เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 169

แอเรียนเริ่มเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนที่จะวางสายโทรศัพท์ “หาที่และรอฉัน ฉันจะออกไปเดี๋ยวนี้!”

ในที่สุดเธอก็ได้รับข่าวดีหลังจากมีช่วงเวลาที่เลวร้าย ตอนแรกเธอคิดว่าความจริงจะต้องใช้เวลาตลอดไป แต่ ‘คุณสโลน’ ได้ส่งจดหมายอีกครั้งในไม่ช้า

เธอมีเพียงสิ่งเดียวในใจและนั่นคือการค้นหาสิ่งที่เกิดขึ้นในตอนนั้นอย่างรวดเร็ว ตราบใดที่พ่อของเธอยังบริสุทธิ์เธอก็สามารถออกจาก คฤหาสน์ เทรมอนต์ และมาร์ค เทรมอนต์ ได้ เธอไม่ต้องการใช้ชีวิตต่อไปเหมือนคนมีชีวิตที่ต้อยต่ำซึ่งไม่มีพลังที่จะต้านทานใด ๆ แม้ว่าลูกของเธอจะถูกฆ่า...

เมื่อเธอไปถึงร้านกาแฟที่พวกเขาตกลงนัดพบ ทิฟฟานี่ก็ดึงจดหมายออกมาจากกระเป๋าของเธอ แอเรียนรีบหยิบมันขึ้นมาและเปิดมัน อย่างไรก็ตาม เนื้อหาของจดหมายสร้างความผิดหวังให้กับเธอเป็นอย่างมาก ‘ไม่ต้องหาผม คุณจะไม่สามารถทำได้ ผมจะให้เบาะแสเพิ่มเติมแก่คุณไม่ได้เช่นกัน ผมบอกคุณได้แค่ว่าพ่อของคุณบริสุทธิ์ ผมมีปัญหากับความลับนี้มานานมากแล้ว และจะไม่สามารถอยู่อย่างสงบได้เว้นแต่ผมจะบอกความลับนี้’

หลังจากที่เธออ่านจดหมายจบมือของเธอก็เริ่มสั่น ทำไม ‘คุณสโลน’ ต้องให้ความหวังเธอ และเพียงบดขยี้มันอีกครั้ง? แล้วยังไงถ้าเธอรู้และเชื่อว่าพ่อของเธอบริสุทธิ์ล่ะ?

มาร์คจะไม่เชื่อ ไม่มีใครยอมใคร เพียงไม่กี่บรรทัดในจดหมายจะไม่สามารถโน้มน้าวใจใครได้ แอเรียนต้องการมากกว่านั้น เธอต้องการเปิดคดีขึ้นมาใหม่และล้างชื่อพ่อของเธอ!

เมื่อสังเกตเห็นการแสดงออกบนใบหน้าของเธอ ทิฟฟานี่ก็ถามว่า “เป็นอะไรไป แอริ? จดหมายบอกว่าอย่างไร?”

แอเรียนกัดริมฝีปากของเธออย่างแรงจนเลือดเกือบออก “มันไม่มีประโยชน์อะไรเลย… ‘คุณสโลนไม่ต้องการให้เราพบเขา เขาจะไม่ให้เราตามหาเขาหรือแจ้งเบาะแสเพิ่มเติม นี่คือทั้งหมดที่เขาสามารถบอกเราได้ เขายังบอกด้วยว่า เขามีปัญหากับความลับนี้มานานมากแล้วและจะไม่สามารถอยู่อย่างสงบได้เว้นแต่เขาจะบอกมัน เขากำลังบอกว่าเขาสามารถพักผ่อนอย่างสงบหลังจากที่พูดตอนนี้ได้หรือไม่? แล้วฉันล่ะ? ฉันจะทำอย่างไรกับความหวังที่พังทลายนี้หลังจากที่มันถูกจุดในตัวฉันในที่สุด?”

ทิฟฟานี่หยิบจดหมายและตรวจสอบอย่างระมัดระวัง แต่ก็หมดกำลังใจทันที “เขาใช้ที่อยู่เดียวกับครั้งที่แล้ว แต่ไม่มีใครอาศัยอยู่ที่นั่น เราจะไม่พบคุณสโลนคนนี้หากเขาไม่ต้องการให้เราพบเขาจริง ๆ เราหาวิธีติดต่อเขาไม่ได้ด้วยซ้ำ แม่งเอ้ย…!”

แอเรียนสิ้นหวังเมื่อนึกถึงสถานการณ์ปัจจุบันของเธอ