เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 167

แอเรียนตะคอกเบา ๆ “มันเป็นแมวจรจัดที่ฉันรับมา มาร์คไม่ยอมให้ฉันเลี้ยง แต่ฉันก็ยังจะเลี้ยง หลังจากที่เราทะเลาะกันหลายครั้งเขาก็ตกลงที่จะให้ฉันเลี้ยงมันไว้ที่สนาม ฉันปล่อยให้มันเข้ามาในบ้านตอนที่เขาไม่อยู่บ้านเท่านั้น”

ทิฟฟานี่ยกนิ้วให้เธอ “เธอนี่เจ๋งมากที่มีความกล้าที่จะฟาดฟันกับมาร์ค ฉันไม่ได้คาดหวังว่าเธอจะเป็นหมาป่าในคราบลูกแกะ”

ไม่อยากจะพูดถึงมาร์คอีกต่อไป แอเรียนจึงเปลี่ยนเรื่อง “แล้วนี่เป็นเรื่องอะไรที่เธอต้องบ่นมากมายและเลือดของเธอจะเดือดเมื่อพูดถึงแม่ของเธอ?”

การแสดงออกบนใบหน้าของทิฟฟานี่เปลี่ยนไปอย่างขมขื่นและแสดงความเกลียดชัง “ตอนนี้ฉันรู้สึกกังวลมาก ฉันรู้สึกว่าชีวิตที่เหลือของฉันจะดูเยือกเย็นถ้าฉันจะอยู่กับแม่ของฉัน มันเหนื่อยเกินไป… ตอนนี้ฉันทำงานที่บริษัทของแจ็คสันและทำงานพาร์ทไทม์ตอนกลางคืนด้วย แม้จะมีรายได้สองทาง แต่ฉันก็ไม่สามารถเลี้ยงดูแม่ได้ เธอไม่สามารถกำจัดความหลงใหลในสินค้าฟุ่มเฟือยและพฤติกรรมการใช้จ่ายอย่างฟุ่มเฟือยได้ ไม่เพียงแค่นั้นเธอยังเล่นไพ่นกกระจอกและเล่นการพนันได้เงินมากมาย ทุกครั้งที่เราพูดถึงเรื่องนี้มันก็จบลงด้วยการทะเลาะกัน ฉันไม่พูดเรื่องนี่กับแม่อีกแล้ว”

แอเรียนรู้เรื่องนี้มาก่อนแล้วทำได้เพียงปลอบใจทิฟฟานี่ “เธอยังไม่ชินกับชีวิตของคนธรรมดา มันจะดีขึ้นเมื่อเวลาผ่านไป อย่ากังวลกับมันมากเกินไป แต่เธอต้องทำให้แม่เข้าใจว่าตอนนี้สถานการณ์แตกต่างออกไป ไม่มีภูเขาแห่งความมั่งคั่งที่บ้านให้เธอใช้จ่ายสุรุ่ยสุร่าย เธอต้องบอกให้แม่รู้ด้วยว่าเธอเหนื่อยแค่ไหน เธอต้องรู้สึกเสียใจกับลูกสาวใช่ไหมล่ะ?”

ทิฟฟานี่ไม่ได้คิดว่าลิเลียนสงสารเธอ “เอาเถอะ ถ้าแม่รู้สึกเสียใจกับฉันจริง ๆ เธอคงไม่คิดว่าฉันจะเตรียมอาหารให้เธอสามมื้อต่อวันราวกับว่าเธอพิการ เธอไม่ทำงานบ้านด้วยซ้ำ ฉันต้องทำทุกอย่าง ถ้าพ่อของฉันยังมีชีวิตอยู่เขาคงไม่สามารถยืนดูให้เธอแสดงกิริยาแบบนี้ได้แน่นอน สิ่งที่ฉันกลัวที่สุดคือเธอจะพบว่ายังมีเงินเหลืออยู่ในบัตรซึ่งก่อนหน้านี้เอธานขอให้เธอส่งให้ฉัน ถ้าแม่รู้ ฉันแน่ใจว่าแม่จะใช้เงินทั้งหมดในเวลาเพียงไม่กี่วัน ฉันกำลังเก็บเงินจำนวนนั้นเพื่อจ่ายเงินดาวน์สำหรับบ้าน ฉันได้เห็นบ้านสองสามหลังและพบบ้านที่ฉันชอบ แต่ฉันยังต้องการอีกเล็กน้อยเพื่อให้มีเงินดาวน์เพียงพอ”

แอเรียนสามารถเห็นหญิงสาวคนหนึ่งที่พยายามจะมีชีวิตอยู่ในตัวทิฟฟานี่และเธอก็อิจฉาเล็กน้อย เธอปรารถนาที่จะมีชีวิตเหมือนคนทั่วไปเช่นกันแม้ว่านั่นจะหมายความว่าเธอต้องกังวลเกี่ยวกับชีวิตก็ตาม อย่างน้อยเธอก็จะมีอิสระมีเป้าหมายในชีวิตและมีความหวัง

แล้วถ้าเธอเป็นคุณหญิงเทรมอนต์ที่ใครหลาย ๆ คนอิจฉาล่ะ? ไม่ว่าบึงจะดูงดงามแค่ไหน แต่ก็ยังคงเป็นบึง คุณภาพที่แท้จริงไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้

เมื่อเห็นว่าแอเรียนไม่ได้คุยต่อ ทันใดนั้นทิฟฟานี่ก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นและลดเสียง “แอริ ฉันหวังว่า… มาร์คไม่ได้สัมผัสเธอเมื่อไม่นานมานี้หรอกนะ”

“อะไรนะ…?" ใบหน้าของแอเรียนเปลี่ยนเป็นสีแดงทันที

“เธอไม่สามารถทำแบบนั้นได้อย่างน้อยหนึ่งเดือนหลังจากการแท้งบุตร นอกจากนี้เขายังปฏิบัติต่อเธอไม่ดีนัก เธอต้องทะนุถนอมตัวเองและอย่าให้เขาแตะต้องตัวเธอเด็ดขาด” ทิฟฟานี่แนะนำเธออย่างเคร่งขรึม

แอเรียนกระแอมเบา ๆ สองครั้ง “ไม่… เขาจะไม่แตะต้องฉัน เขาไม่ได้ขาดสิ่งนั้นกับผู้หญิงมากมายที่นั่น”

ทิฟฟานี่ขมวดคิ้ว “เธอกำลังบอกว่าเขามีผู้หญิงคนอื่นอยู่ข้างนอกเหรอ? ใคร? ไม่เคยมีเรื่องอื้อฉาวใด ๆ เกิดขึ้นกับมาร์ค ฉันเห็นว่าแทนที่จะมีลักษณะที่ดีเขาแค่ซ่อนมันไว้ได้ดีเท่านั้นเอง เขาทำสิ่งที่น่ากลัวแบบนั้นจริงๆ เหรอ? ประสาทของเขา!”

แอเรียนรู้สึกประหม่าเมื่อเธอเผลอพูดไป “นั่นเป็นเพียงคำพูดธรรมดา ๆ ! ถึงเขาจะทำ แต่ฉันก็ยังจับไม่ได้ เธอไม่ควรไปพ่นสิ่งนั้นต่อนะ…”

เธอไม่กล้าบอกทิฟฟานี่เกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างแอรี่และมาร์ค เมื่อรู้บุคลิกของทิฟฟานี่แล้วเธอคงต้องตามล่ามาร์คให้ได้

ทิฟฟานี่ถอนหายใจอย่างโล่งอกและทิ้งเรื่องมันไป ตอนบ่ายเธอออกไปก่อนที่มาร์คจะกลับมา

แอเรียนนำข้าวปั้นกลับมาที่สนามหญ้าอีกครั้ง เมื่อถึงสี่โมงเย็นรถของมาร์คก็มาถึงทางเข้า เขาตรงต่อเวลาจริง ๆ

เมื่อเขาลงจากรถ ข้าวปั้นก็เดินเข้ามาหาเขาด้วยท่าทางที่ ‘น่าหลงใหล’ แม้ว่าตอนนี้มันควรจะอยู่ในสวนหลังบ้านก็ตาม เขาขมวดคิ้วจากนั้นก็รีบเดินผ่านประตูและขึ้นไปชั้นบนราวกับว่าเขาจะตายในที่นั้นถ้าเขาได้สัมผัสกับข้าวปั้น