เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 169

แอเรียนเริ่มเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนที่จะวางสายโทรศัพท์ “หาที่และรอฉัน ฉันจะออกไปเดี๋ยวนี้!”

ในที่สุดเธอก็ได้รับข่าวดีหลังจากมีช่วงเวลาที่เลวร้าย ตอนแรกเธอคิดว่าความจริงจะต้องใช้เวลาตลอดไป แต่ ‘คุณสโลน’ ได้ส่งจดหมายอีกครั้งในไม่ช้า

เธอมีเพียงสิ่งเดียวในใจและนั่นคือการค้นหาสิ่งที่เกิดขึ้นในตอนนั้นอย่างรวดเร็ว ตราบใดที่พ่อของเธอยังบริสุทธิ์เธอก็สามารถออกจาก คฤหาสน์ เทรมอนต์ และมาร์ค เทรมอนต์ ได้ เธอไม่ต้องการใช้ชีวิตต่อไปเหมือนคนมีชีวิตที่ต้อยต่ำซึ่งไม่มีพลังที่จะต้านทานใด ๆ แม้ว่าลูกของเธอจะถูกฆ่า...

เมื่อเธอไปถึงร้านกาแฟที่พวกเขาตกลงนัดพบ ทิฟฟานี่ก็ดึงจดหมายออกมาจากกระเป๋าของเธอ แอเรียนรีบหยิบมันขึ้นมาและเปิดมัน อย่างไรก็ตาม เนื้อหาของจดหมายสร้างความผิดหวังให้กับเธอเป็นอย่างมาก ‘ไม่ต้องหาผม คุณจะไม่สามารถทำได้ ผมจะให้เบาะแสเพิ่มเติมแก่คุณไม่ได้เช่นกัน ผมบอกคุณได้แค่ว่าพ่อของคุณบริสุทธิ์ ผมมีปัญหากับความลับนี้มานานมากแล้ว และจะไม่สามารถอยู่อย่างสงบได้เว้นแต่ผมจะบอกความลับนี้’

หลังจากที่เธออ่านจดหมายจบมือของเธอก็เริ่มสั่น ทำไม ‘คุณสโลน’ ต้องให้ความหวังเธอ และเพียงบดขยี้มันอีกครั้ง? แล้วยังไงถ้าเธอรู้และเชื่อว่าพ่อของเธอบริสุทธิ์ล่ะ?

มาร์คจะไม่เชื่อ ไม่มีใครยอมใคร เพียงไม่กี่บรรทัดในจดหมายจะไม่สามารถโน้มน้าวใจใครได้ แอเรียนต้องการมากกว่านั้น เธอต้องการเปิดคดีขึ้นมาใหม่และล้างชื่อพ่อของเธอ!

เมื่อสังเกตเห็นการแสดงออกบนใบหน้าของเธอ ทิฟฟานี่ก็ถามว่า “เป็นอะไรไป แอริ? จดหมายบอกว่าอย่างไร?”

แอเรียนกัดริมฝีปากของเธออย่างแรงจนเลือดเกือบออก “มันไม่มีประโยชน์อะไรเลย… ‘คุณสโลนไม่ต้องการให้เราพบเขา เขาจะไม่ให้เราตามหาเขาหรือแจ้งเบาะแสเพิ่มเติม นี่คือทั้งหมดที่เขาสามารถบอกเราได้ เขายังบอกด้วยว่า เขามีปัญหากับความลับนี้มานานมากแล้วและจะไม่สามารถอยู่อย่างสงบได้เว้นแต่เขาจะบอกมัน เขากำลังบอกว่าเขาสามารถพักผ่อนอย่างสงบหลังจากที่พูดตอนนี้ได้หรือไม่? แล้วฉันล่ะ? ฉันจะทำอย่างไรกับความหวังที่พังทลายนี้หลังจากที่มันถูกจุดในตัวฉันในที่สุด?”

ทิฟฟานี่หยิบจดหมายและตรวจสอบอย่างระมัดระวัง แต่ก็หมดกำลังใจทันที “เขาใช้ที่อยู่เดียวกับครั้งที่แล้ว แต่ไม่มีใครอาศัยอยู่ที่นั่น เราจะไม่พบคุณสโลนคนนี้หากเขาไม่ต้องการให้เราพบเขาจริง ๆ เราหาวิธีติดต่อเขาไม่ได้ด้วยซ้ำ แม่งเอ้ย…!”

แอเรียนสิ้นหวังเมื่อนึกถึงสถานการณ์ปัจจุบันของเธอ

ถ้าเธอจะบอกว่าเมื่อก่อนเธอมีความหวังอันริบหรี่ในตัวมาร์คตอนนี้ก็ไม่มีอะไรเหลือแล้ว เธอแค่อยากจะจากไป…ทิ้งปัญหาเหล่านี้ไว้เบื้องหลังและใช้ชีวิตอย่างคนธรรมดา อย่างไรก็ตาม มาร์คแค่ต้องการทรมานเธอและไม่ยอมปล่อยเธอไป

“ลืมมันไปซะ ทิฟฟ์ อย่าลืมเกี่ยวกับเรื่องนี้ เราจะแสร้งทำเป็นว่า... เราไม่เคยได้รับจดหมายจากคุณสโลน ฉันพอแล้วแหล่ะ” แอเรียนเต็มไปด้วยอารมณ์เชิงลบ

ทิฟฟานี่ไม่เห็นด้วยกับการกระทำของเธอและรู้ว่าเธอพูดแบบนั้นเพราะความพ่ายแพ้เท่านั้น “เธอจะยอมแพ้ไม่ไ้ด้นะ แอริ! นี่เป็นเรื่องของพ่อเธอ ตราบใดที่เขาทำผิดเธอมีหน้าที่ต้องช่วยเขาล้างชื่อของเขา มันไม่เร็วเกินไปหน่อยเหรอที่จะยอมแพ้? เราจะไปหาเขาไม่ใช่เหรอ? ฉันสามารถจ่ายเงินให้ใครสักคนเพื่อตามรอยเขาได้ สาบานว่าเธอจะไม่หยุดจนกว่าเราจะพบคุณสโลน!”

“เธอจะใช้เงินเพื่อช่วยฉัน... ? นี่… ไม่จำเป็นเลย ฉันมีเงิน” ทันใดนั้นแอเรียนก็นึกถึงบางสิ่งบางอย่าง ใช่แล้ว เธอไม่ควรยอมแพ้ เธอแค่ไปหาคน ๆ หนึ่ง ตราบใดที่บุคคลนั้นยังมีชีวิตอยู่ในโลกนี้ก็ยังมีโอกาสที่จะพบเขา

หากเธอไม่พบเขาด้วยตัวเองเธอก็สามารถจ่ายเงินให้คนอื่นตามหาเขาได้ แน่นอนว่าเธอคงไม่ให้ทิฟฟานี่จ่ายให้เธอหรอก เธอคือคุณหญิงเทรมอนต์ ทำไมเธอต้องทรมานตัวเองโดยไม่ใช้เงินของครอบครัวเทรมอนนต์ด้วยล่ะ?

เธอใช้เวลาสองสามทศวรรษในการคิดออก เธอเคยเป็นเด็กกำพร้าที่มาร์คเข้ามาช่วยเหลือ เธอจึงรู้สึกเสมอว่าเธอเป็นหนี้เขาและไม่มีวันตอบแทนเขาได้เลยในชีวิตของเธอ

ตอนนี้เธอกลายเป็นคุณหญิงเทรมอนต์แล้ว ความรู้สึกผิดของเธอลดน้อยลงไปนานหลังจากที่ถูกมาร์คทรมานมานานหลายปี เมื่อพ่อของเธอได้รับการพิสูจน์แล้วว่าเป็นผู้บริสุทธิ์เธอก็ไม่จำเป็นต้องรู้สึกผิดอีกต่อไป ในตอนนั้นสิ่งที่เหลืออยู่ระหว่างเธอและมาร์คอาจเป็นเพียงความเกลียดชังก็ได้

เธอเหลือบมองไปที่โทรศัพท์ของเธอเมื่อออกมาจากร้านกาแฟ ตอนนี้เกือบจะเป็นเวลาอาหารกลางวันแล้ว มาร์คต้องทานอาหารดี ๆ กับครอบครัวคินซีย์ในตอนนี้

เธอจงใจเลือกเวลานี้เพื่อโทรศัพท์หาเขา สายของเธอถูกรับขึ้นอย่างรวดเร็วและเธอก็พูดโดยไม่ไม่อ้อมค้อม “ให้เงินฉัน ฉันกำลังซื้อของกับทิฟฟ์”

มาร์คผงะและไม่สามารถตอบสนองได้ชั่วขณะ ทำไมคนที่ไม่เคยยื่นมือมาขอเงินเขาถึงกลายเป็นคนตรงไปตรงมาแบบนี้ได้?