เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 170

เมื่อแอเรียนไม่ได้รับคำตอบเธอจึงพูดต่อ "อะไรนะ? คุณมีเงินไปเกลือกกลั้วข้างนอก แต่ไม่มีให้ภรรยาอย่างนั้นเหรอ?”

"ฉันเข้าใจแล้ว” รอยยิ้มที่คลุมเครือปรากฏขึ้นในดวงตาของมาร์ค

หลังจากวางสายเขาก็โอนเงินบางส่วนให้เธอทางโทรศัพท์ทันที รอยยิ้มในดวงตาของเขาพุ่งไปที่ริมฝีปากของเขา

แอรี่อดไม่ได้ที่จะรู้สึกอิจฉาเมื่อสังเกตเห็นว่ามาร์คดูเหมือนอารมณ์ดีหลังจากรับสาย “พี่มาร์คที่รัก นั่นใครเหรอคะ? คุณดูมีความสุขมากหลังจากรับสายนั้นน่ะค่ะ…”

รอยยิ้มบนใบหน้าของมาร์คลดลงทันทีในขณะที่เขาตอบอย่างเฉยเมยว่า “ไม่มีอะไรเป็นพิเศษหรอกครับ”

เฮเลนสังเกตเห็นสถานการณ์และกระซิบว่า “แอรี่ ลูกไม่พูดมากไปหน่อยหรือ? ขนาดอาหารก็ยังหยุดปากลูกไม่ได้สินะ?”

แอรี่ปิดปากด้วยความรำคาญ สัญชาตญาณของผู้หญิงแม่นยำมาก คนที่เรียกมาร์คเมื่อกี้ไม่ใช่คนธรรมดาแน่นอน

แอเรียนมองไปที่การแจ้งเตือนธุรกรรมทางโทรศัพท์ด้วยความรู้สึกขัดแย้งเล็กน้อยในใจ เธอไม่เคยคาดหวังว่าจะได้เงินจากมาร์คมาง่าย ๆ และไม่เพียงแค่นั้น มันยังเป็นเงินก้อนใหญ่เลยทีเดียว...

ทิฟฟานี่โน้มตัวเข้ามาดู “เป็นเรื่องดีที่มีสามีรวย เพียงแค่โทรแล้วเธอได้รับเงินก้อนโตขนาดนี้ เราจะไปซื้อของหรือหาใครสักคนเพื่อตามรอยคุณสโลนใช่ไหม?”

แอเรียนรีบกลับไปด้วยความรู้สึกของเธอและพูดว่า “แน่นอนว่าต้องหาใครสักคนที่จะตามหาคุณสโลนได้ เธอมีความเชี่ยวชาญในด้านนี้ ช่วยฉันหาคนทำเรื่องนี้ฉันจะจ่ายเงินให้”

แอเรียนไม่ได้กลับไปที่ คฤหาสน์ เทรมอนต์ จนถึงเวลาอาหารค่ำ เพื่อหลีกเลี่ยงความสงสัยของมาร์ค เธอจึงไปที่ห้างสรรพสินค้าและซื้อของบางอย่างโดยไม่เต็มใจ สิ่งเหล่านั้นทั้งหมดเป็นเสื้อผ้าดังนั้นเธอจึงไม่ได้ใช้เงินมากมายนัก

มาร์คกลับมาไม่นานหลังจากที่เธอเดินผ่านประตู แอเรียนคิดว่าคืนนี้เขาจะไม่กลับมาหรือจะกลับดึกมาก… ท้ายที่สุดเขาก็คงอยู่กับคนรักของเขา ทำไมเขาต้องเต็มใจที่จะกลับบ้านและมองไปที่ภรรยาซึ่งเป็นคนที่เขาเกลียด?

ไม่มีใครพูดที่โต๊ะอาการ แอเรียนเองก็ไม่ได้รู้สึกอยากกินเหมือนกัน อาหารมีรสชาติเหมือนขี้ผึ้งในปากของเธอและเธอก็วางช้อนลงหลังจากกัดไปสองสามครั้ง

เมื่อเธอกำลังจะจากไป จู่ ๆ มาร์คก็พูดขึ้น “ทานอาหารให้เสร็จก่อนแล้วค่อยไป”

เธอเหลือบมองข้าวที่เหลืออีกครึ่งชามแล้วตอบอย่างเฉยเมยว่า “ฉันไม่อยากกิน”

มาร์คผลักจานทั้งหมดเข้าหาเธออย่างไร้ความรู้สึก “เธอไม่ได้รับอนุญาตให้ออกจากโต๊ะนี้จนกว่าเธอจะกินอาหารที่เหลือจนหมด”

หลังจากพูดอย่างนั้นเขาก็วางช้อนส้อมลงและเดินตรงไปชั้นบน แอเรียนไม่ต้องการฟังคำพูดของเขา แต่พวกมันผูกมัดเธอเหมือนคำสาปเช่นเดียวกับที่เคยทำในอดีต

เหตุการณ์ล่าสุดปลุกความดื้อรั้นที่ฝังลึกลงไปในกระดูกของเธอ เธอต้องการที่จะต่อสู้กับเขาตลอดเวลาและแม้กระทั่งทำสิ่งที่แย่กว่านั้น อย่างไรก็ตาม เมื่อใดก็ตามที่มาร์คใช้น้ำเสียงสั่งเธอ เธอก็ยังคงรู้สึกว่าต้องเชื่อฟังคำพูดของเขาโดยไม่รู้ตัว... เธอเกลียดความรู้สึกที่เลวร้ายนี้เสียจริง!

แอเรียนนั่งนิ่งเงียบอยู่พักหนึ่ง แต่สุดท้ายก็รีบตักอาหารทั้งหมดลงในชามของเธอและไปที่สวนหลังบ้านเพื่อเล่นกับแมวของเธอ การเล่นกับแมวของเธอเท่านั้นที่จะระงับความโกรธในใจของเธอได้

หลังจากนั้นไม่นานแมรี่ก็รีบไปที่สวนหลังบ้านเพื่อตามหาเธอ “แอริ นายท่านเรียกหาเธอแล้วนะ”