายใจเข้าลึก ๆ ไม่ว่าจะสามปีที่แล้วหรือตอนนี้เธอก็ยังไม่สามารถปกป้องใครจากมาร์คได้เลย ความแตกต่างเพียงอย่างเดียวในตอนนี้คือเธอจะไม่ประนีประนอมอีกต่อไป

ในช่วงบ่าย แมรี่รีบเข้าไปในสตูดิโอของเธอ “แอริ นายท่านจะกลับมาทานอาหารเย็นในคืนนี้ เก็บแมวของเธอให้ดี… เจ้าข้าวปั้นไว้ในสตูดิโอและอย่าปล่อยให้มันหลุดออกไป ไม่อย่างนั้นนายท่านจะโกรธอีกครั้ง”

แอเรียนฮัมตอบจากนั้นก็ออกไปหลังจากใส่อาหารแมวและน้ำให้กับข้าวปั้นเพียงพอแล้ว

มาร์คกลับเร็วกว่าปกติในวันนี้ เขาถึงบ้านแล้วตอนห้าโมงครึ่ง คนในครัวเตรียมอาหารเย็นตามเวลาที่เขาจะกลับบ้านดังนั้นเมื่อถึงเวลาที่เขาลงมาหลังจากอาบน้ำเสร็จอาหารเย็นก็ถูกเสิร์ฟบนโต๊ะแล้ว

แอเรียนนั่งลงด้วยตัวเองก่อนแล้วหยิบส้อมขึ้นมา เธอวางปลาแซลมอนสองชิ้นไว้บนจานเปล่าเพื่อนำไปให้ข้าวปั้นหลังอาหารเย็น

มาร์คขมวดคิ้วอย่างช่วยไม่ได้ “เธอยังไม่ได้กำจัดแมวตัวนั้นเหรอ?”

แอเรียนเหลือบมองเขา “ฉันจะกำจัดข้าวปั้น ถ้าคุณกำจัดผู้หญิงคนอื่น ๆ ออกไป ไม่อย่างนั้นก็คงไม่มีอะไรต้องคุย เพราะคุณไม่ต้องการหย่าร้างกับฉันหรือปล่อยให้ฉันทำในสิ่งที่ฉันต้องการ ดังนั้นอย่าคิดที่จะทำสิ่งต่าง ๆ ในแบบของคุณ”

มาร์ครู้ดีว่าแอเรียนไม่สนใจว่าจะมีผู้หญิงกี่คนที่เขาเก็บไว้ข้างนอก เธอแค่อยากจะเถียงกับเขาเพื่อผลประโยชน์ในการเถียง “ถ้าอย่างนั้น เธอควรดูแลแมวตัวนั้นให้ดีกว่านี้และอย่าปล่อยให้มันอยู่นอกสายตาแม้แต่วินาทีเดียว”

แอเรียนหยุดกลางคันเพื่อหยิบอาหารของเธอ “มาร์ค เทรมอนต์ ก็ลองทิ้งมันไปสิ ถ้าคุณกล้า”

ห้องอาหารขนาดใหญ่เงียบมากจนได้ยินเสียงเข็มหมุดหล่น มาร์คถึงกับสงสัยในหูของตัวเอง นี่ยังเป็นเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนเดิมที่เคยเชื่อฟังเขามาก ๆ หรือเปล่า?

ด้วยเหตุผลบางอย่างเขาไม่ได้โกรธ แต่อย่างใด... แต่เขารู้สึกว่าพวกเขาทะเลาะกันเหมือนคู่รักที่แต่งงานแล้ว

เมื่อเขากลับมามีสติเขาก็ยังอดคิดไม่ได้ว่าความรู้สึกนี้มันแปลกเกินไป “เธอจะทำอะไรได้บ้างถ้าฉันจะทิ้งมันไป” เขาถามอย่างเย็นชา

แอเรียนมองไปที่เขาและพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังว่า “เพราะว่าแอรี่ คินซีย์ มีความสำคัญสำหรับคุณมาก ถ้าคุณเต็มใจที่จะเปรียบเทียบเธอกับแมวของฉัน ฉันก็ไม่รังเกียจที่จะปฏิบัติต่อเธอแบบเดียวกับที่คุณปฏิบัติกับแมวของฉัน”

จู่ ๆ มาร์คก็รู้สึกเหมือนแอเรียนเป็นเด็กอีกครั้ง “โอ้ ตามที่คุณต้องการเลย”